Zakopane, Zakopane

Puchar Świata w Zakopanem już za nami i na spokojnie popijając wybornego ciechanowskiego Portera powspominam sobie te dwa dni niczym jakiś stary dziadziuś pykający fajeczkę przy kominku.

Dawno w Zakopanem na PŚ nie byłem. W zasadzie to od 2006 roku (choć w latach 1997-2003 z przerwą na 2001, gdy byłem w Harrachovie jeździłem regularnie) - a i tak się dziwnie złożyło, że choć w redakcji jestem bez mała 6 lat, to pierwszy raz jechałem, że tak powiem z misją oficjalną. I muszę przyznać, że choć troszkę już w życiu widziałem to wyjazd ten był dla mnie jak ożywczy powiem do zrutynizowanego życia :)

Ale to tak gwoli wstępu. Najważniejsze oczywiście były same konkursy - muszę przyznać, że wyniki przedstawiają się trochę... nudno. No dobrze - nasz Mistrz faktycznie wraca do formy, Ammann ciągle walczy ze Schlierim (a reszta daleko w tyle), doszedł nowy as w talii Pointnera - ex-kombinator (norweski rzecz jasna) Zauner, ale... emocji choć nie brakowało, to było ich mniej niż kiedyś. Chociaż widzieć na żywo rewelacyjny skok Ammanna na 140,5 metra - bezcenne.

Ciekawie było na konferencji prasowej, ale na tej z panami Kruczkiem, Tajnerem i Lepistoe. Ogólnie napisałem co miałem napisać w artykule (odsyłam), ale warto zauważyć, że nasz trener miał wyjątko niemrawą minę. Ogólnie - było mu strasznie głupio. Szanuję i lubię Kruczka też właśnie za to, że kiedy ma mu być głupio, jest mu głupio. Rozsądny z niego chyba facet i może trzeba było takiego zimnego prysznica, by coś wreszcie zaskoczyło - zobaczymy.

No i sprawa bardzo ważna dla naszej strony, zwłaszcza dla koleżanki Magdy Kobus - koncert The Kroisos. Muzyka rockowa to dla mnie namiętność równie mocna jak skoki. I trzeba przyznać, że Kroisos naprawdę mi się spodobali. To znaczy na ścisłość - nie jest to Queen, czy Pink Floyd, czy Guns N' Roses, ale chłopaki mają naprawdę papiery na granie, sprawia im to sporą radość, są autentyczni, sprawni instrumentalnie (wyróżnił bym tu Ollego Happonena, ale inni też naprawdę grają na dobrym poziomie) i... należą im się słowa pochwały. Może Ville Kantee nie jest wokalistą obdarzonym mocnym głosem, ale ma głos czysty i melodyjny, co daje w sumie ciekawy efekt. Sympatyczni z nich ludzie - nie znam ich za dobrze (tu znowu mogła by się wypowiedzieć Magda), ale z tych dwóch koncertów i kilku rozmów mam jak najbardziej pozytywne odczucia. Znów tu wyróżnię Happonena z autentycznie podbitym okiem (jego panda eye w przeciwieństie do charakteryzacji Ville Kantee) było no... prawdziwe. W każdym razie Olli to przesympatyczny, wesoły i otwarty facet :)

Swoją drogą nie byłbym sobą, gdybym nie sprawdził chłopaków w bazie skoków, o ile Jussi Hautamaeki i Ville Kantee byli naprawdę znanymi skoczkami i przypominać ich osiągnięć nie trzeba to warto nadmienić, iż Olli Happonen w karierze zdobył tylko jeden punkt, ale... za 15 miejsce jeszcze w sezonie 1992/93 (był wtedy jeszcze raz w "30", podobnie jak był w "30" w sezonie 1991/92, ale wtedy za to punktów nie dawano), zaś ostatni start w PŚ zanotował jeszcze w 1998, zaś Jarrko Saapunki też miał już zupełny epizod w PŚ w jednym konkursie w roku 1994 był 48 :) - ale za to bardzo dobry z niego trener.

Niemniej teraz to już "only rock 'n' roll"

Trzymajcie się ;) God Bless You z pozdrowieniami Jarek Gracka

« wszystkie wpisy