80. Kazuya Yoshioka (Japonia) / 09.09.1978 – 45 punktów (3/3/13 – Sapporo 1) – FIS, WC – w zasadzie to samo mogę napisać o jego koledze z drużyny, przy czym nigdy nie był on aż tak dobry jak Funaki, za to teraz skacze chyba ciut lepiej. No ale to kwestia wieku. Funaki ma 35 lat, a Yoshioka zaledwie 32.
79. Ville Larinto (Finlandia) / 11.04.1990 – 48 punktów (2/2/10 – Rovaniemi 1) – WC – taki start na rozgrzewkę w Rovaniemi.
77. Thomas Lackner (Austria) / 09.04.1993 – 49 punktów (4+2/3/11 – Bischofschofen 2) – FIS – równie dobrze przyszłość może być przed nim, jak i może być kolejnym zmarnowanym talentem. Ciężko powiedzieć póki co.
77. Olli Muotka (Finlandia) / 14.08.1988 – 49 punktów (6/4/15 – Vikersund 2) – WC – próbowany też w PŚ, ale póki co nie jest to jeszcze światowa czołówka.
75. Anders Fannemel (Norwegia) / 13.05.1991 – 51 punktów (3+1/2/6 – Neustadt 1) – FIS, WC – potrafił nawet zmieścić się w „10” w konkursie PŚ, ale nie skakał za często w żadnym, z trzech cykli.
75. Balthasar Schneider (Austria) / 27.11.1984 – 51 punktów (8+2/6/18 – Neustadt 1) – FIS – tu nie mam takich wątpliwości, jak w przypadku Lacknera. Przegródka w katalogu skoczków: zmarnowane talenty.
72. Nicholas Alexander (USA) / 24.08.1988 – 52 punkty (3+1/3/10 – Bischofschofen 2) – FIS, wc – za słaby na PŚ, choć tu radzi sobie całkiem udatnie. Nie ma zbyt wielu punktów, gdyż wbrew logice za często był do zawodów najwyższej rangi zgłaszany.
72. Cestimir Kozisek (Czechy) / 09.11.1991 – 52 punkty (11+2/4/10 – Brotterode 2) – FIS – typowy kontynentalowiec, w tym sezonie jednak słabo. Zwłaszcza początek fatalny. I to nawet, jeśli dodam, że w jednym z konkursów nie został sklasyfikowany.
72. Atle Pedersen Roensen (Norwegia) / 13.08.1988 – 52 punkty (5/3/8 – Oslo 2) – fis, WC – myląca może być kontastacja, że zdobywał punkty wszędzie, poza FIS Cup. Tam bowiem nie wystąpił w jedynym konkursie, do którego został zgłoszony. Ot, ciekawostka.
71. Marinus Kraus (Niemcy) / 13.02.1991 – 53 punkty (7+2/4/13 – Kranj 2) – FIS
69. Johan Martin Brandt (Norwegia) / 24.12.1987 (11/4/11 – Zakopane 1) – FIS – skąd tylu tych Norwegów-meterów? Zastanawiam się nie od dziś. Należy odjąć mu jeden ze startów.
69. David Winkler (Niemcy) / 27.06.1989 – 59 punktów (6+1/3/10 – Zakopane 2) – FIS – jeden z lepszych FIS Cupowców tu radził sobie w miarę nieźle, pewnie to na razie szczyt jego możliwości.
68. Kamil Stoch (Polska) / 25.05.1987 – 60 punktów (1/1/3 – Wisła 1) – WC – prestiżowy start na otwarcie międzynarodowe skoczni w Wiśle, stąd obecność Kamila tutaj. Fakt porażki z Manuelem Fettnerem w tymźe konkursie może dziwić.
67. Stephan Leyhe (Niemcy) / 05.01.1992 – 65 punktów (10+2/6/13 – Bischofschofen 2) – FIS, wc – młodych Niemców dobrych w konkursach drugorzędnych jest niemal tylu, ilu Norwegów amatorów.
66. Kevin Horlacher (Niemcy) / 24.09.1989 – 71 punktów (16+2/6/8 – Neustadt 1) – FIS – spora aktywność nie przełożyła się na dobre wyniki.
65. Rok Mandl (Słowenia) / 18.07.1988 – 74 punktów (12+2/7/14 – Zakopane 1) – fis
64. Daniel Lackner (Austria) / 26.05.1987 – 77 punktów (10+1/5/10 – Vikersund 2) – FIS – jeden start należałoby skreślić. Ciekawe, że obaj Lacknerzy prezentują bardzo podobną klasę i nie należą jeszcze do skoczków rozpoznawalnych.
