Zerowa część podsumowania to już zawodnicy, którzy w konkursie głównym uczestniczyli, ale punktów nie zdobyli. Zapis, który przyjąłem w nawiasie, to kolejno: kraj, data urodzenia, liczba startów + liczba kwalifikacji + ewentualna liczba zgłoszeń do konkursu, który się nie odbył; miejsce w sezonie 2014/2015 bądź ostatni sezon z punktami.

Nie przedłużając (bo czas leci), szanując czas Czytelnika, który pewnie nie chce czytać zbędnych bzdur we wstępie, przechodzę do artykułu; z tym że tytułem wstępu:

Wyjaśnienie

Panu Tomaszowi Rzeczyckiemu dziękuję za zwrócenie uwagi na pewien fakt, tj. bardzo nieprecyzyjnie określiłem grupę I z części -1: chodziło mi tylko i wyłącznie o zawodników, którzy punktowali w sezonie 2014/2015, a nie startowali w ogóle w sezonie 2015/2016.

Takoż i pierwszemu artykułowi przyda się:

Suplement - Puchar Świata Subiektywnie i Przeglądowo - część -1 (IV)

Andreas Alamommo (Finlandia; 23.12.1998; 2+1)
Bischofshofen, Lahti 1 + Kuusamo (zgłoszony)

Jakoś mi umknął w ostatnim artykule, za co przepraszam. Nawet dobrze się stało, bo mam czym zapełnić rozwinięcie, ponieważ w zasadzie nie bardzo jest w jego przypadku o czym pisać.

A teraz dalsza część programu...

Zawodnicy pogrupowani według liczby startów w konkursie głównym, następnie według alfabetu.

Anti Aalto (Finlandia; 02.04.1995; 1+2)
Sapporo 2 - 48; Sapporo 1, Lahti 2 - kwalifikacje

Poza otwieraniem alfabetycznej listy skoczków niczym szczególnym się młody Fin nie wyróżnił, ale to w zasadzie norma w przypadku młodych Finów (niestety).

Krzysztof Biegun (Polska; 21.05.1994; 1+1; 2014)
Zakopane 39; Wisła 1 - kwalifikacje

Na razie pamiętany głównie za wyjątkowo szczęśliwe zwycięstwo w Klingenthal, a także - nota bene - za to, iż obok Małysza i Stocha jest jedynym Polakiem, który wygrał zarówno w Pucharze Świata, jak i w Letniej Grand Prix. Niemniej w porównaniu od ww. dwójki dzieli go przepaść. Słabej formy ciąg dalszy.

Davide Bresadola (Włochy; 10.09.1988; 1+4; 52)
Lillehammer 1 - 65; Klingenthal, Lillehammer 2 (DNS), Sapporo 1&2 - kwalifikacje; drużyna Klingenthal - 11(3)

Mimo wszystko fatalna forma Włocha to spora niespodzianka. Jedyny konkurs główny, w którym go oglądaliśmy, to ten, do którego nie było kwalifikacji - to znaczący fakt.

Nejc Dezman (Słowenia; 07.12.1992; 1+0+1; 24)
Klingenthal - 48 + Kuusamo (zgłoszony)

Szkoda Słoweńca; w sezonie 2014/2015 pukał do światowej czołówki, start sezonu 2015/2016 nieudany, a potem kontuzja i brak szansy na poprawę wyniku.

Daniel Huber (Austria; 02.01.1993; 1+1)
Sapporo 2 - 35; Sapporo 1 - kwalifikacje

Ostatnio konkursy w Sapporo są mocno obsadzone i ciężko w nich zaprezentować się młodym i mało znanym zawodnikom, jak to drzewiej bywało. Huberowi się nie udało.

Masamitsu Ito (Japonia; 27.02.1998; 1+1)
Sapporo 2 - 45; Sapporo 1 - kwalifikacje

W Sapporo też legion Japończyków spoza głównej grupy zdobywał punkty - nie tym razem. Posiadacz wyjątkowo często spotykanego nazwiska w światowych skokach nie dał rady przebić się do trzydziestki.

