Druga i trzecia dziesiątka PŚ, to już nie przelewki, ale zaplecze ścisłej światowej czołówki. Szkoda, że jeden z omawianych przeze mnie tu zawodników nigdy już na skocznie świata nie wróci…

30. Martin Schmitt (Niemcy) / 29.01.1978 – 137 punktów (-1/2010*2009; 15; 16/11+2; 7; MŚ; DRUŻYNA) – lgp – 32’310 – 33’43 – Kuusamo – 49, Kuopio – 37, Lillehammer 1 – 34, LILLEHAMMER 2 – 23 (28, 19), OBERSTDORF – 18 (30, 10), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 7 (7), BISCHOFSHOFEN – 24 (15, 24), HARRACHOV LOTY 1 – 30 (23, 30), HARRACHOV LOTY 2 – 19 (18, 21), ZAKOPANE 1 – 18 (18, 15), ZAKOPANE 2 – 21 (20, 22), ZAKOPANE 3 – 11 (8, 12), WILLINGEN – 20 (20, 21), Klingenthal – 43, LAHTI – 29 (14, 29), Planica 1 – DNS; Harrachov 1, Innsbruck – kwalifikacje; MŚ OSLO K90 – 14 (15, 12), MŚ OSLO K120 – 16 (23, 12); DRUŻYNA KUUSAMO – 7(#III), DRUŻYNA WILLINGEN – 2(#II), MŚ DRUŻYNA K90 – 3(#I), MŚ DRUŻYNA K120 – 4(#I), DRUŻYNA LAHTI – 4(#I); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 29 – niby Schmitt osiągnął już też status „skakania dla przyjemności”, ale jednak często zdarzają mu się dobre wyniki, no i jeszcze potrafił sięgnąć po drużynowy medal. Mała uwaga – odwołany konkurs w Harrachovie opisywałem w poprzednich artykułach, jako „Harrachov 2”, miało być rzecz jasna „Harrachov 1” i tego błędu już tu nie popełniam.
29. Ole Marius Ingvaldsen (Norwegia) / 02.10.1985 – 155 punktów (2009/-; 1; 14/10+2; 10) – COC – 25’63 – 25’169 – LILLEHAMMER 1 – 20 (22, 19), HARRACHOV LOTY 1 – 17 (18, 15), HARRACHOV LOTY 2 – 12 (19, 4), SAPPORO 1 – 17 (9, 21), SAPPORO 2 – 10 (24, 2), ZAKOPANE 2 – 19 (17, 24), Zakopane 3 – 50, Willingen – 49, KLINGENTHAL – 26 (20, 27), VIKERSUND 1 – 15 (14, 15), VIKERSUND 2 – 10 (9, 14), Lahti – 45, Planica 1 – 35, PLANICA 2 – 22 (22); Zakopane 1, Oberstdorf Loty – kwalifikacje – Ingvaldsen wypłynął w typowym dla Norwega wieku – 25 lat. Skakał nieźle i naprawdę może być z niego dobry skoczek. Choć, podobnie jak Velta, do drużyny jeszcze nie wskoczył.
28. Shohhei Tochimoto (Japonia) / 21.12.1989 – 165 punktów (+4/13L; 4; 17(1)/14; 12; MŚ; DRUŻYNA) – LGP – 21’351 – 22’54 – KUUSAMO – 19 (15, 18), KUOPIO – 15 (18, 9), LILLEHAMMER 1 – 12 (14, 11), LILLEHAMMER 2 – 24 (30, 22), ENGELBERG 1 – 12 (12), ENGELBERG 2 – 20 (17, 24), Engelberg 3 – 36, OBERSTDORF – 28 (19, 29), Garmisch-Partenkirchen – 35, Innsbruck – 46, SAPPORO 1 – 15 (7, 20), SAPPORO 2 – 13 (4, 24), WILLINGEN – 28 (30, 27), KLINGENTHAL – 27 (26, 25), OBERSTDORF LOTY – 29 (20, 30), VIKERSUND 1 – 17 (17, 14), VIKERSUND 2 – 18 (11, 22) + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 31, DRUŻYNA KUUSAMO – 3(#I), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 5(#III), MŚ DRUŻYNA K120 – 6(#I), TURNIEJ 4 SKOCZNI – 39 – Tochimoto to zawodnik skaczący zdecydowanie lepiej latem niż zimą. Trochę zdziwiłem się, gdy zorientowałem się, że miejsce 28 było jego najlepszym w karierze. To miejsce mogło być wyższe, ale w Sapporo dwa razy zawalił drugi skok nie mieszcząc się w sumie w ogóle w „10” w sezonie (co i tak nie było najwyższym miejscem w PŚ zawodnika, który ani razu nie był w „10”). Warto to jedno słowo sprostowania – w poprzednim artykule napisałem, że Thurnbichler był 39. w Turnieju Czterech Skoczni, w rzeczywistości był oczko wyżej. 39. był Tochimoto.
