Noriaki Kasai to w tej chwili najlepszy z japońskich skoczków narciarskich. Choć od ponad 10 lat obserwujemy jego dokonania na obiektach całego świata, niewielu kibiców zdaje sobie sprawę, jak ciężko okupiony jest każdy jego sukces. W listopadowym numerze japońskiego magazynu PHP zamieszczono artykuł zatytułowany "Latać dalej, wyżej i piękniej", przybliżający sylwetkę Kasai i historię jego życia, z którego wybraliśmy najbardziej istotne fragmenty, uzupełniając je o kilka dat i faktów.

Noriego nazywano geniuszem od czasu, gdy w wieku 9 lat zaczął trenować skoki narciarskie. Już jako 16-latek odniósł swoje pierwsze zwycięstwo, w zawodach o Puchar STV w Sapporo, zaliczanych do klasyfikacji Pucharu Kontynentalnego. Nawiasem mówiąc, w tym samym konkursie obecny trener reprezentacji, Katsushi Tao, zajął 4 miejsce. Jeszcze przed ukończeniem 20 lat, Kasai został wybrany do reprezentacji na Mistrzostwa Świata w Val di Fiemme (1991) i Igrzyska Olimpijskie w Albertville (1992). Co prawda wypadł tam bardzo słabo, lecz dostrzegł dla siebie wielką szansę i postanowił trenować jeszcze ciężej niż dotychczas. Po dwóch latach, w Lillehammer, zajął 5 miejsce na średniej skoczni i wraz z kolegami zdobył srebrny medal w konkurencji drużynowej. Japończycy byli wówczas nieomal pewnymi kandydatami do złota, lecz błąd Masahiko Harady w ostatnim skoku pozbawił ich miejsca na najwyższym stopniu podium... Noriaki przysiągł sobie wtedy, że za cztery lata, w Nagano, odniesie wreszcie prawdziwy sukces.
Jednak coraz częściej zaczęły mu się przydarzać kontuzje, wyłączające go na długi czas ze skakania, najpierw w 1994, a potem w 1996 roku, kiedy to doznał dwukrotnego złamania kości. Szczególnie po tej ostatniej kontuzji czekał go trudny powrót do poprzedniej formy. Aby całkowicie pozbyć się strachu przed skakaniem, musiał oddać około 900 skoków treningowych (przy przeciętnej 300 skoków na zawodnika). W dodatku w sezonie zimowym zaczęły mu dokuczać bóle kręgosłupa, będące rezultatem niedotrenowania mięśni w związku z brakiem odpowiedniej ilości ćwiczeń siłowych.
Mimo wszystko sprawy wydawały się już iść w dobrym kierunku, gdy Noriakiego dotknęło nagle kolejne, olbrzymie nieszczęście. Na skutek pożaru, jaki wybuchł w domu rodzinnym, ciężkich poparzeń ciała, a przede wszystkim układu oddechowego, doznała jego matka. Leżąc w szpitalnym łóżku, pisała dziennik, jak również listy do syna, który zawsze był jej dumą i chlubą. "Ciągle mam łzy w oczach, czytając jej listy. Pisała, że z pewnością znów powrócę do światowej czołówki i dzięki mnie skoki odzyskają należną im rangę" mówi dziś Kasai. Niestety, odniesione w pożarze obrażenia okazały się zbyt poważne i matka wkrótce zmarła. "Dlaczego wszystko wciąż sprzysięga się przeciwko mnie?" zastanawiał się całkowicie załamany Noriaki...
Bez duchowego wsparcia matki nie było szans na sukces w Nagano. Na domiar złego, tuż przed Igrzyskami Kasai skręcił nogę w kostce. Co prawda wziął udział w zawodach na średniej skoczni, zajmując tam 7. miejsce, lecz nie został uwzględniony w składzie drużyny w żadnym z konkursów na dużym obiekcie. Mógł się tylko bezsilnie przyglądać wielkiemu zwycięstwu Funakiego.
W sezonie 1998/99 Noriaki 6 razy zwyciężał w zawodach Pucharu Świata i zakończył zmagania na 3 miejscu w klasyfikacji. Jednak jego świetna forma nie utrzymała się wystarczająco długo i na następnych Igrzyskach, w Salt Lake, znów wypadł bardzo słabo. Być może przyczynił się do tego brak odpowiedniej ilości treningów przed sezonem zimowym, na skutek bankructwa firmy Mycal, właściciela klubu sportowego, do którego Kasai należał. "Nie wiedziałem, co mam ze sobą zrobić. Zastanawiałem się, czy nie powinienem zakończyć kariery" wspomina zawodnik. Jednak rok temu znów pojawiło się światełko w tunelu. Prężnie rozwijający się nowy klub Noriakiego, Tsuchiya Home, zatrudnił dwóch trenerów z Finlandii. A Kasai zdobył wreszcie swoje dwa pierwsze indywidualne medale na Mistrzostwach Świata w Predazzo, skacząc nowym stylem. "Myślę, że nigdy przedtem o tych młodych trenerach nawet nie słyszał. Ale przyjął ich bardzo serdecznie i błyskawicznie przyswoił sobie ich wskazówki" mówi pan Kawamoto, szef klubu.

Przed Noriakim pozostał jeszcze ostatni cel: złoty medal olimpijski. Jeżeli uda mu się wziąć udział w Igrzyskach w Turynie, będzie tam najstarszym ze skoczków. I świetnie zdaje sobie z tego sprawę. Lecz ponad 10 lat dotychczasowej kariery nauczyło go, że nie należy się poddawać. "Zmagałem się z tyloma problemami w czasach Nagano... Więc niezależnie od tego, jak bardzo ciężko będę musiał teraz trenować, dam sobie radę" twierdzi Kasai.