Ziga Jelar (Słowenia; 22.10.1997; 1)
Kuopio - 43

Młody Słoweniec dostał jedną szansę, której nie wykorzystał. Na razie zawodnik drugoligowy.

Rok Justin (Słowenia; 06.04.1993; 1+1; 75)
Planica 1 - 58; Planica 2 - kwalifikacje

W sezonie 2015/2016 z punktami, w minionym to mu się nie udało. Ma już 23 lata, więc pora, by wreszcie zacząć dobrze skakać - konkurencja ucieka.

Niko Kytösaho (Finlandia; 18.12.1999; 1+2+2)
Lahti 1 - 48; Lahti 2, Titisee-Neustadt 1 - kwalifikacje + Kuusamo 1, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony

Wśród młodych Finów ten wyróżnia się tym, iż... jest naprawdę bardzo młody. w Lahti miał raptem 16 lat i 63 dni, co czyni go najmłodszym wśród startujących w konkursie; w Kuusamo do kwalifikacji, które się nie odbyły, zgłoszony był jako jeszcze młodszy - 15 lat i 344 dni. To sprawia, iż można go uznać za sporą nadzieję fińskich skoków, która - jak wiadomo - umiera ostatnia.

Marius Lindvik (Norwegia; 27.07.1998; 1)
Lillehammer 1 - 32

Tylko jedna szansa niewiele starszego Norwega, który był naprawdę bliski zdobycia punktów. Nie udało się niestety - pewnie dostanie szanse w przyszłych sezonach.

Mitja Meznar (Słowenia; 30.06.1988; 1+1; 2011)
Planica 1 - 59; Planica 2 - kwalifikacje

W tym roku kończy 28 lat i chyba na zawsze zostanie drugoligowcem. Ostatnie punkty zdobył już naprawdę dawno temu, młodsi konkurenci odskoczyli mu na lata świetlne. W minionym sezonie w konkursie głównym pojawił się bodaj tylko dzięki... brakowi kwalifikacji.

Andrea Morassi (Włochy; 30.08.1988; 1+1; 2013)
Planica 1 - 52; Planica 2 - kwalifikacje

Rówieśnik Meznara też raczej chyba nic więcej nie osiągnie. Na razie (jak choćby Krzysztof Biegun) pozostaje skoczkiem jednych zawodów (i chyba ma mniejsze szanse niż Polak, by to zmienić). Niby zajął w nich gorsze miejsce od Bieguna, ale zawody te były bardziej reprezentatywne. Mowa oczywiście o konkursie sprzed ponad dziewięciu lat - 28 stycznia 2007 roku był w Oberstdorfie Morassi trzeci i to jedyny jego jasny moment w seniorskiej karierze.

Sabirżan Muminow (Kazachstan; 16.04.1994; 1+6)
Ałmaty 2 - 50; Niżny Tagił 1&2, Engelberg 1&2, Zakopane, Ałmaty 1 - kwalifikacje; drużyna Zakopane - 10(2)

Kazachowie w defensywnie. Niby nigdy nie byli jakąś potęgą, ale ostatnio mocno obniżyli loty. Ten zawodnik przebrnął szczęśliwie przez kwalifikacje u siebie w Ałmatach, by zająć ostatnie miejsce w konkursie. Niby dobre i to.

Espen Røe (Norwegia; 26.07.1993; 1)
Lillehammer 1 - DSQ

Teoretycznie skakał w konkursie głównym, ale został zdyskwalifikowany. To cała historia jego startów.

Reruhi Shimizu (Japonia; 14.12.1993; 1+2; 2015)
Niżny Tagił 1 - 33 + Niżny Tagił 2, Zakopane - kwalifikacje

Następny w przegródce „niespełnione nadzieje”. Japończyk, który potrafił latem i wygrywać konkursy, zimą nie potwierdza oczekiwań.