27. Jan Matura (Czechy) / 29.01.1980 – 180 punktów (+26/32 L; 9; 25(1)/12+2; 4; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 30’303 – 31’50 – KUUSAMO – 22 (23, 17), KUOPIO – 18 (24, 16), LILLEHAMMER 1 – 26 (25, 25), LILLEHAMMER 2 – 20 (20, 30), Engelberg 1 – 46, ENGELBERG 3 – 25 (6, 28), Oberstdorf – 49, Garmisch-Partenkirchen – 37, Innsbruck – 45, Bischofshofen – 31, HARRACHOV LOTY – 11 (11, 15), HARRACHOV LOTY 2 – 20 (21, 16), SAPPORO 1 – 10 (14, 11), SAPPORO 2 – 4 (6, 6), Zakopane 1 – 39, Zakopane 2 – 35, Willingen – 42, Klingenthal – 34, Oberstdorf Loty – 40, Vikersund – 31, Vikersund 2 – 34, LAHTI – 24 (23, 28), PLANICA 1 – 23 (19, 26), PLANICA 2 – 13; Engelberg 2, Zakopane 3 – kwalifikacje + Harrachov 1; MŚ OSLO K120 – 40; DRUŻYNA WILLINGEN – 8(#III), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 8(#II), MŚ DRUŻYNA K90 – 7(#III), MŚ DRUŻYNA K120 – 8(#III), DRUŻYNA LAHTI – 8(#III), DRUŻYNA PLANICA – 6(#III); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 42 – Matura, choć ciągle nierówny, zasługuje na uznanie. W wieku 31 lat zaliczył najlepszy pucharowy sezon w karierze i dość niespodziewanie zmieścił się w „30” PŚ. Oczywiście – aż 76 punktów zdobył w Sapporo (gdzie był nawet tuż za podium), ale skądś te pozostałe 104 punkty też musiał zdobyć. O fatalnych skokach między Sapporo, a Lahti zapomnijmy…
26. Emmanuel Chedal (Francja) / 15.01.1983 – 190 punktów (-11/35 L; 11; 20(1)/16+3; 11; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 27’317 – 28’64 – KUUSAMO – 20 (19, 15), KUOPIO – 13 (14, 15), LILLEHAMMER 1 – 15 (15, 15), Lillehammer 2 – 34, Engelberg 1 – 36, Engelberg 3 – 45, OBERSTDORF – 17 (11, 25), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 11 (11), Innsbruck – 32, BISCHOFSHOFEN – 26 (21, 25), ZAKOPANE 1 – 25 (20, 24), ZAKOPANE 2 – 22 (18, 25), ZAKOPANE 3 – 30 (38, 26), WILLINGEN – 22 (26, 18), KLINGENTHAL – 23 (23, 22), OBERSTDORF LOTY – 21 (17, 24), VIKERSUND 1 – 13 (16, 10), VIKERSUND 2 – 22 (22, 21), LAHTI – 27 (25, 27), PLANICA 2 – 11 (11); Engelberg 2, Harrachov Loty, Planica 1 – kwalifikacje + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 28 (24, 26), MŚ OSLO K120 – 42; DRUŻYNA PLANICA – 8(#IV); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 22 – Chedal jednak poniżej oczekiwań. Ani razu nie zmieścił się w „10” (i też nie było to najlepsze miejsce w PŚ bez choćby jednego miejsca w „10”), parę razy odpadł w kwalifikacjach (to jednak nie powinno się mu było zdarzyć), słabo wypadł na MŚ. Spadł z czołówki do jej bezpośredniego zaplecza, niestety.

