Zacznijmy od prawdziwej persona non grata w tym towarzystwie. Niesforny, nieokrzesany, ale również nieobliczalny pod względem sportowym - Harri Olli (26 lat). Kontrowersyjna postać miała tyle samo fanów, co oponentów. Trenował w klubie Ounasvaaran Hiihtoseura. Od początku kariery uważano go, i słusznie, za wielki talent. Pamiętam, gdy w Libercu po pierwszej serii w konkursie na normalnej skoczni prowadził, jednak w drugiej próbie zepsuł skok. Jego skoki prawie zawsze były w kratkę. Nie wiadomo było czego się spodziewać - rekordu skoczni, czy lądowania na buli. Skoczek osiągnął jednak niewiele w porównaniu do pozostałych bohaterów niniejszego artykułu...
debiut w PŚ - 2002 rok (17 lat)
pierwsze punkty PŚ - 2003 rok (18 lat)
wygrane w PŚ: 3 (2009)
podia w PŚ: 7
starty w PŚ: 89
MŚ: 2 miejsce (2007)
MŚwL: 2 miejsce druż. (2008), 3 miejsce druż. (2010)
MŚJ: 1 miejsce (2002), 3 miejsce (2003)
NT: 2 miejsce (2009)
PŚwL: 2 miejsce (2009)
Tragiczny bohater
Michaela Uhrmanna (32 lata) można nazwać tragicznym bohaterem skoków narciarskich. W zawodach drużynowych zawodził rzadko, jednak indywidualnie miał sporego pecha. Był mistrzem olimpijskim w drużynie w 2002 r. i drużynowym mistrzem świata w 2001 roku, jednak gdy Niemiec był o krok od sukcesu indywidualnego, los płatał mu niespodzianki. W 2006 r. zabrakło mu 0,1 punktu do medalu olimpijskiego na normalnej skoczni, w 2007 r., kiedy był w szczytowej formie przed MŚ, zaliczył upadek na treningu i doznał kontuzji, co wyeliminowało go z walki o medal. W 2011 roku w Oslo był blisko wywalczenia złota w zawodach drużynowych, ale spadł na bulę. Finałową serie odwołano i Niemcy zajęli dopiero czwarte miejsce! Najgorsze, że był to jego ostatni skok w karierze... Podobnie było w Klingenthal, kiedy to podczas zawodów Pucharu Świata 2 lutego 2011 r. w pierwszej serii uzyskał aż 146,5 m., ustanawiając nowy rekord skoczni. "To był najlepszy skok w moim życiu" - mówił wtedy Uhrmann. Trzecie zwycięstwo w Pucharze Świata było w zasięgu ręki, jednak w finałowej serii skoczek stracił wszystko. Jedyne co mu zostało, to być może nigdy niepobity rekord.
debiut w PŚ - 1995 rok (17 lat)
pierwsze punkty PŚ - 1995 rok (17 lat)
wygrane w PŚ: 2 (2004-2007)
podia w PŚ: 14
starty w PŚ: 273
IO: 1 miejsce druż. (2002), 3 miejsce druż. (2010)
MŚ: 1 miejsce druż. (2001), 2 miejsce druż. (2005), 3 miejsce druż (2001 i 2011)
MŚwL: 3 miejsce druż. (2006)
MŚJ: 1 miejsce (1996), 1 miejsce druż. (1995 i 1996)
NT: 3 miejsce (2005)
LGP: 3 miejsce (2008)
Kamienna twarz
Janne Ahonen (33 lata) wygrał w swojej karierze prawie wszystko. Pięć zwycięstw w Turnieju Czterech Skoczni, dwa w klasyfikacji generalnej Pucharu Świata, tytuły Mistrza Świata - jedyne, czego Finowi brakuje to złoty medal na Igrzyskach Olimpijskich. Chciał go zdobyć za wszelką cenę, wracając w tym celu z wcześniejszej emerytury. Niestety nie udało się. W kluczowym sezonie okazał się jedynie cieniem niegdyś genialnego skoczka. Podczas swoich ostatnich zawodów Pucharu Świata w Lahti nie udało mu się nawet zakwalifikować do finałowej serii. Mimo wszystko Janne Ahonen jest legendą, którą można jednym tchem wymieniać obok takich sław jak Jens Weissflog czy Matti Nykaenen.