Alieksandr Szuwałow (Rosja; 30.11.1992; 1+1)
Niżny Tagił 2 - 49; Niżny Tagił 1 - kwalifikacje

Skakał tylko u siebie, furory nie zrobił. Typowy drugo-, a może i trzecioligowiec rosyjski.

Konstantin Sokolenko (Kazachstan; 09.11.1987; 1+2)
Ałmaty 1 - 49; Zakopane, Ałmaty 2 - kwalifikacje; drużyna Zakopane - 10(4)

Przeciętny skoczek, który kiedyś był przeciętnym kombinatorem norweskim. I poza przeciętność wyjść nie umie.

Ulrich Wohlgenannt (Austria; 01.08.1994; 1+1+2; 67)
Titisee-Neustadt 1 - 43; Wisła 1 (DSQ) - kwalifikacja + Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 (zgłoszony)

Akurat w PŚ skakał w trakcie serii odwoływanych konkursów. Nie sądzę jednak, by osiągnął wiele więcej, gdyby miał szansę w nich wystąpić.

Janne Ahonen (Finlandia; 11.05.1977; 2+1+1; 58)
Klingenthal - 41, Lahti 2 - 43; Lahti 1 - kwalifikacje + Kuusamo 1 (zgłoszony); drużyna Klingenthal - 8(4)

Aż mi niezręcznie pisać o Ahonenie w tym miejscu. Niebawem skończy 39 lat i chyba nie myśli kończyć karierę - choć Janne ma z kończeniem kariery tak jak wielu z rzucaniem papierosów - nic trudnego, robiłem to wiele razy (coś o tym wiem). Przypominam sobie już dwie reaktywacje kariery przez Ahonena - jedna nawet całkiem udana, o drugiej wolę myśleć jako o na razie nieudanej, bo nie ma wielu skoczków na świecie, których bym bardziej cenił od Fina i życzę mu jak najlepiej. Przede wszystkim tego, by jeszcze zaznaczył swoją obecność w światowych skokach. Najlepiej razem z Tonim Nieminenem.

Florian Altenburger (Austria; 02.11.1993; 2+2+3)
Innsbruck - 45, Bischofshofen - 37; Wisła 1, Titisee-Neustadt 1 - kwalifikacje; Kuusamo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony; Turniej Czterech Skoczni - 58

Ciekawy przypadek: Austriak był zgłoszony aż do trzech odwołanych konkursów w minionym sezonie. To w sumie najciekawsze, co mogę o nim napisać, bowiem startami nie zachwycił.

Tilen Bartol (Słowenia; 17.04.1997; 2+2)
Oberstdorf - 47, Innsbruck - 49; Ga-Pa, Bischofshofen - kwalifikacje; Turniej Czterech Skoczni - 58

Po dobrych startach w Pucharze Kontynentalnym dostał młody Słoweniec szansę także w Pucharze Świata. Na jego przykładzie widać, jaka przepaść dzieli te dwa cykle.

Alieksandr Bażenow (Rosja; 13.07.1995; 2+4)
Niżny Tagił 1 - 41, Niżny Tagił 2 - 48; Sapporo 1&2, Lahti 1&2 - kwalifikacje

Rosjanie mają na pewno potrzebę odmłodzenia kadry, ale wiele z tego nie wynika - może jeden Klimow i ewentualnie Maksimoczkin wnieśli nową jakość do tej kadry. Bażenow powyżej przeciętności nie wyszedł.

Władisław Bojarincew (Rosja; 31.10.1994; 2+7*+1; 47)
Klingenthal - 44, Willingen - 45; Niżny Tagił 1&2, Oberstdorf, Ga-Pa, Innsbruck, Bischofshofen, Zakopane, Oslo* - kwalifikacje; MŚ loty - 33, MŚ loty drużyna - 8(1); drużyna Klingenthal - 10(3), drużyna Willingen - 9(2), drużyna Zakopane - 9(2), drużyna Oslo - 8(1)

Nie wiem jak potraktować Bojarincewowi kwalifikacje w Oslo, bowiem odpadł w kwalifikacjach do konkursu, który... się nie odbył. Postanowiłem jego i innych nieszczęśników z Holmenkollen potraktować gwiazdką zwaną też asteriskiem. Po w miarę niezłych startach w sezonie 2014/2015 przebił się do głównej kadry i w sezonie 2015/2016 dostał sporo szans, niekoniecznie było to bardzo uzasadnione.

