O krótkim wywiadzie, którego Michael Möllinger udzielił gazecie "Einsiedler Anzeiger", trudno powiedzieć, by był świeży jak ciepłe bułeczki - przeprowadzono go tuż po Mistrzostwach Szwajcarii. Mimo wszystko jednak decyduję się na napisanie wiadomości opartej na nim zakładając, że w przypadku zawodnika, który znalazł się w trudnej sytuacji i zdołał z niej wybrnąć, interesujące są dla kibiców także nowiny z gatunku "Jak to mu się teraz wiedzie".

Möllinger jest synem Niemca i Szwajcarki, więc kiedy tylko został wyrzucony z kadry niemieckiej, naturalną konsekwencją wydawało się jego przejście do Szwajcarii. Nim to przypuszczenie okazało się słuszne, minął prawie rok, który najwyraźniej został policzony zawodnikowi jako karencja. Möllinger podkreśla, że czuje się "w 99,9% Szwajcarem", że nie jest kimś, kto skacze z drużyny do drużyny, tylko zamierza kontynuować swoją sportową karierę już jako reprezentant Szwajcarii.
Skoczek należy do klubu Einsiedeln, do którego dołączył niemal przypadkowo: już po formalnościach związanych ze zmianą reprezentacji ktoś zapytał go, czy nie chciałby trenować właśnie tam. Möllinger zgodził się i dopiero po pewnym czasie dowiedział się, że mężczyzną, który mu to zaproponował, był ojciec Anderasa Küttela... Jeżeli chodzi o mieszkanie, na razie krąży między starym domem w Titisee-Neustadt a kątem u krewnych we Flums. Planuje ostatecznie przeprowadzić się do Einsiedeln, kiedy gotowe będą skocznie. Obecnie najtrudniejszy etap budowy jest już zakończony, skocznie rosną szybko i realny wydaje się termin zakończenia robót wiosną przyszłego roku.
W drużynie Möllinger został bardzo dobrze przyjęty, wszyscy zdają się nie pamiętać, że jest "nowy". Utrzymuje nadal kontakt z kolegami z Niemiec. Jeżeli chodzi o ekscesy, które były domniemanym powodem usunięcia z kadry niemieckiej - Möllinger miał w Niemczech opinię imprezowicza, zyskał sobie przydomek "króla nocy" - ze śmiechem komentuje, że "w każdej plotce jest szczypta prawdy".
Wydaje się, że zawodnik ogólnie dość powszechnie budzi sympatię. Dyscyplinarne wyrzucenie z kadry sprawia, że nie posądza się go o ułatwienie sobie startów przez przejście do kraju słabszego w skokach (co można zarzucić choćby pół-Holendrom, pół-Austriakom Mayrowi i Kreuzerowi). Dodatkowo po roku i po krytyce pod adresem Niemieckiego Związku Narciarskiego z ust drugiego wyrzuconego, Franka Löfflera, wersja z "imprezą z panienkami" wydaje się niepewna. Nie brakuje reakcji w stylu "Czy ktoś może powiedzieć, że nigdy nie zaszalał?" albo "Żeby się nie okazało, że chłopcy wylecieli za to, że ośmielili się mieć własne zdanie". Möllinger miał dużo szczęścia. Jego koledze tego szczęścia zabrakło...