Dziś nie będzie o skokach...

...ani o dopalaczach :)

Do napisania tego nie-sportowego postu natknęła mnie pewna ważna dla mnie rocznica - wczoraj było 30 lat odkąd pewien s***** (którego nazwisko jest mi znane, ale nie będę go tu propagował) zamordował jednego z najwybitniejszych twórców w historii muzyki rockowej- Johna Lennona. 30 lat...

Trzeba przyznać, że muzyka rockowa jest moją namiętnością równie wielką jak skoki narciarskie (ale akurat w tej działce jest tylu mądrzejszych ode mnie, że nic ponad próbki recenzji płyt nie publikuję - choć w zaciszu domowym pracuję nad jednym mega-projektem, ale o tym pisać nie będę, bo jeszcze co najmniej 10 lat roboty przede mną...) - a namiętność ta zaczęła się mniej więcej w ósmym-dziewiątym roku życia właśnie od Beatlesów i - przede wszystkim - Lennona (a trochę później doszedł zespół Queen, którego równie wielką estymą darzę do dziś).

Oczywiście, wzrastałem w okresie popularności disco-polo i euro-dance'u - koledzy, których odwiedzałem bombardowali mnie tą muzyką, ale gdy byłem bliski wpadnięcia w to muzyczne dno, zawsze gdzieś przychodził rock. Później pod koniec podstawówki (czyli tak w 13-14 roku życia) przyszła fascynacja polskim rockiem - zrazu Lady Pank, potem Perfect, Budka Suflera, wreszcie - Dżem, pierwsza wielka fascynacja z Polski, w ogólniaku rozszerzyłem jeszcze spektrum zainteresowań (trafiłem do klasy, gdzie co najmniej kilku maniaków takiej muzyki było), głównie o rock progresywny, na studiach i po studiach coraz więcej i więcej dobrych zespołów się pojawiło - wreszcie chwycił mnie na poważnie metal... Ale zawsze muzyka Beatlesów była u mnie na uprzywilejowanym miejscu.

O Lennonie i Beatlesach przeczytałem wiele książek, jego postać wydaje mi się dziś dość kontrowersyjna. Większości jego poglądów nie podzielam, nie umiem się utożsamiać z jego lewackim spojrzeniem na rzeczywistość (jako konserwatywny liberał i katolik), ale słuchając tej wspaniałej muzyki potrafię się do tego zdystansować, szanuję inny punkt widzenia, potrafię go przemyśleć i znaleźć w nim pewne uniwersalne wartości (nawet w takim utworze jak antyreligijny "God", czy mocno lewicowe "Working Class Hero" - abstrahując od świetnej muzyki, uwielbiam też teksty, które napisane są świetnie).

Gdybym miał polecić najlepsze piosenki Johna to z okresu kariery solowej byłyby to "Mother", "Mind Games", "Jealous Guy", "God", "Instant Karma" i "Working Class Hero", zaś z Beatlesami - "Across the Universe", "Strawberry Fields Forever", "Revolution", "A Day in the Life", "Day Tripper" i "She Said She Said" - ale to tylko wierzchołek góry lodowej.

Myślę, że wybaczycie mi odejście od tematu strony, ale myślę, że z okazji takiej rocznicy warto się podzielić z czytelnikami i tą pasją.

« wszystkie wpisy