Michaił Maksimoczkin (Rosja; 29.08.1993; 2+4; 60)
Lillehammer 1 - 63, Niżny Tagił 1 - 45; Lillehammer 2, Niżny Tagił 2, Sapporo 1&2 - kwalifikacje; MŚ loty - kwalifikacje, MŚ loty drużyna - 8(2)

Trochę wyżej nazwałem go nową jakością w rosyjskiej ekipie, ale raczej na wyrost. Niby sezony 2013/2014 i 2014/2015 miał względnie udane, ale tak naprawdę to były pojedyncze konkursy (głównie w Zakopanem). Generalnie furory w światowych skokach nie robi.

Juho Ojala (Finlandia; 17.03.1995; 2+3+1)
Lahti 2 - 44, Kuopio - 50; Sapporo 1&2, Lahti 1; Kuusamo (zgłoszony); drużyna Kuopio - 8(2)

I co ja mam pisać o tych młodych Finach? Że młodzi, że na pewno są jakąś nadzieją dla upadłych fińskich skoków, że im życzę jak najlepiej, ale że... nie bardzo wierzę w to, że zrobią wielkie kariery. Tak chciałbym, by dali mi powód do pisania innych rzeczy, ale jakoś nie chcą.

Matjaz Pungertar (Słowenia; 29.12.1992; 2+2; 25)
Niżny Tagił 1 - DSQ, Niżny Tagił 2 - 36; Engelberg 1&2 - kwalifikacje

Kolejny skoczek, który jakoś nie potrafi spełnić oczekiwań. Dobrze skacze właściwie tylko latem.

William Rhoads (USA; 08.06.1995; 2+6+2)
Sapporo 2 - 47, Ałmaty 1 - 45; Lillehammer (DSQ), Niżny Tagił 1&2, Sapporo 1, Ałmaty 2, Wisła 1 - kwalifikacje; Wisła 2 (zgłoszony); drużyna Planica - 8(1)

Kolejny z młodych, starających się zabłysnąć w PŚ zawodników. Łatwo mu przebić się do reprezentacji (wszak żadna to potęga - oczywiście jeśli chodzi o skoki narciarskie), ale zdobyć choć jeden punkt PŚ - znacznie trudniej.

Phillip Sjøen (Norwegia; 24.12.1995; 2; 31)
Lillehammer 1 - 64, Vikersund 1 - 58

Latem 2014 wydawało się, że Norwegia ma zawodnika, który może podbić światowe skocznie. Później upadek, niby krótka kontuzja, ale po tej przykrości formy już nie złapał. W minionym sezonie mniej uważny obserwator mógł w ogóle nie zauważyć go w PŚ.

Roman Siergiejewicz Trofimow (Rosja; 19.11.1989; 2+4; 2011)
Sapporo 1 - 48, Planica 1 - 63; Engelberg 1&2, Sapporo 2, Willingen - kwalifikacje

Wszyscy skoczkowie z szeroko pojętego wschodu mają po swoim imieniu otczestwo (po polsku patronimik), ale jakoś w bazie FIS ma je tylko Trofimow. Może specjalnie się w FIS upomniał? A sportowo? W dwóch konkursach sezonu 2010/2011 zajął trzydzieste miejsce i to do dziś jego najlepszy rezultat.