63. Krzysztof Miętus (Polska) / 08.03.1991 – 80 punktów (5+1/4/7 – Oslo 1) – WC – startował raczej pod koniec sezonu, kiedy nieco obniżył loty w PŚ.
62. Kimmo Yliriesto (Finlandia) / 28.01.1983 – 89 punktów (10+1/5/7 – Sapporo 3) – WC – Kimmo lubi chyba japońskie konkursy. Jeden start do wymazania(w przyszłym sezonie chyba jakoś tą informację do zestawień włączę, bo nie chce mi się za każdym razem tego pisać, a i zmieniać zapis statystyczny w środku opracowań tak głupio).
61. Florian Horst (Niemcy) / 03.05.1990 – 90 punktów (15+3/10/11 – Zakopane 2) – fis – skakał i skakał młody Niemiec i tak blisko było miejsca w pierwszej „10”, ale nie zostało mu to dane, niestety.
59. Klemens Murańka (Polska) / 31.08.1994 – 91 punktów (9+1/8/12 – Zakopane 1) – FIS, wc – młody Murańka już skończył 16 lat(choć w sezonie omawianym był 15 latkiem) i dlatego chyba już czas, by z nadziei polskich skoków powoli przeistaczał się w zawodnika aspirującego o miejsce w kadrze A. Z drugiej strony pamiętajmy, że polscy skoczkowie nieco później, niż choćby Austriacy dochodzą do formy(patrz choćby Stoch czy Kubacki). W każdym razie karierę Klemensa(pora powoli już pełnym imieniem będzie go nazywać) śledzę z wielkim zainteresowaniem i sympatią.
59. Rune Velta (Norwegia) / 19.07.1989 – 91 punktów (6/3/5 – Oslo 2) – wc
58. Arthur Pauli (Austria) / 14.05.1989 – 92 punkty (12+1/6/6 – Bischofschofen 1) – fis – po kontuzji kariera Arthura uległa jednak załamaniu.
57. Władimir Zografski (Bułgaria) / 14.07.1993 – 96 punktów (6/4/9 – Bischofschofen 1 & 2) – wc – a to zawodnik, któremu kibicuje szczególnie. Ma papiery na wielkie skakanie(co pokazał w LGP), poza tym reprezentuje kraj, w którym jestem zakochany, a który przez lata był białą plamą na mapie skoków narciarskich. De facto sklasyfikowany 5 razy.
56. Adam Małysz (Polska) / 03.12.1977 – 100 punktów (1+1/1/1 – WISŁA 1) – WC – ech opuścił nam się ten Małysz, kiedyś zwyciężał w PŚ, a teraz ledwie 56 pozycja w Pucharze Kontynentalnym! Oczywiście… jeśli ktoś weźmie te słowa na poważnie, lepiej by zastanowił się nad swoim postrzeganiem rzeczywistości. W Wiśle Małysz nie mógł nie wystąpić i nie mógł nie wygrać.
55. Roberto Dellasega (Włochy) / 15.06.1990 – 102 punkty (6+1/5/4 – Engelberg 1) – WC – wydaje się być słabszy z wcale-nie-braci Dellasega, ale to on ma punkty PŚ w karierze.
54. Rok Zima (Słowenia) / 07.08.1988 – 112 punktów (13+3/8/8 – Wisła 1) – fis – kolejny zawodnik, któremu odjąć należałoby jeden start. Dość perspektywiczny skoczek, co pokazują letnie zawody.
53. Anze Damjan (Słowenia) / 11.09.1987 – 117 punktów (16+2/7/4 – Rovaniemi 2) – sezon zaczął z wysokiego pułapu i w Rovaniemi o mały włos stanął na podium, ale później było już o wiele słabiej.
52. Luka Leban (Słowenia) / 17.09.1992 – 118 punktów (10+2/7/6 – Zakopane 1)
51. Mario Innauer (Austria) / 10.01.1990 – 120 punktów (6/6/3 – Otepää 1) – FIS, WC – wydaje się, że Innauer nie do końca pokłada nadzieje ojca i kibiców. Choć z drugiej strony nie powiedział jeszcze ostatniego słowa.
50. Borek Sedlak (Czechy) / 15.06.1981 – 122 punkty (7+1/6/3 – Neustadt 1) – WC – doświadczony Czech, którego jednak głównie skacze w zawodach rangi najwyższej(choć nie notuje w nich jakichś rewelacyjnych wyników.
49. Jaka Hvala (Słowenia) / 28.05.1990 – 123 punkty (10+2/9/4 – Kranj 1) – w Kranju prowadził nawet po pierwszej serii, ale w drugiej nie uniósł tego ciężaru.
