W drugiej części podsumowania trzeciej ligi skoków zajmę się miejscami 16-100 (pierwszą piętnastkę jednak omówię osobno). Tu trochę więcej nazwisk o większym znaczeniu, ale – nie ma rewelacji. Zanim jednak przejdę do podsumowania chciałbym przeprosić, że w pierwszej części ominąłem kilku zawodników – jednak strona FISu czasem podaje sprzeczne dane, jeśli chodzi o skoczków najsłabszych – czasem idzie się w tym po prostu zagubić. Zwłaszcza skoczek z Chorwacji (gdyby kiedykolwiek czytał moje artykuły) mógłby się poczuć pokrzywdzony, jako wyjątek absolutny ze swojego kraju… Za przeoczenie przeto przepraszam i… życzę miłej lektury.

98. Gregory Baxter (Kanada), Stefan Read (Kanada), Balthasar Schneider (Austria), Robert Hrgota (Słowenia) – 58 punktów
97. Pascal Egloff (Szwajcaria) – 60 punktów
96. Christoffer Nygaard (Norwegia) – 61 punktów
94. Joachim Hauer (Norwegia), Evgeni Levkin (Kazachstan) – 63 punkty
92. Yukio Sakano (Japonia), Rozle Zagar – 66 punktów

Pod koniec pierwszej setki kilku znanych zawodników. Schneider zdobywał punkty PŚ w sezonie aktualnym i pięciu poprzednich, Kanadyjczykowi Readowi i Japończykowi Sakano zdarzało się to w przeszłości, a w pierwszoligowych zawodach letnich i Baxterowi. Reszta to raczej zawodnicy na dorobku, ale… kto wie, co z takiego Nygaarda będzie w przyszłości, wszak Norwedzy są nieobliczalni jeśli chodzi o nowe twarze w ekipie.

90. Tomas Zmoray (Słowacja), Evan Bliss (USA) – 67 punktów
88. Yusuke Endo (Japoni), Stig Sorensen Rud (Norwegia) – 68 punktów
86. Alexey Korolev (Kazachstan), Carl Nordin (Szwecja) – 71 punktów
84. Antoine Guignard (Szwajcaria), Manuel Poppinger (Austria) – 72 punkty
82. Peter Prevc (Słowacja), Stefan Hayboeck (Austria) – 73 punkty
81. Mackenzie Boyd-Clowes (Kanada) – 76 punktów

W tej grupie nikt nigdy nie zdobywał punktów PŚ. Choć nazwiska Koroleva, Guignarda czy Nordina można było to zaobserwować. Szwedzki skoczek to zresztą najniżej sklasyfikowany w FIS Cup zawodnik, który stał na podium. Było to jeszcze w sierpniu w Falun. Ciekawe, że na dziewięćdziesiątym miejscu sklasyfikowany został najlepszy ze Słowaków w ogóle w zawodach międzynarodowych – Tomas Zmoray.

80. Jakob Grimholm (Szwecja) – 79 punktów
74. Kenshiro Ito (Japonia), Vegard Sklett (Norwegia), Stefan Thurnbichler (Austria), Stefan Kaiser (Austria), Mika Kauhanen (Finlandia), Danny Queck (Niemcy) – 80 punktów
70. Joonas Ikonen (Finlandia), Olli Pekkala (Finlandia), Benedikt Wider (Niemcy), Matej Dobovsek (Słowenia) – 81 punktów

Tutaj widzimy słabszego z dwójki Grimholmów, klilku zawodników z przeszłością wśród punktujących (K. Ito, Ikonen, S. Thurnbichler), czy startujących (Pekkala), a nawet aktualnie klasyfikowanych w PŚ (Kaiser). Ikonen to chyba jeden z najsłabszych w historii mistrzów świata juniorów i nic już raczej nie osiągnie. Warto dodać, że Thurnbichler (otwarcie w Bischofschofen) , Sklett (drugi konkurs w Bischofschofen), Queck (pierwszy konkurs w Oberwiesenthal) i Ito (finał sezonu w Zao) punktowali raz – za to na drugim miejscu.

69. Johan Martin Brandt (Norwegia) – 85 punktów
66. Blake Hughes (USA), Maximilian Mechler (Niemcy), Petar Fartunov (Bułgaria) – 86 punktów
65. Andre Fredheim (Norwegia) – 88 punktów
62. Nicolas Polichronidis (Niemcy), Martin Hoellwarth (Austria), Felix Brodauf (Niemcy) – 90 punktów
60. Rok Zima (Słowenia), Marco Beltrame (Włochy) – 91 punktów

Nie mamy tu żadnych stających na podium w FIS Cup, ale… nazwiska pojawiają się znane. W przypadku Hoellwartha napisać, że znane to truizm. A także… jego osobą zajmijmy się w PŚ, bo FIS Cup to nie jest właściwie do tego miejsce. Mechler również stawał na podium w PŚ, ale to oczywiście nie tak klasa. Również Marco Beltrame pojawiał się tu i ówdzie na najważniejszych zawodach. Petar Fartunov z kraju, który wydał niegdyś całkiem niezłego Vladimira Breitscheva to niewątpliwie zawodnik rozwojowy i warto mu się przyjrzeć. Zaś Polichronidis – cóż nazwisko wskazuje na ewidentnie greckie korzenie. Gdyby reprezentował ten kraj mielibyśmy ciekawostkę, a tak… jeden z wielu Niemców (choć może będzie kiedyś z niego dobry skoczek).