Rune Velta (Norwegia; 19.07.1989; 2+0+1; 19.07.1989; 8)
Klingenthal - 37, Vikersund 1 - 51; Kuusamo (zgłoszony)

Pisząc w tym miejscu o Velcie czuję poważny dysonans poznawczy. Wszak to aktualny mistrz świata, a po wycofaniu się Bardala i Jacobsena miał być liderem norweskiej, bardzo silnej ekipy. Chyba padł ofiarą oczekiwań własnych i kibiców, nie potrafiąc zdobyć bodaj punktu. Nawet zesłanie do PK niewiele mu pomogło. Główny kandydat do mało chlubnego tytułu największego rozczarowania sezonu.

Choi Seou - vel Choi Yong-jik (Korea Południowa; 03.12.1983; 3+9+3; 82)
Lillehammer 1 - 49, Lillehammer 2 - 48, Titisee-Neustadt 1 - 49; Klingenthal, Engelberg 1&2, Oberstdorf, Ga-Pa, Lahti 1&2, Kuopio, Wisła 1; Kuusamo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 (zgłoszony); drużyna Kuopio - 9(3)

Nigdy nie udało mi się dojść do tego, w jaki sposób doszło do zmiany imienia u Choi Yong-jika na niezbyt zgodne z koreańskimi standardami Choi Seou (albo bardziej telewizyjnie - Seou Choi). Ciekawe, bo to jedyny znany mi przypadek zmiany imienia w skokach narciarskich (o sytuacjach w rodzaju Vlastibora „Borka” Sedlaka nie wspominam). Kolejny weteran - pierwsze punkty w karierze zdobył gdy takiego Domena Prevca jeszcze na świecie nie było. W PŚ należy do najbardziej regularnych skoczków, punktując równo co... osiem sezonów (w tabeli PŚ znajdziemy go w sezonach 1998/1999, 2006/2007 i 2014/2015. Ciekawe że obaj najlepsi skoczkowie koreańscy urodzili się 3 grudnia (fakt, że w różnych latach), tak jak i Adam Małysz (oraz, co ważne, siostra piszącego te słowa).

Halvor Egner Granerud (Norwegia; 29.05.1996; 3+1)
Lillehammer 1 - DSQ, Oberstdorf - 46, Ga-Pa - 36; Willingen - kwalifikacje; Turniej Czterech Skoczni - 55

Granerud jest młody, a pamiętajmy, że Norwegowie zaczynają dobrze skakać ok. 25. roku życia. Na razie dostaje szanse, których nie potrafi do końca wykorzystać, ale za pięć-sześć lat... kto wie, czy nie będzie to czołówka światowa?

Yumu Harada (Japonia; 15.09.1990; 3+2)
Niżny Tagił 1 - 35, Niżny Tagił 2 - 40, Zakopane - 35; Sapporo 1&2 - kwalifikacje; drużyna Zakopane - 8(2)

Dostawał szanse poza Japonią, jako zawodnik pukający do czołówki japońskiej, by w Sapporo zawieść trenerów i fanów odpadając w kwalifikacjach. Nie wiadomo mi nic na temat jego pokrewieństwa (lub braku) z Masahiko, a zmyślać nie chcę - nie jestem tak brawurowy jak jeden z komentatorów TVP, który piękne historie snuł, jak to rzekomy ojciec Akselego - Pentti Kokkonen - jest zadowolony (lub nie, w zależności od sytuacji) z jego startów.

Martti Nomme (Estonia; 07.08.1993; 3+14*+2)
Lillehammer 1 - 60, VIkersund 1 - 61, Lahti 2 - 45; Klingenthal, Lillehammer 2, Engelberg 1&2, Oberstdorf, Ga-Pa, Innsbruck, Bischofshofen, Oslo*, Trondheim, Vikersund 2&3, Lahti 1, Kuopio, Titisee-Neustadt 1; Kuusamo, Titisee-Neustadt 2 (zgłoszony)

Nie chcę przesadzać, nie płakałem rzewnymi łzami, kiedy Kaarel Nurmsalu zakończył karierę, ale niewątpliwie było mi szkoda chłopaka i tak po ludzku smutno. No to wychodzi, że najlepszym Estończykiem w skokach jest teraz Martti Nomme. Raczej nie do niego kierowane są słowa piosenki Beatlesów „chłopcze, musisz nieść ten ciężar przez długie lata”, bo bycie najlepszym estońskim skoczkiem to żaden ciężar.