47. Björn Koch (Austria) / 24.01.1993 – 124 punkty (5+1/4/2 – Neustadt 1) – FIS – w Neustadt zaskoczył miejscem na podium, nie jest to bowiem jeszcze zawodnik, po którym można się tego spodziewać.
47. Kai Kovaljeff (Finlandia) / 08.08.1985 – 124 punkty (10/5/4 – Otepää 4) – WC – skoczek raczej klasy kontynentalnej, choć też w PŚ notował punkty.
46. Antonin Hajek (Czechy) / 12.02.1987 – 127 punktów (4/3/2 – Engelberg 2) – FIS, WC – po dobrych startach w omawianym cyklu „zaczepił się” w PŚ i już tak pozostał.
45. Akira Higashi (Japonia) / 07.01.1972 – 128 punktów (3/3/1 – SAPPORO 3) – FIS, WC – Higashi skakał już w czasach, w których wielu omawianych tu skoczków jeszcze się nie urodziło. I to dużo świadczy o sympatycznym Japończyku.
44. Kim Rene Elverum Sorsell (Norwegia) / 06.10.1988 – 129 punktów (16+1/8/7 – Zakopane 2) – wc – Kim robi na złość licznym fankom i mniej licznym fanom jego talentu, bo jakoś nie umie dać sobie powiedzieć, że jest dobrym skoczkiem.
43. Thomas Lobben (Norwegia) / 03.05.1983 – 136 punktów (11+2/8/8 – Iron Mountain 1) – a Lobben to już w ogóle skakać nie powinien. Bo jak na ilość lat kariery (zdecydowanie ponad 10) brak JAKIEGOKOLWIEK dobrego startu(w sensie Pucharu Świata) stawia pod znakiem zapytania sensowność uprawiania tego sportu przez Norwega.
42. Kenneth Gangnes (Norwegia) / 15.05.1989 – 138 punktów (8+2/7/4 – Brotterode 2) – WC – cóż, Gangnes ma jakiś potencjał, ale wydaje mi się, że nieprzypadkowo jest zgrupowany w tabeli CoC wraz z Elverumem i Lobbenem.
40. Stefan Hula (Polska) / 29.09.1986 – 160 punktów (5+1/5/4 – Vikersund 2) – WC – raczej epizodyczne starty na drugim froncie. Jednak to podstawowy zawodnik naszej ekipy.
40. Danny Queck (Niemcy) / 17.09.1989 – 160 punktów (22+2/15/10 – Rovaniemi 1) – FIS, wc – bardzo wiele tych startów ma Queck(nawet zważywszy, że jeden mu wypadł), ale wyniki takie sobie – najlepszy start zanotował na samym początku sezonu.
38. Akseli Kokkonen (Norwegia) / 27.02.1984 – 170 punktów (11+1/9/6 – Wisła 1) – WC – lubiany u nas Norwego-Fin nie potrafi jakoś nawiązać do czasów, w których był kiedyś 19 w klasyfikacji generalnej PŚ. Póki co nie pomogła mu zmiana reprezentacja.
38. Christian Ulmer (Niemcy) / 19.08.1984 – 170 punktów (17+1/13/5 – Kuusamo 2) – FIS, wc – trochę podreperował sobie statystyki niezłymi startami na koniec sezonu.
37. Martin Cikl (Czechy) / 17.08.1987 – 176 punktów (5+1/4/3 – Bischofschofen 1) – WC – kolejny zawodnik, którego kariera nie rozwija się tak szybko, jakby się tego można po nim spodziewać. Z drugiej strony. Gdzie był Jakub Janda w wieku 23 lat?
36. Roman Siergiejewicz Trofimow (Rosja) / 19.11.1989 – 178 punktów (21/7/7 – Brotterode 1 & Oslo 2) – FIS, wc – zawodnik, o którym każdy wie, jak jego ojciec ma na imię, skakał często, choć jego wyniki były bardzo nierówne. Obok całkiem niezłych trafiło mu się wiele fatalnych. Ostatnio coraz częściej w zawodach wyższej rangi wystawiany.
35. Marcin Bachleda (Polska) / 04.09.1982 – 190 punktów (9+1/8/4 – Kuusamo 2) – WC – od wielu lat Bachleda skacze, zawsze ociera się o pierwszą reprezentację Polski. Czasem udaje mu się wypaść całkiem nieźle, jednak chyba czegoś mu do klasy międzynarodowej brakuje.
34. Felix Schoft (Niemcy) / 06.07.1990 – 195 punktów (13+2/8/3 – Otepää 2) – FIS, wc – dość przeciętny Niemiec potrafił w estońskich zawodach stanąć na podium. Nie wspominałbym o tym, ale awansował na nie z miejsca 26, co ma swoją wagę.