debiut w PŚ - 1993 rok (16 lat)
pierwsze punkty PŚ - 1993 rok (16 lat)
wygrane w PŚ: 36 (1993-2008)
podia w PŚ: 108
starty w PŚ: 371
IO: 2 miejsce druż. (2002 i 2006)
MŚ: 1 miejsce (1997 i 2005), 1 miejsce druż. (1995, 1997 i 2003), 2 miejsce druż. (2001, 2001 i 2005), 3 miejsce (2001 i 2005)
MŚwL: 2 miejsce (1996, 2004), 2 miejsce druż. (2004, 2006, 2008), 3 miejsce (2000 i 2008)
MŚJ: 1 miejsce (1993, 1994), 1 miejsce druż. (1993 i 1994)
NT: 2 miejsce (2000)
LGP: 1 miejsce (2000), 3 miejsce (1999, 2002)
PŚ: 1 miejsce (2004, 2005), 2 miejsce (1999, 2006), 3 miejsce (1995, 1996, 2000, 2008)
PŚwL: 1 miejsce (2008), 2 miejsce (1996, 2000, 2004)
TCS: 1 miejsce (1999, 2003, 2005, 2006, 2008), 2 miejsce (2000, 2001, 2010), 3 miejsce (1995, 1998)
Inny niż reszta
Andreas Kuettel (31 lat) od olimpiady w Salt Lake City w 2002 roku był w cieniu swojego bardziej utytułowanego kolegi z drużyny - Simona Ammanna. Był zawsze w pozytywnym sensie inny niż reszta skoczków. Człowiek znający się na skokach jak mało kto. Mówiono o nim wielokrotnie "wybitny znawca skoków". Wywiady z nim zawsze były ciekawe. Sam skoczek zdawał sobie sprawę, że skoki narciarskie to nie wszystko. Tak naprawdę tylko raz udało mu się wyjść z cienia sławniejszego rodaka. Było to w 2009 roku w Libercu, gdzie Kuettel wywalczył tytuł Mistrza Świata po tylko jednej serii. Podczas swojego ostatniego występu w Oslo (2011) znów znalazł się w cieniu innych. Po fatalnym całym sezonie, nie zakwalifikował się do drugiej serii zawodów. Simon Ammann zdobył brązowy medal.
debiut w PŚ - 1995 rok (16 lat)
pierwsze punkty PŚ - 1995 rok (16 lat)
wygrane w PŚ: 5 (2005-2007)
podia w PŚ: 15
starty w PŚ: 241
MŚ: 1 miejsce (2009)
MŚJ: 3 miejsce (1996)
NT: 2 miejsce (2006)
PŚ: 3 miejsce (2006)
Człowiek z żelaza
Kilka lat temu miałem zaszczyt rozmawiać z Primozem Peterką (32 lata), który powiedział mi wtedy, że skoczkiem został dzięki życiu, a nie przez nie. Ta jedna mała refleksja dała mi do myślenia. Trzeba przyznać, że Primoz wiele lat temu świętował swoje złote lata sukcesów. Wszystkie laury zdobywał praktycznie jako nastolatek. W swoim ostatnim sezonie skoczek brał udział tylko w Pucharze Kontynentalnym, a przecież u szczytu kariery walczył o zwycięstwa z Ahonenem i spółką, pomógł ojczystej drużynie zdobyć brązowe medale na Mistrzostwach Świata i Igrzyskach Olimpijskich...