Yukiya Sato (Japonia; 19.06.1995; 3+1)
Niżny Tagił 2 - 39, Sapporo 1 - 43, Sapporo 2 - 31; Niżny Tagił 1 - kwalifikacje

Nie dostawał zbyt wielu szans w PŚ, a raz był nawet całkiem blisko zakwalifikowania się do trzydziestki. Może następnym razem.

Choi Heung-chul (Korea Południowa; 03.12.1981; 4+16*+2; 2011)
Lillehammer 1 - 61, Sapporo 2 - 49, Vikersund 1 - 60, Planica 1 - 60; Klingenthal, Lillehammer 2, Engelberg 1&2, Oberstdorf, Innsruck, Sapporo 1, Oslo*, Trondheim, Vikersund 2 (DNS), Vikersund 3, Lahti 1&2, Kuopio, Wisła 1, Titisee-Neustadt 1, Planica 2; Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 (zgłoszony); MŚ loty - 40, drużyna Kuopio - 9(1)

Nominalnie to najlepszy skoczek koreański w tym momencie, a na pewno w historii, jednak szczególnie wiele nie osiągnął. Ot, dwa razy zmieścił się w drugiej dziesiątce zawodów, jeszcze kilka razy zapunktował - ten stan rzeczy nie ulegnie już pewnie zmianie, choć do ZIO w 2018 roku raczej doskacze.

Bartłomiej Kłusek (Polska; 15.01.1993; 4+3+2)
Trondheim - 39, Wisła 1 - 48, Titisee-Neustadt 1 - 39, Planica 1 - 49; Klingenthal, Zakopane (DSQ), Planica 2 - kwalifikacje; Oslo - zakwalifikowany, Titisee-Neustadt 1 - zgłoszony

Kłusek jeszcze tylu nieudanych prób zdobycia punktów PŚ nie ma, co młodszy Żaparow (bo dokładnie 29), ale niepokoi mnie fakt, że był drugim po Kazachu zawodnikiem, przy których ta statystyka przyszła mi na myśl. Bo jakoś ciężko mi go nie kwalifikować do kategorii „sporo starań, które nie przynoszą efektu”. Dla równowagi słowa pocieszenia: ma raptem 23 lata, a np. taki Maciej Kot dopiero w swym trzydziestym czwartym podejściu zdobył punkty PŚ; dziś już nikt mu tych wielu lat nieudanych prób nie wypomina.

Harri Olli (Finlandia; 15.01.1985; 4+9+1; 85)
Klingenthal - DSQ, Lillehammer 1 - 62, Niżny Tagił 1 - 41, Willingen - 39; Lillehammer 2, Niżny Tagił 1, Engelberg 1&2, Oberstdorf, Ga-Pa, Zakopane, Lahti 1&2; Kuusamo (zgłoszony); MŚ loty - 35, MŚ loty drużyna - 7(1); Klingenthal drużyna - 8(3), drużyna Willingen - 7(3)

Niegdyś enfant terrible światowych skoków, obecnie - jak cała ekipa fińska - jeden z wielu bezbarwnych zawodników. Drzewiej był czwarty w klasyfikacji generalnej PŚ. Jakoś do niego pasują mi słowa utworu grupy Pink Floyd „pamiętasz, gdy byłeś młody, świeciłeś jak słońce - lśnij szalony diamencie!”.

Elias Tollinger (Austria; 25.03.1995; 4)
Innsbruck - 37, Bischofshofen - 39, Sapporo 1 - 45, Sapporo 2 - 34

Jeszcze za słaby, by zdobyć punkty PŚ, ale przynajmniej nie odpada w kwalifikacjach. Jeszcze będą z niego ludzie (i nie mam tu na myśli, że należy go przerobić na „kilku człowieków” - kto rozpozna aluzje?).