33. Jernej Damjan (Słowenia) / 28.05.1993 – 200 punktów (6/6/3 – Otepää 2) – WC – doświadczony Słoweniec w tym samym konkursie w Otepää podzielił podium z Schoftem. W tym dość surrealistycznym konkursie był jedynym, który oddał dwa w zasadzie równe skoki. Początek sezonu przeczekał w CoC, potem już jednak skakał w Pucharze Świata.
31. Dejan Judez (Słowenia) / 02.08.1990 – 217 punktów (18+1/12/6 – Rovaniemi 1) – FIS – Judezowi należałoby aż dwa starty odjąć. Podobnie jak u Quecka wśród wielu startów najlepszym był ten pierwszy.
31. Stefan Hayböck (Austria) / 27.08.1989 – 217 puntków (16+3/11/7 – Otepää 1) – FIS – starszy i słabszy z braci Hayböcków de facto zanotował 15 startów. Ciekawe kiedy i czy w ogóle osiągnie kiedyś klasę pozwalającą startować mu w PŚ.
30. Stephan Hocke (Niemcy) / 20.10.1983 – 236 punktów (8/7/2 – Otepää 1) – fis, WC – skoczek cierpiący na syndrom debiutu(nie ma takiej jednostki chorobowej, ale chyba wiadomo, o co chodzi). Stał dwa razy na podium(jeszcze był trzeci w drugim Rovaniemi), wrócił do PŚ z kilkoma dobrymi rezultatami, ale jest cieniem skoczka sprzed 8 lat i tak już raczej zostanie.
29. Rok Urbanc (Słowenia) / 28.02.1985 – 241 punktów (15+2/12/5 – Otepää 1 & Iron Mountain 1) – wc – fuksiarz wszech czasów z Zakopanego lepiej czuje się jednak w zawodach niższej rangi. I tu jest jego miejsce.
28. Matic Kramarsić (Słowenia) / 02.02.1990 – 243 punktów (20+1/12/1 – OTEPÄÄ 1) – stały bywalec zawodów drugoligowych. Startów sklasyfikowanych miał de facto dziewiętnaście i na ogół lokował się na miejscu „średniaków”, ale w Otepää zaskoczył wielu zwyciężając.
27. Grzegorz Miętus (Polska) / 20.02.1993 – 247 punktów (15+1/11/1 – OTEPÄÄ 2) – FIS, WC – młodziutki Polak wygrał konkurs w Estonii w warunkach dość niesamowitych. Po pierwszej serii był bowiem osiemnasty, a wygrał ze sporą przewagą! Czegoś takiego najstarsi górale nie pamiętają i ciężko będzie to powtórzyć przy nowych przepisach. Później kilka razy dobrze zaprezentował się w PŚ. Warto dodać, że jest raptem 1,5 roku starszy od Murańki, co po raz kolejny prowadzi do wniosku, że ten sezon może być dla Klemensa decydujący. Ale o tym wszak już pisałem.
26. Thomas Thurnbichler (Austria) / 19.06.1989 – 251 punktów (17+2/13/3 – Sapporo 2) – FIS – lata mijają, a Thomas Thurnbichler wciąż głównie pamiętany jest z powodu podwójnego skoku w 2003 roku w Bischofschofen. To chyba za mało…
25. Dawid Kubacki (Polska) / 12.03.1990 – 263 punktów (18/14/4 – Zakopane 2) – FIS, wc – bodaj największa rewelacja Letniej Grand Prix 2010 w Pucharze Kontynentalnym radził sobie również całkiem udatnie.
24. Diego Dellasega (Włochy) / 05.12.1990 – 288 punktów (10+1/9/1 – SAPPORO 2) – FIS, wc – niespodziewany medalista Mistrzostw Świata Juniorów był równie niespodziewanym zwycięzcą zawodów w Sapporo.
23. Maximilian Mechler (Niemcy) / 03.01.1984 – 290 punktów (11+1/10/1 – ENGELBERG 1) – FIS, WC – następna niespełniona nadzieja z Niemiec, której zostało realizowanie się w Pucharze Kontynentalnym(jednakowoż czasem dostaje szanse zrobienia czegoś więcej).
22. Maciej Kot (Polska) / 09.06.1991 – 302 punkty (13/8/2 – Sapporo 1 & Zakopane 1) – wc – niezbyt udane starty w PŚ, za to tutaj błyszczał.
21. Vegard Haukø Sklett (Norwegia) / 10.02.1986 – 306 punktów (14+1/12/4 – Oslo 1) – WC – Norweg, który wśród wielu meteorów nagle wybił się nawet na poziom Pucharu Świata.
CDN