25. Noriaki Kasai (Japonia) / 06.06.1972 – 197 punktów (-8/74 L; 20; 21(1)/18+1; MŚ; DRUŻYNA) – LGP – 38’175 – 38’280 – KUUSAMO – 24 (29, 19), KUOPIO – 16 (22, 10), LILLEHAMMER 1 – 27 (26, 27), LILLEHAMMER 2 – 29 (22, 29), Engelberg 1 – 35, ENGELBERG 2 – 29 (23, 30), Engelberg 3 – 46, OBERSTDORF – 22 (25, 18), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 21 (21), INNSBRUCK – 22 (24, 17), SAPPORO 1 – 11 (10, 15), SAPPORO 2 – 14 (12, 16), ZAKOPANE 1 – 27 (24, 27), ZAKOPANE 2 – 25 (22, 27), ZAKOPANE 3 – 5 (7, 8), WILLINGEN – 25 (21, 26), Klingenhtal – DSQ, OBERSTDORF LOTY – 18 (15, 22), VIKERSUND 1 – 25 (24, 20), VIKERSUND 2 – 20 (18, 18), LAHTI – 25 (26, 24); Planica 1 – kwalifikacje + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 26 (19, 28), MŚ OSLO K120 – 24 (17, 27); DRUŻYNA KUUSAMO – 3(#II), DRUŻYNA WILLINGEN – 6(#I), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 5(#IV), MŚ DRUŻYNA K90 – 5(#III), MŚ DRUŻYNA K120 – 6(#III), DRUŻYNA LAHTI – 7(#III); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 31 – najstarszy ze wszystkich startujących w ostatnim PŚ, zaliczył już 20 sezon z punktami PŚ (rekord absolutny). Ciągle też należy się z nim liczyć. Co prawda coraz rzadziej zdarzają mu się tak dobre konkursy, jak ten trzeci w Zakopanem, ale ciągle jest w stanie sprawić niespodziankę.
24. Peter Prevc (Słowenia) / 02.09.1992 – 218 punktów (+11/23 L; 2; 19(1)/15+1; 11; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 18’87 – 18’199 – KUUSAMO – 12 (13, 14), KUOPIO – 25 (30, 20), Lillehammer 1 – 32, Lillehammer 2 – 31, Engelberg 1 – 32, Engelberg 2 – 39, ENGELBERG 3 – 17 (9, 18), OBERSTDORF – 12 (6, 27), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 27 (27), INNSBRUCK – 11 (22, 6), BISCHOFSHOFEN – 18 (18, 17), ZAKOPANE 1 – 23 (26, 21), ZAKOPANE 2 – 11 (10, 13), ZAKOPANE 3 – 12 (24, 7), WILLINGEN – 18 (13, 22), KLINGENTHAL – 24 (30, 23), LAHTI – 16 (15, 15), PLANICA 1 – 21 (22, 18), PLANICA 2 – 17 (17); Oberstdorf Loty – kwalifikacje + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 17 (16, 19), MŚ OSLO K120 – 25 (28, 19); DRUŻYNA KUUSAMO – 6(#III), DRUŻYNA WILLINGEN – 7(#IV), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 7(#I), MŚ DRUŻYNA K90 – 6(#IV), MŚ DRUŻYNA K120 – 3(#I), DRUŻYNA LAHTI – 5(#III), DRUŻYNA PLANICA – 3(#I); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 13 – Prevc niby jeszcze jest nierówny – rzadko kiedy zdarza mu się dwa dobre skoki oddać, często jest to skok świetny i słaby – stąd częste miejsca w drugiej dziesiątce (to on jest najwyżej sklasyfikowany ze wszystkich zawodników, którzy ani razu nie zmieścili się w pierwszej „10” pojedynczych zawodów). Jednak docenić należy dobre starty, szczególnie podczas Turnieju Czterech Skoczni, a także medal MŚ w drużynie – przypadkowy czy nie, jest on faktem.
23. Pavel Karelin (Rosja) / 27.04.1990 – 09.10.2011 – 282 punkty (+34/10 L; 2; 20(1)/14; 2; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 20’218 – 20’327 – Kuusamo – 37, KUOPIO – 19 (20, 18), LILLEHAMMER 1 – 25 (23, 26), LILLEHAMMER 2 – 26 (18, 28), ENGELBERG 1 – 7 (7), ENGELBERG 2 – 10 (10, 10), ENGELBERG 3 – 4 (3, 11), Oberstdorf – 33, GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 2 (2), INNSBRUCK – 12 (5, 20), Bischofshofen – 32, ZAKOPANE 1 – 26 (20, 25), ZAKOPANE 2 – 29 (24, 29), Zakopane 3 – 38 (37), Willingen – 44, KLINGENTHAL – 25 (28, 24), OBERSTDORF LOTY – 25 (24, 25), LAHTI – 18 (19, 17), Planica 1 – 38, PLANICA 2 – 18 (18) + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 23 (14, 29), MŚ OSLO K120 – 17 (15, 23); DRUŻYNA KUUSAMO – 8(#II), DRUŻYNA WILLINGEN – 10(#II), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 9(#I), MŚ DRUŻYNA K90 – 9(#I), MŚ DRUŻYNA K120 – 9(#I), DRUŻYNA PLANICA – 10(#I); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 28 – bardzo ciężko pisać o zawodniku, który tak tragicznie zakończył swoją karierę. A nabierała ona wreszcie rumieńców. W minionym sezonie pierwszy raz stanął w PŚ na podium, po Turnieju Czterech Skoczni skakał Karelin co prawda nieco gorzej (nie utrzymał miejsca ani w pierwszej, ani w drugiej dziesiątce), ale latem pokazał, że można brać go pod uwagę, jako jednego z faworytów sezonu. Niestety, tragiczny wypadek przekreślił wszystko. Światu skoków będzie Ciebie brakowało Pawle.