58. Dmitry Sporynin (Rosja), Krzysztof Miętus (Polska) – 92 punkty
56. Niko Petjala (Finlandia), Grzegorz Miętus (Polska) – 95 punktów
55. Tim Babnik (Słowenia) – 96 punktów
53. Sebastian Toczek (Polska), Alexander Mitz (Szwecja) – 99 punktów
48. Ole Marius Ingvaldsen (Norwegia), Ville Larinto (Finlandia), Guido Landert (Szwajcaria), Alessio Bolognani (Włochy), Frederik Bjerkengeen (Norwegia) – 100 punktów

W tej grupie na podium stało dwóch zawodników. Polak Miętus i – co ciekawe – nie startujący w PŚ Krzysztof, a jego młodziutki brat Grzegorz (trzecie miejsce w drugim konkursie w Szczyrku) i Słoweniec Babnik (drugi w pierwszym konkursie w Szczyrku). Larinto, czy zwłaszcza Landert punktowali w PŚ (i w tym sezonie), zaś Bolognani się w nim pojawiała. Znamienne, że wszyscy zawodnicy, którzy zgromadzili po 100 punktów dostali je za dwa czwarte miejsca. Nie ma tu odosobnionego zwycięzcy.

47. Primoz Zupan (Słowenia) – 102 punkty
46. Brano Iskra (Słowenia) – 109 punktów
45. Klemen Omladic (Słowenia) – 110 punktów
43. Rok Mandl (Słowenia), Hiroki Yamada (Japonia) – 112 punktów
42. Andre Wesch (Niemcy) – 113 punktów
40. Jan Maylaender (Niemcy), Yusuke Kaneko (Japonia) – 120 punktów
39. Wojciech Gąsienica-Kotelnicki (Polska) – 122 punkty
38. Maciej Kot (Polska) – 125 punktów
37. Dawid Kowal (Polska) – 126 punktów

Zatrzęsienie Słoweńców i Polaków. W tej grupie pojawiają się już zwycięzcy: Yamada (dość znacząca przeszłość w PŚ) wygrał w pierwszym konkursie w Zao, zaś Maylaender w  pierwszym konkursie w Lauscha. Na podium też stał Omladic (trzeci w pierwszych zawodach w Eisenertz), Wesch (drugi w sierpniu w drugim Bischofschofen), Kaneko (dwa razy na trzecim miejscu w Zao, to zawodnik, który już 11 lat temu zdobywał punkty PŚ), Kot (skaczący też w PŚ bez sukcesów, drugi w drugim Lauscha). Primoza Zupana nie należy mylić z eks reprezentantem A Primozem Urh-Zupanem.

35. Kai Kovaljeff (Finlandia), Johan Erikson (Szwecja) – 129 punktów
34. Kamil Kowal (Polska) – 134 punkty
33. Anders Johnson (USA) – 138 punktów
31. Klemens Murańka (Polska), Robert Johansson (Norwegia) – 142 punkty
28. David Fallmann (Austria), Jens Salumae (Estonia), Christian Ulmer (Niemcy) – 145 punktów
27. Lukas Kuban (Czechy) – 147 punktów
26. Anssi Ylipulli (Finlandia) – 150 punktów
25. Ilmir Hazetdinov (Rosja) – 156 punktów

Z tej grupy punkty PŚ zdobywali Erikson i – w poprzednich latach – Ulmer i Salumae. Pojawia się też Klimek Murańka, ale o nim napiszę więcej przy innej okazji. Bezskutecznie do konkursów głównych próbował się kwalifikować Kovaljeff. Na podium stawali: Erikson (zwycięstwo w lato pierwszych zawodach w Falun), Johnson (trzeci również w lato w pierwszym Oberwiesenthal), Ulmer (wygrał na koniec w Zao) i Anssi Ylipulli – swoją drogą niegdyś trójka zawodników o tym nazwisku (Heikki, Raimo i Tuomo) zdobywało punkty w PŚ – częściej pojawiało się nazwisko Ito, a tyle samo razy Takeuchi. Anssi był trzeci i drugi w Kuopio.

24. Martin Pihal (Czechy) – 158 punktów
20. Piotr Żyła (Polska), Ondrej Vaculik (Czechy), Atle Roensen (Norwegia), Juha-Matti Ruuskanen (Finlandia) – 160 punktów
19. Michael Hayboeck (Austria) – 165 punktów
18. Nejc Frank (Słowenia) – 171 punktów
17. Dawid Kubacki (Polska) – 175 punktów
16. Jakub Kot (Polska) – 185 punktów

Przeszłość z punktami PŚ mają Żyła, Vaculik i Ruuskanen. Reszta to FIS Cupowcy. Poza Kubackim każdy z nich stał choć raz na podium. Pihal był drugi w październiku w drugim Einsiedeln, Żyła – trzeci i pierwszy w Szczyrku, Vaculik – dwa razy drugi w Harrachovie, Roensen - dwa razy drugi w Notodden, Hayboeck – trzeci w drugim Lauscha, Frank – drugi w drugim Eisenetz, Jakub Kot – drugi w pierwszym Harrachovie.

CDN