Jarkko Määttä (Finlandia; 28.12.1994; 5+3+1; 32)
Lillehammer 1 - 49, Zakopane - 46, Lahti 1 - 49, Kuopio - 49, Planica 1 - 62; Willingen, Lahti 2, Planica 2; Kuusamo (zgłoszony); drużyna Willingen - 9(2), drużyna Planica - 8(1)

Fin, który liczbą umlautów w nazwisku zawstydziłby niejednego metalowca, ciągle jeszcze może być traktowany jako zawodnik rokujący, choć czas na pewno nie działa na jego korzyść. Po niezłym sezonie 2014/2015 trafił mu się sezon beznadziejny.

Marat Żaparow (Kazachstan; 25.08.1985; 5+17+4)
Lillehammer 1 - DSQ, Willingen - 48, Vikersund 1 - 59, Ałmaty 1 - 39, Planica 1 - DSQ; Klingenthal, Lillehammer 2, Oberstdorf, Ga-Pa, Innsbruck, Bischofshofen, Zakopane; Trondheim, Vikersund 2&3, Lahti 1, Lahti 2 (DNS), Kuopio (DNS), Ałmaty 2, Wisła 1, Titisee-Neustadt 1, Planica 2 (DNS); Kuusamo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 1 (zgłoszony), Oslo (zakwalifikowany); MŚ loty - kwalifikacje, drużyna Zakopane - 10(1)

Doświadczony Kazach nigdy nie zdobył choćby punktu PŚ (co w miarę często udawało się jego bratu Radikowi), a prób miał już naprawdę wiele (według moich obliczeń 55). Generalnie gratuluję determinacji i wierzę, że w końcu punktu w PŚ się doczeka. Byłoby to dobre zwieńczenie trudów.

Nicholas Alexander (USA; 24.08.1988; 6+11+1; 78)
Engelberg 1 - 36, Oberstdorf - 38, Trondheim - 47, Vikersund 1 - 50, Titisee-Neustadt 1 - 47, Planica 1 - 54; Engelberg 2, Ga-Pa, Innsbruck, Bischofshofen, Zakopane, Vikersund 2&3, Lahti 1&2, Kuopio, Planica 2; Oslo (zakwalifikowany); Turniej Czterech Skoczni - 61; drużyna Planica - 8(2)

Zawodnik ze sporym już bagażem doświadczenia, ale bez większych sukcesów. W przeciwieństwie do Kłuska i Żaparowa zdobył w swej karierze punkty PŚ - udało mu się to w czterdziestej siódmej jego próbie, po której znów ma serię kolejnych dziewiętnastu zawodów bez punktu.

Tomaz Naglic (Słowenia; 30.08.1988; 7+1; 73)
Vikersund 1 - 43, Vikersund 2 - 39, Vikersund 3 - 40, Kuopio - 47, Ałmaty 2 - 43, Planica 1 - 40, Planica 2 - 36; Ałmaty 1 - kwalifikacje

Sukcesywnie obniża loty nie najmłodszy już Słoweniec. Pod koniec sezonu dość regularnie wystawiany do zawodów, ale nie przełożyło się to na wyniki.

Radik Żaparow (Kazachstan; 29.02.1984; 7+19*+3; 2008)
Lillehammer 1 - 58, Lillehammer 2 - 49, Niżny Tagił 1 - 31, Niżny Tagił 2 - 43, Willingen - 49, Vikersund 1 - 57, Planica 1 - 57; Klingenthal, Engelberg 1, Engelberg 2 (DSQ), Oberstdorf, Ga-Pa, Innsbruck, Bischofshofen, Zakopane, Oslo*, Trondheim, Vikersund 2&3, Lahti 1&2, Kuopio, Ałmaty 1&2, Wisła 1, Titisee-Neustadt 1, Planica 2 (DNS); Kuusamo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 (zgłoszony); MŚ loty - 36; drużyna Zakopane - 10(3)