debiut w PŚ - 1996 rok (17 lat)
pierwsze punkty PŚ - 1996 rok (17 lat)
wygrane w PŚ: 15 (1996-2003)
podia w PŚ: 32
starty w PŚ: 230
IO: 3 miejsce druż. (2002)
MŚ: 3 miejsce druż. (2005)
MŚJ: 2 miejsce (1996), 3 miejsce druż. (1996)
PŚ: 1 miejsce (1997, 1998)
PŚwL: 1 miejsce (1997)
TCS: 1 miejsce (1997)
Idol kryzysowy
Nie zapominajmy o najbardziej cenionym i lubianym przez nas skoczków. Adam Małysz (33 lata) zasłynął z praktycznie nieustannie znakomitych wyników. Kiedy Martin Schmitt stał się idolem po zdobyciu dwóch medali na Mistrzostwach Świata w Lahti w 2001 roku, Małysz popsuł jego plany na narciarski hattrick. Dziesięć lat później, gdy Schmitt plasował się na miejscach w czołowej dwudziestce, Adam dalej zdobywał medal za medalem. Małysz był ikoną polskiego sportu przez 11 lat, ponadto ma jedną przewagę nad innymi skoczkami, którzy odeszli na emeryturę. Odchodzi u szczytu formy, mając na koncie 39 wygranych w Pucharze Świata, cztery złote medale Mistrzostw Świata i cztery medale olimpijskie. Do tego zajął trzecią lokatę w ostatnich zawodach w Planicy. Wymarzona kariera i wymarzony happy end.
debiut w PŚ - 1994 rok (17 lat)
pierwsze punkty PŚ - 1994 rok (17 lat)
wygrane w PŚ: 39 (1996-2011)
podia w PŚ: 92
starty w PŚ: 349
IO: 2 miejsce (2002, 2010, 2010), 3 miejsce (2002)
MŚ: 1 miejsce (2001, 2003, 2003, 2007), 2 miejsce (2001), 3 miejsce (2011)
NT: 1 miejsce (2001, 2003, 2007), 2 miejsce (2002, 2010)
LGP: 1 miejsce (2001, 2004, 2006), 2 miejsce (2007), 3 miejsce (2009, 2010)
PŚ: 1 miejsce (2001, 2002, 2003, 2007), 3 miejsce (2011)
PŚwL: 1 miejsce (2007), 2 miejsce (2001), 3 miejsce (2003)
TCS: 1 miejsce (2001), 3 miejsce (2003)
Człowiek zagadka
No i pora na mojego ulubionego skoczka, a jest nim Sigurd Pettersen (31 lat). Pojawił się znikąd. Do czołówki wdarł się jakby tylnymi drzwiami. Było to wtedy, kiedy Małysz i Hannawald rywalizowali na Igrzyskach Olimpijskich w Salt Lake City, a rozdzielił ich słynny szwajcarski Harry Potter. O samym Norwegu wiemy tyle, że jego złotym sezonem był sezon 2003/04, kiedy w klasyfikacji końcowej PŚ zajął 4. miejsce, po drodze zajmując pierwsze miejsce na MŚ w Planicy (drużynowo) oraz wygrywając Turniej Czterech Skoczni. Do tego doszły dwa brązowe medale w konkursach drużynowych na Mistrzostwach Świata. Kolejne lata to tułaczka po miejscach 30-50. Kariera została zakończona w 2008 roku, jednak oficjalnie dowiedzieliśmy się o niej w 2011 kiedy to przyłączył się do sztabu szkoleniowego norweskiej reprezentacji kobiet.
debiut w PŚ - 2002 rok (22 lata)
pierwsze punkty PŚ - 2002 rok (22 lata)
wygrane w PŚ: 6 (2002-2004)
podia w PŚ: 11
starty w PŚ: 117
MŚ: 3 miejsce druż. (2003 i 2005)
MŚwL: 1 miejsce druż. (2004)
TCS: 1 miejsce (2004)
