Zawody Letniej Grand Prix odbywaj± się od 1994 roku. Pocz±tkowo były to tylko konkursy na skoczniach europejskich, w 1995 roku pierwszy raz odbyły się na Półwyspie Skandynawskim, a od 1998 roku rozgrywane s± także w Japonii. W sezonie 2000 miały odbyć się zawody także w Korei Południowej, jednak z powodu złych warunków atmosferycznych konkurs nie odbył się. Liczba konkursów rozgrywanych latem stale ro¶nie - na pocz±tku były to tylko cztery imprezy rozgrywane głównie w sierpniu, obecnie - kilkana¶cie (od lipca do paĽdziernika).
Zawody te służ± przede wszystkim do lepszego przygotowania się skoczków do sezonu zimowego i z tej racji forma letnia niekoniecznie ma przełożenie na to, co skoczek pokazuje zim±. Międzynarodowa Federacja Narciarskia (FIS) miała nawet plany, by podnie¶ć prestiż letniej rywalizacji, wł±czaj±c j± do Pucharu ¦wiata, ostatecznie Letnia Grand Prix pozostała odrębn± klasyfikacj±.
Z reguły zawody Letniej Grand Prix rz±dz± się tymi samymi prawami i przepisami, co zimowy Puchar ¦wiata. Dla osób odpowiedzialnych w FIS za skoki letnie zmagania s± jednak doskonał± okazj± do testowania nowych regulacji - zarówno w zakresie sposobu rozegrania zawodów (np. trzy serie z systemem pucharowym w 2000 roku czy brak gwarantowanej kwalifikacji w 2017 roku), punktacji (np. przyznawanie not sędziowskich tylko za l±dowanie czy możliwo¶ć obejrzenia powtórki przez sędziów), jak i w zakresie stosowanego sprzętu (np. tolerancja rozmiarów kombinezonu). Czę¶ć testowanych przepisów weszła w życie na stałe.
Pierwszym zwycięzc± Letniej Grand Prix został Takanobu Okabe, natomiast jako pierwszy Polak w LGP triumfował Adam Małysz.