22. Michael Neumayer (Niemcy) / 15.01.1979 – 306 punktów (-2/28 L; 24(1)/19; 8; DRUŻYNA) – LGP – 31’317 – 32’64 – KUUSAMO – 21 (17, 21), KUOPIO – 8 (8, 13), LILLEHAMMER 1 – 19 (20, 18), LILLEHAMMER 2 – 15 (14, 17), Engelberg 1 – 31, Engelberg 2 – 31, ENGELBERG 3 – 13 (5, 22), OBERSTDORF – 8 (8, 9), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 18 (18), Innsbruck – 47, BISCHOFSHOFEN – 8 (10, 12), HARRACHOV LOTY 1 – 14 (14, 17), HARRACHOV LOTY 2 – 11 (11, 13), ZAKOPANE 1 – 20 (25, 16), ZAKOPANE 2 – 14 (15, 12), ZAKOPANE 3 – 21 (30, 18), Willingen – 32, KLINGENTHAL – 15 (7, 18), OBERSTDORF LOTY – 22 (27, 19), VIKERSUND 1 – 14 (15, 11), Vikersund 2 – 39, LAHTI – 26 (28, 23), PLANICA 1 – 27 (29, 24), PLANICA 2 – 25 (25) + Harrachov 1; DRUŻYNA KUUSAMO – 7(#I), DRUŻYNA WILLINGEN – 2(#III), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 3(#I), MŚ DRUŻYNA K90 – 3(#II), DRUŻYNA LAHTI – 4(#II), DRUŻYNA PLANICA – 5(#I); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 18 – Neumayer należy do najbardziej doświadczonych zawodników i raczej gwarantuje pewną stałą, a dobrą klasę. Nie jest skoczkiem szczególnie przebojowym, raczej nie jest zdolny do jakichś wielkich osiągnięć, ale skacze z pewną niemiecką solidnością. Może dziwić fakt, iż nie wystąpił w żadnym indywidualnym konkursie MŚ (stąd brak oznaczenia w nawiasie „MŚ” – dotyczy on bowiem tylko konkursów indywidualnych), za to w drużynie – brązowy medal.
21. Michael Uhrmann (Niemcy) / 16.08.1978 – 314 punktów (-9/25 L; 13; 18/13+1; 3; MŚ; DRUŻYNA) – LGP – 32’107 – 32’173 – KUOPIO – 24 (23, 25), Lillehammer 1 – 42, Lillehammer 2 – 45, ENGELBERG 1 – 27 (27), Engelberg 2 – 48, Engelberg 3 – 41, OBERSTDORF – 19 (18, 22), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 15 (15), INNSBRUCK – 8 (18, 3), BISCHOFSHOFEN – 16 (24, 11), SAPPORO 1 – 5 (3, 9), SAPPORO 2 – 9 (7, 9), ZAKOPANE 1 – 16 (27, 7), ZAKOPANE 2 – 10 (16, 7), ZAKOPANE 3 – 3 (6, 1), Willingen – 33, KLINGENTHAL – 13 (1, 26), OBERSTDORF LOTY – 8 (6, 9); Kuusamo – kwalifikacje; MŚ OSLO K90 – 11 (21, 8), MŚ OSLO K120 – 6 (7, 8); DRUŻYNA KUUSAMO – 7(#IV), DRUŻYNA WILLINGEN – 2(#I), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 3(#III), MŚ DRUŻYNA K90 – 3(#III), MŚ DRUŻYNA K120 – 4(#IV); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 11 – Uhrmann żegna się z Pucharem Świata w sposób godny. Początek sezonu miał słabiutki, niemniej podczas Turnieju Czterech Skoczni złapał „cug” i zanotował parę dobrych rezultatów. Najlepszy – oczywiście podczas pamiętnego konkursu w Zakopanem. Na pewno będzie żałował drugiego skoku w Klingenthal. A także – co jestem pewien – kończącego karierę na MŚ w drużynie. Po dobrych startach indywidualnych i w konkursie drużynowym na skoczni normalnej, całkowicie spartaczył skok na skoczni dużej i Niemcy z prowadzenia spadli na miejsce czwarte. Wygrali znów Austriacy, co robi się powoli nudne. Potem już nie skakał. Rozmawiałem krótko z Uhrmannem podczas pożegnania Małysza w Zakopanem. Choć pewnych rzeczy w karierze żałuje (jak kontuzji przed MŚ 2007, kiedy był w formie medalowej), to z dużą dozą optymizmu wypowiadał się o przyszłości z myślą przewodnią „życie nie kończy się na skokach”. Sympatycznemu Niemcowi życzę więc jak najwięcej sukcesów w życiu po skokach.

