Zawody Letniej Grand Prix odbywają się od 1994 roku. Początkowo były to tylko konkursy na skoczniach europejskich, w 1995 roku pierwszy raz odbyły się na Półwyspie Skandynawskim, a od 1998 roku rozgrywane są także w Japonii. W sezonie 2000 miały odbyć się zawody także w Korei Południowej, jednak z powodu złych warunków atmosferycznych konkurs nie odbył się. Liczba konkursów rozgrywanych latem stale rośnie - na początku były to tylko cztery imprezy rozgrywane głównie w sierpniu, obecnie - kilkanaście (od lipca do października).

Zawody te służą przede wszystkim do lepszego przygotowania się skoczków do sezonu zimowego i z tej racji forma letnia niekoniecznie ma przełożenie na to, co skoczek pokazuje zimą. Międzynarodowa Federacja Narciarskia (FIS) miała nawet plany, by podnieść prestiż letniej rywalizacji, włączając ją do Pucharu Świata, ostatecznie Letnia Grand Prix pozostała odrębną klasyfikacją.

Z reguły zawody Letniej Grand Prix rządzą się tymi samymi prawami i przepisami, co zimowy Puchar Świata. Dla osób odpowiedzialnych w FIS za skoki letnie zmagania są jednak doskonałą okazją do testowania nowych regulacji - zarówno w zakresie sposobu rozegrania zawodów (np. trzy serie z systemem pucharowym w 2000 roku czy brak gwarantowanej kwalifikacji w 2017 roku), punktacji (np. przyznawanie not sędziowskich tylko za lądowanie czy możliwość obejrzenia powtórki przez sędziów), jak i w zakresie stosowanego sprzętu (np. tolerancja rozmiarów kombinezonu). Część testowanych przepisów weszła w życie na stałe.

Pierwszym zwycięzcą Letniej Grand Prix został Takanobu Okabe, natomiast jako pierwszy Polak w LGP triumfował Adam Małysz.