Kiedyś był całkiem niezłym zawodnikiem (oczywiście raczej z dalszych rejonów PŚ - dwa razy zmieścił się w piątej dziesiątce tego cyklu), niemniej od tamtego czasu minęło sporo lat, sam zawodnik zaś już zdążył dwa razy obchodzić urodziny. Dobra forma sprzed lat jest dziś wspomnieniem, choć startuje często i chętnie. W Niżnym Tagile był bardzo bliski zdobycia punktu PŚ, ale niestety - nie udało się. Szczególnie musiała go boleć porażka w kwalifikacjach w Ałmatach.

Michael Glasder (USA; 27.03.1989; 8+8+1)
Lillehammer 1 - 43, Engelberg 1 - 48, Engelberg 2 - 49, Innsbruck - 48, Willingen - 43, Ałmaty 2 - 48, Titisee-Neustadt 1 - 51, Planica 1 - 51; Klingenthal, Lillehammer 2, Oberstdorf, Ga-Pa, Bischofshofen, Zakopane, Ałmaty 1 (DSQ), Planica 2; Kuusamo (zgłoszony); MŚ loty - 37, drużyna Planica - 8(4)

Kolejny zawodnik z cyklu „wiele prób w PŚ, ale ani jednego punktu”. Według moich obliczeń stawał do zawodów czterdzieści dwa razy (liczę tu kwalifikacje i konkursy główne, ale tylko te, które zostały rozstrzygnięte). Może wreszcie się uda. Swoją drogą jakoś kojarzyło mi się, że już ex-skoczek Włoch Diego Dellasega miał jakąś absurdalnie wielką liczbę takich prób; sprawdziłem - jednak tylko 27. Glasder ma dużo więcej cierpliwości.

Jan Ziobro (Polska; 24.06.1991; 9+2+1; 50)
Klingenthal - 34, Lillehammer 1 - DSQ, Lillehammer 2 - 33, Niżny Tagił 1 - 39, Niżny Tagił 2 - 47, Willingen - 31, Zakopane - 45, Ałmaty 1 - 42, Wisła 1 - 47; Ałmaty 2 - kwalifikacje (DSQ); Kuusamo (zgłoszony); drużyna Klingenthal - 6(3)

Oj, zły sezon zawodnika znanego ze swojego luzu w miejscu, gdzie plecy tracą swoją szlachetną nazwę. Chyba tego luzu zabrakło. Cóż, kibicuję polskim skokom od lat i bardzo chciałbym, by za parę lat sezon 2015/2016 był dla Janka tylko jednorazową wpadką. Oby tak było.

Luca Egloff (Szwajcaria; 06.06.1995; 13+7+4)
Lillehammer 1 - 36, Engelberg 1 - 38, Innsbruck - 42, Willingen - 33, Zakopane - 43, Trondheim - 48, Vikersund 1 - 44, Vikersund 2 - 40, Lahti 2 - 38, Kuopio - 45, Ałmaty 1 - 35, Ałmaty 2 - 45, Titisee-Neustadt 1 - 46; Klingenthal, Lillehammer 2, Engelberg 2, Ga-Pa, Vikersund 3, Lahti 1, Wisła 1; Kuusamo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - kwalifikacje; Oslo (zakwalifikowany); Turniej Czterech Skoczni - 66; drużyna Klingenthal - 7(2), drużyna Willingen - 8(2), drużyna Zakopane - 7(3), drużyna Oslo - 9(3)

Wśród zawodników, którzy skakali w konkursach głównych, ale nie zdobyli punktów PŚ, młody Szwajcar jest rekordzistą. Jakoś ekipa alpejskiego kraju nie umie zdolnej młodzieży wychować. Pamiętając jednak o tym, iż Ammann i Küttel też mieli ciężki początek kariery, nie skreślajmy go z przegródki „nadzieje”.