20. Ville Larinto (Finlandia) / 11.04.1990 – 342 punktów (+47/43 L; 4; 9(1)/8; 1; DRUŻYNA) – LGP – 20’231 – 20’265 – KUUSAMO – 6 (7, 6), KUOPIO – 1 (2, 4), LILLEHAMMER 1 – 8 (8, 10), LILLEHAMMER 2 – 2 (3, 3), ENGELBERG 1 – 11 (11), ENGELBERG 2 – 5 (14, 3), ENGELBERG 3 – 14 (30, 8), Oberstdorf – 35, GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 28 (28) + Harrachov 1; DRUŻYNA KUUSAMO – 4(#III); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 49 – bez dwóch zdań największy pechowiec sezonu. Zaczął świetnie, skakał jak z nut, był dwa razy na podium, przed Turniejem Czterech Skoczni w absolutnej czołówce PŚ. W Oberstdorfie zawalił, w Ga-Pa chciał za bardzo i… podobnie jak już to mu się w karierze zdarzało przedobrzył. Upadek, kontuzja i koniec sezonu. Szkoda, zwłaszcza w kontekście mizerii skoków fińskich strata ta boli podwójnie.
19. Anders Jacobsen (Norwegia) / 17.02.1985 – 344 punkty (-12/65L; 5; 18(1)/16; 4; MŚ; DRUŻYNA) – COC, SCOC – 25’284 – 26’33 – KUUSAMO – 10 (8, 16), KUOPIO – 21 (19, 24), LILLEHAMMER 1 – 11 (12, 9), LILLEHAMMER 2 – 8 (8, 9), Engelberg 1 – 34, ENGELBERG 2 – 16 (18, 15), ENGELBERG 3 – 15 (15 (24, 10), OBERSTDORF – 23 (26, 19), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 4 (4), INNSBRUCK – 15 (20, 11), BISCHOFSHOFEN – 9 (11, 13), KLINGENTHAL – 16 (17, 9), OBERSTDORF LOTY – 12 (13, 7), VIKERSUND 1 – 6 (7, 9), VIKERSUND 2 – 12 (17, 11), Lahti – 31, PLANICA 1 – 15 (18, 9), PLANICA 2 – 28 (28) + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 15 (22, 10), MŚ OSLO K120 – 9 (2, 14); DRUŻYNA KUUSAMO – 2(#III), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 2(#II), MŚ DRUŻYNA K90 – 2(#I), MŚ DRUŻYNA K120 – 2(#I), DRUŻYNA LAHTI – 2(#III); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 10 – Jacobsen zanotował najsłabszy sezon w karierze, co – zważywszy na miejsce – raczej dobrze o nim świadczy. Zdarzały mu się dobre starty i raczej prezentował się równo. Był też członkiem podwójnie srebrnej drużyny norweskiej, niemniej zawalił sobie medal indywidualnie. Jacobsen zapewnia raczej stałą i dobrą klasę, choć jak widać nie zawsze mieści się w „10”.
18. Robert Kranjec (Słowenia) / 16.07.1981 – 355 punktów (-8/40 L; 10; 22(1)/16+2; 2; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 29’141 – 29’247 – Kuusamo – 33, LILLEHAMMER 1 – 28 (29, 22), Lillehammer 2 – 31, ENGELBERG 1 – 20 (20), Engelberg 2 – 38, OBERSTDORF – 14 (13, 23), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 11 (11), Innsbruck – 44, BISCHOFSHOFEN – 12 (20, 8), HARRACHOV LOTY – 4 (7, 4), HARRACHOV LOTY 2 – 6 (8, 6), SAPPORO 1 – 19 (25, 12), SAPPORO 2 – 30 (21, 30), Zakopane 1 – 49, Zakopane 2 – 31, KLINGENTHAL – 20 (25, 14), OBERSTDORF LOTY – 15 (14, 17), VIKERSUND 1 – 9 (9, 16), VIKERSUND 2 – 19 (28, 9), LAHTI – 20 (21, 20), PLANICA 1 – 16 (4, 27), PLANICA 2 – 2 (2); Engelberg 3, Zakopane 3 – kwalifikacje + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 32, MŚ OSLO K120 – 23 (20, 24); DRUŻYNA KUUSAMO – 6(#IV), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 7(#IV), MŚ DRUŻYNA K90 – 6(#III), MŚ DRUŻYNA K120 – 3(#IV), DRUŻYNA LAHTI – 5(#IV), DRUŻYNA PLANICA – 3(#IV); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 21 – Kranjec, jak kto Kranjec. Najlepiej wypadł u siebie w Planicy (przed finałem sezonu nie było go w „20”). Kranjec (poza poprzednim sezonem) właściwie zawsze miał te swoje nierówne starty i odrodzenia w Planicy. Z tego jest znany. Ogólnie należy do najlepszych „lotników”, choć – podobnie jak Adam Małysz – nie potrafi tego przekuć na medal MŚ w Lotach.
