Skocznia K-125 w Harrachovie wchodzi w skład jednego z dwóch kompleksów skoczni na Čertovej Horze. Drugi z nich składa się ze skoczni treningowych K-40 i K-70 oraz wyłożonej igelitem K-90 (odbyły się tam m.in. zawody Letniego Grand Prix w kombinacji norweskiej); osoba stoj±ca na pocz±tku wybiegu może zobaczyć nad lini± lasu wieżę oddalonej o kilkaset metrów skoczni mamuciej. Z t± wła¶nie skoczni± s±siaduje K-125. W odróżnieniu od "siostry" jest skoczni± naturaln±. W tym sezonie powróciły tu wielkie zawody, jednak wcze¶niej skocznia wydawała się nieco zaniedbana i zapomniana, latem jej rozbieg i zeskok były gęsto poro¶nięte chwastami.

Jesieni± skocznia przeszła niewielk± przebudowę. Jej punkt konstrukcyjny został przesunięty o 5 m do przodu - teraz wynosi 125 m. Ma pozwalać na bardzo dalekie skoki, być może jeszcze dalsze niż na słynnej skoczni w Willingen. Póki co 150 m przekroczył jako jedny Martin Koch podczas zawodów Pucharu Kontynentalnego. Dla umożliwienia takich wyczynów dolna czę¶ć zeskoku została nieco "przycięta" - wypłaszczenie zaczyna się dalej, niż przed przebudow±. Promień łuku przej¶cia z zeskoku na wybieg musi być wprawdzie odpowiednio duży (na dużych skoczniach ok. 100 m), inaczej siła od¶rodkowa może spowodować, że skoczkowie będ± się często przewracać. Jednak wydaje się, że na tej skoczni nie stanowi to problemu - wcze¶niej wspomniany łuk był dawniej wyj±tkowo łagodny, bo taki sam, jak na s±siaduj±cej skoczni mamuciej.