Głównym powodem powstania idei rozgrywania Pucharu Kontynentalnego na pocz±tku lat 90. XX wieku była rosn±ca liczba zawodników chc±cych startować w Pucharze ¦wiata. Przez pierwsze dwa sezony zawody rozgrywane były pod nazw± Puchar Europy, ponieważ do rywalizacji dopuszczeni byli tylko zawodnicy z krajów europejskich. W sezonie 1993/1994 pojawili się zawodnicy z Azji i Ameryki Północnej; z czasem na tamtejszych skoczniach także zaczęto rozgrywać zawody.
Duże zmiany w przepisach dotycz±cych Pucharu Kontynentalnego miały miejsce w latach 2002-2003. Podzielono wtedy rywalizację na dwie odrębne czę¶ci - letni± i zimow±; zrezygnowano z przeprowadzania kwalifikacji; ograniczono liczbę skoczków startuj±cych w drugiej serii do trzydziestu; wprowadzono Kontynentaln± Listę Rankingow± i uregulowano sprawę kwot startowych; zrezygnowano z podziału na strefy ¶rodkowoeuropejsk±, skandynawsk± i amerykańsko-azjatyck± (wcze¶niej w każdej z tych stref mogły być rozgrywane konkursy w jednym terminie).
Bardzo często w kalendarzu Pucharu Kontynentalnego pojawiaj± się polskie skocznie - w przeszło¶ci była to zakopiańska ¦rednia Krokiew; obecnie konkursy rozgrywane s± na Wielkiej Krokwi oraz w Wi¶le-Malince.
Nazwisk polskich skoczków nie znajdziemy (na razie?) na li¶cie zwycięzców zimowego CoC, za to mamy wielu triumfatorów letniej edycji imprezy - to m.in. Robert Mateja (2004), Kamil Stoch (2010) czy Klemens Murańka (2017).