17. Bjoern Einar Romoeren (Norwegia) / 01.04.1981 – 365 punkty (-8/20 L; 9; 21/18+2; 5; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 29’241 – 29’353 – KUUSAMO – 15 (16, 11), Kuopio – 31, LILLEHAMMER 1 – 23 (27, 20), LILLEHAMMER 2 – 21 (21, 21), ENGELBERG 1 – 17 (17), ENGELBERG 2 – 18 (21, 18), Engelberg 3 – 40, OBERSTDORF – 27 (20, 26), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 9 (9), INNSBRUCK – 14 (7, 23), BISCHOFSHOFEN – 14 (8, 23), HARRACHOV LOTY 1 – 8 (2, 22), HARRACHOV LOTY 2 – 8 (10, 10), ZAKOPANE 1 – 11 (17, 6), ZAKOPANE 2 – 5 (2, 10), ZAKOPANE 3 – 8 (19, 5), WILLINGEN – 23 (28, 19), Klingenthal – 44, LAHTI – 17 (20, 14), PLANICA 1 – 10 (8, 16), PLANICA 2 – 12 (12); Oberstdorf Loty, Vikersund 1 – kwalifikacje; DRUŻYNA KUUSAMO – 2(#I), DRUŻYNA WILLINGEN – 4(#I), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 2(#III), MŚ DRUŻYNA K90 – 2(#II), DRUŻYNA PLANICA – 2(#III); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 14 – Romoeren, jak to Romoeren. Skacze ciągle dobrze, ale wpadki zdarzają mu się nie tak rzadko. Fatalne skoki przed MŚ w Oslo sprawiły, iż nie wystawiono go do konkursu indywidualnego, a w drużynie skakał tylko raz (za to z medalem). Niemniej, nie można wiele złego na temat jego startów napisać. Dobrego też nie – ot, niezły, równy sezon Bernara.
16. Roman Koudelka (Czechy) / 09.07.1989 – 382 punkty (+47/68 L; 5; 25(1)/19+1; 3; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 21’142 – 21’254 – KUUSAMO – 18 (15, 18), Kuopio – 42, Lillehammer 1 – 31, Lillehammer 2 – 33, ENGELBERG 1 – 18 (18), ENGELBERG 2 – 14 (12, 16), Engelberg 3 – 42, GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 17 (17), INNSBRUCK – 16 (16, 14), BISCHOFSHOFEN – 25 (26, 21), HARRACHOV LOTY 1 – 10 (12, 12), HARRACHOV LOTY 2 – 3 (6, 1), SAPPORO 1 – 12 (18, 10), SAPPORO 2 – 6 (10, 4), ZAKOPANE 1 – 15 (11, 17), ZAKOPANE 2 – 19 (21, 18), Zakopane 3 – 39, WILLINGEN – 14 (18, 12), KLINGENTHAL – 6 (2, 17), OBERSTDORF LOTY – 13 (10, 18), VIKERSUND 1 – 23 (25, 17), Vikersund 2 – 38, LAHTI – 12 (5, 18), PLANICA 1 – 24 (27, 17), PLANICA 2 – 19 (19); Oberstdorf – kwalifikacje + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 35, MŚ OSLO K120 – 22 (27, 16); DRUŻYNA KUUSAMO – 10(#I), DRUŻYNA WILLINGEN – 8(#IV), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 8(#IV), MŚ DRUŻYNA K90 – 7(#II), MŚ DRUŻYNA K120 – 8(#IV), DRUŻYNA LAHTI – 8(#I), DRUŻYNA PLANICA – 6(#IV); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 30 – najlepszy z Czechów po słabszym sezonie powrócił do drugiej dziesiątki wyrównując swoje najlepsze osiągnięcie (stąd niebieskie oznaczenie). Pierwszy raz w karierze też udało mu się stanąć na podium. Dobre skoki Koudelki nieco przyćmił słaby start na MŚ, ale jest młody, wszystko przed nim. Czesi dość późno osiągają szczyt formy.

15. Daiki Ito (Japonia) / 27.12.1985 – 413 punktów (+1/1 L; 8; 23(1)/19; 5; MŚ; DRUŻYNA) – LGP – 24’336 – 25’83 – KUUSAMO – 8 (14, 8), KUOPIO – 6 (7, 6), LILLEHAMMER 1 – 10 (7, 13), LILLEHAMMER 2 – 19 (16, 20), ENGELBERG 1 – 8 (8), ENGELBERG 2 – 6 (8, 8), Engelberg 3 – 31, OBERSTDORF – 15 (14, 21), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 22 (22), INNSBRUCK – 30 (30, 30), SAPPORO 1 – 18 (20, 13), SAPPORO 2 – 23 (7, 29), ZAKOPANE 1 – 12 (12, 14), ZAKOPANE 2 – 24 (25, 23), ZAKOPANE 3 – 18 (10, 21), Willingen – 38, Klingenthal – 33, OBERSTDORF LOTY – 5 (9, 6), VIKERSUND 1 – 8 (8, 13), Vikersund 2 – 35, LAHTI – 10 (11, 11), PLANICA 1 – 13 (13, 15), PLANICA 2 – 15 (15) + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 13 (19, 9), MŚ OSLO K120 – 18 (19, 20); DRUŻYNA KUUSAMO – 3(#IV), DRUŻYNA WILLINGEN – 6(#IV), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 5(#I), MŚ DRUŻYNA K90 – 5(#IV), MŚ DRUŻYNA K120 – 6(#IV), DRUŻYNA LAHTI – 7(#IV); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 32 – Ito jednak poniżej oczekiwań. Nie liczyłem, że (podobnie jak to miało miejsce w kilku ostatnich sezonach) po (jednak przypadkowym) zwycięstwie w Letniej Grand Prix wygra Puchar Świata, ale miejsca w „10” – zwłaszcza po startach z początku sezonu – można było się spodziewać. Tymczasem Ito spuścił z tonu i – zwłaszcza w Sapporo – nieco zawodził. Piętnaste miejsce nie jest złe, ale można było liczyć na więcej.
14. Anders Bardal (Norwegia) / 24.08.1982 – 419 punktów (+22/47 L; 11; 22(1)/18; 4; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 28’96 – 28’108 – KUUSAMO – 13 (6, 19), KUOPIO – 10 (4, 19), LILLEHAMMER 1 – 10 (9, 12), LILLEHAMMER 2 – 7 (2, 16), ENGELBERG 1 – 19 (19), ENGELBERG 2 – 11 (15, 7), ENGELBERG 3 – 10 (26, 5), OBERSTDORF – 20 (22, 15), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 25 (25), INNSBRUCK – 17 (17, 15), BISCHOFSHOFEN – 17 (12, 19), HARRACHOV LOTY 1 – 24 (27, 23), Harrachov Loty 2 – 35, ZAKOPANE 1 – 22 (20, 22), ZAKOPANE 2 – 12 (9, 16), ZAKOPANE 3 – 10 (14, 9), Willingen – 39, Klingenthal – 37, Oberstdorf Loty – 33, LAHTI – 4 (4, 6), PLANICA 1 – 5 (11, 2), PLANICA 2 – 5 (5) + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 9 (6, 16), MŚ OSLO K120 – 7 (3, 11); DRUŻYNA KUUSAMO – 2(#II), DRUŻYNA WILLINGEN – 4(#II), MŚ DRUŻYNA K90 – 2(#III), MŚ DRUŻYNA K120 – 2(#III), DRUŻYNA LAHTI – 2(#I), DRUŻYNA PLANICA – 2(#I); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 16 – Bardal miał świetne momenty w sezonie (zwłaszcza początek i okres od MŚ), miał też słabsze (okres pozakopiański). Ogólnie jednak w przypadku jego miejsca w PŚ nie można mówić o niespodziance. Podium mu się co prawda nie przydarzyło (najwyżej sklasyfikowany jest zresztą wśród tych, którzy na podium nie stanęli), spadł też z podium podczas MŚ, niemniej nie rozczarował, w przeciwieństwie do poprzedniego sezonu.
13. Wolfgang Loitzl (Austria) / 13.01.1980 – 442 punkty (-7/29 L; 14; 22(1)/21; 3; MŚ; DRUŻYNA) – LGP – 30’319 – 31’66 – KUUSAMO – 16 (26, 7), KUOPIO – 26 (28, 22), LILLEHAMMER 1 – 16 (19, 16), LILLEHAMMER 2 – 11 (6, 18), ENGELBERG 1 – 3 (3), ENGELBERG 2 – 7 (5, 11), ENGELBERG 3 – 11 (21, 7), OBERSTDORF – 9 (4, 14), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 24 (24), INNSBRUCK – 9 (13, 8), BISCHOFSHOFEN – 19 (27, 16), HARRACHOV LOTY 1 – 12 (17, 10), HARRACHOV LOTY 2 – 5 (2, 8), ZAKOPANE 1 – 13 (8, 18), ZAKOPANE 2 – 16 (19, 15), ZAKOPANE 3 – 19 (22, 17), WILLINGEN – 24 (23, 23), Klingenthal – 35, OBERSTDORF LOTY – 23 (21, 23), LAHTI – 19 (17, 22), PLANICA 1 – 18 (16, 19), PLANICA 2 – 8 (8) + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 37; DRUŻYNA KUUSAMO – 1(#II); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 9 – Loitzl, należący do najbardziej doświadczonych zawodników ciągle w czołówce. Niemniej tym razem był dopiero szóstym (sic!) z Austriaków, którzy zdominowali sezon. Na MŚ wystąpił tylko jako obrońca tytułu, co mu niestety zupełnie nie wyszło. Trzynaste miejsce za równe skoki, bez większych błysków.
12. Manuel Fettner (Austria) / 17.06.1985 – 460 punktów (+27/2009; 8; 21(1)/20+1; 3) – 25’164 – 25’278 – KUUSAMO – 10 (19, 5), KUOPIO – 11 (12, 12), LILLEHAMMER 1 – 13 (18, 8), LILLEHAMMER 2 – 12 (13, 12), ENGELBERG 1 – 21 (21), ENGELBERG 2 – 13 (9, 14), ENGELBERG 3 – 16 (18, 15), OBERSTDORF – 3 (3, 5), GARMISCH-PARTENKIRCHEN – 29 (29), INNSBRUCK – 6 (6, 9), BISCHOFSHOFEN – 6 (7, 6), SAPPORO 1 – 7 (12, 5), SAPPORO 2 – 7 (9, 7), ZAKOPANE 1 – 10 (13, 5), ZAKOPANE 2 – 17 (14, 17), ZAKOPANE 3 – 27 (27, 25), WILLINGEN – 13 (12, 14), KLINGENTHAL – 11 (13, 11), OBERSTDORF LOTY – 28 (23, 28), Planica 1 – 31, PLANICA 2 – 14 (14); Lahti – kwalifikacje + Harrachov 1; TURNIEJ 4 SKOCZNI – 4 – szkoda trochę Fettnera. Z jednej strony zdecydowanie najlepszy sezon w karierze, pierwsze podium itd. Z drugiej – gdy wydawało się, że może pojechać nawet w kadrze Austrii na MŚ formę odzyskał Schlierenzauer i – zresztą całkowicie słusznie – trener wziął właśnie jego. Więc nawet w tak dobrym sezonie (z wisienką na torcie w postaci świetnego Turnieju Czterech Skoczni) Fettner mógł czuć niedosyt.
11. Johan Remen Evensen (Norwegia) / 16.09.1985 – 645 punktów (+7/21 L; 24(1)/18; 1; MŚ; DRUŻYNA) – LGP, SCOC – 25’73 – 25’185 – KUUSAMO – 4 (9, 3), KUOPIO – 23 (11, 28), LILLEHAMMER 1 – 2 (3, 2), LILLEHAMMER 2 – 5 (5, 6), Engelberg 1 – 47, ENGELBERG 2 – 15 (16, 20), Engelberg 3 – 37, Oberstdorf – 33, Garmisch-Partenkirchen – 33, INNSBRUCK – 20 (19, 16), BISCHOFSHOFEN – 7 (5, 7), HARRACHOV LOTY 1 – 13 (13, 13), HARRACHOV LOTY 2 – 16 (9, 19), ZAKOPANE 1 – 14 (10, 19), ZAKOPANE 2 – 8 (8, 9), Zakopane 3 – 42, WILLINGEN – 12 (22, 8), Klingenthal – 38, OBERSTDORF LOTY – 14 (16, 8), VIKERSUND 1 – 1 (2, 1), VIKERSUND 2 – 2 (1, 2), LAHTI – 7 (9, 7), PLANICA 1 – 9 (7, 11), PLANICA 2 – 9 (9) + Harrachov 1; MŚ OSLO K90 – 46, MŚ OSLO K120 – 14 (16, 15); DRUŻYNA WILLINGEN – 4(#III), DRUŻYNA OBERSTDORF LOTY – 2(#I), MŚ DRUŻYNA K120 – 2(#II), DRUŻYNA LAHTI – 2(#II), DRUŻYNA PLANICA – 2(#II); TURNIEJ 4 SKOCZNI – 19 – Evensen z sezonu na sezon skacze lepiej. Tym razem niemalże zmieścił się w „10” PŚ. Wygrał pierwsze zawody w swoim życiu, zdobył medal w drużynie na MŚ i – co chyba najważniejsze – pobił rekord świata (nieoficjalny) w długości skoku – jego 246,5 metra w Vikersund stanowi wyczyn niesamowity. Ogólnie więc wyczyny na skoczniach Evensena należy oceniać bardzo pozytywnie.

CDN.