Przed drugą serią jury konkursu zdecydowało się na wydłużenie rozbiegu o jedną belkę. Efekt tego kroku było widać już na początku finałowej rundy - Felix Schoft i Sebastian Colloredo poprawili się znacznie w stosunku do swoich skoków z pierwszej serii (odpowiednio 164,5 m i 169,5 m). Wyprzedzili oni Johana Eriksona, który z kolei oddał gorszy skok i spadł na ostatnie miejsce.

Do prowadzącego Colloredo dołączył Jakub Janda, który lądował co prawda 7 metrów dalej od Włocha, ale przewaga po pierwszej serii pozwoliła mu na uzyskanie takiej samej noty punktowej, co Colloredo.

Nie cieszyli się długo Colloredo i Janda z pozycji lidera. Chwilę później Johan Remen Evensen lądował na 184 metrze, dzięki czemu zdecydowanie ich wyprzedził. Do jego wyniku zbliżył się Michael Uhrmann (181,5 metra) - w tej chwili byli to jedyni zawodnicy, którzy uzyskali notę większą niż 300 punktów.

Następnie na skoczni pojawiali się Tami Kiuru, Vincent Descombes Sevoie i Lukas Hlava. Żaden z nich nie skoczył na tyle daleko, by wyprzedzić Evensena. Zrobił to dopiero jego kolega z reprezentacji Bjoern Einar Romoeren. Rekordzista świata w długości skoku uzyskał 180,5 metra, ale przewaga z pierwszej serii pozwoliła mu na objęcie prowadzenia.

Pół metra bliżej niż Norweg lądował Michael Neumayer. Niemiec miał nad Norwegiem przewagę zaledwie 0,1 punktu, a słabsza odległość i niskie noty za styl sprawiły, że ostatecznie spadł w klasyfikacji.

Kolejnymi liderami konkursu zostawali Norwegowie - Sigurd Pettersen (178,5 m) i Roar Ljoekelsoey (187,5 m). Ten drugi był pierwszym zawodnikiem w finale, który lądował za czerwoną linią.

Prowadzących Norwegów rozdzielił reprezentant gospodarzy Markus Eggenhofer. Austriak uzyskał 180,5 metra, co dawało mu drugą lokatę.

Kolejny na liście startowej był Martin Schmitt. Niemiec poleciał na odległość 191,5 metra - objął więc kilkupunktowe prowadzenie. Zresztą tylko na chwilę, bo trzy metry dalej lądował Harri Olli. Teraz to kontrowersyjny Fin był na pierwszym miejscu.

Zaskakująco dobrze (i równo!) skakał w dzisiejszym konkursie Robert Kranjec. Lubiący mamucie obiekty Słoweniec uzyskał 189,5 m (7 metrów dalej, niż w pierwszej serii) i wyprzedził Schmitta.

Fina wyprzedził dziesiąty po pierwszej rundzie Anders Bardal. Norweg uzyskał 191,5 metrów i niezłe noty za styl - dało mu to 0,5 punktu przewagi nad Ollim.

Drugi w konkursie, a pierwszy w finale ponad 200-metrowy skok oddał Thomas Morgenstern. Broniący Pucharu Świata Austriak uzyskał 200,5 metra i teraz to on był liderem. Nie pokonali go ani Matti Hautamaeki (195,5 m), ani Emmanuel Chedal (198 m).

Anders Jacobsen, który po treningach był faworytem konkursu, po pierwszej serii mógł już być pewien, że dzisiejszych zawodów nie wygra. Drugim skokiem pokazał jednak, że broni nie składa. 201,5 metra dało mu prowadzenie. Pierwszego miejsca nie odebrał mu, mimo świetnego 199-metrowego skoku, Ville Larinto.

Na górze skoczni pozostało czterech zawodników, którzy mieli bardzo dużą przewagę po pierwszej rundzie. Tę czwórkę rozpoczął Martin Koch. Austriak poleciał bardzo daleko, bo aż na 209 metr. Mimo słabych not za styl (miał duże problemy przy lądowaniu) objął wysokie prowadzenie.

Następnie na belce usiadł zwycięzca 57. Turnieju Czterech Skoczni. Wolfgang Loitzl nie wytrzymał presji i uzyskał tylko 186 metrów. W tym momencie dawało mu to dopiero piątą pozycję (za Kochem, Jacobsenem, Larinto i Morgensternem).

Ostatnim z reprezentantów gospodarzy był Gregor Schlierenzauer. Austriak, jak na mistrza świata w lotach przystało, poleciał niesamowicie daleko! 215,5 metra to nowy rekord obiektu! Schlieri miał co prawda problemy przy lądowaniu (co odbiło się na notach za styl), ale objął prowadzenie.

Co na to Simon Ammann? Szwajcar uzyskał tylko 195,5 metra i musiał pogodzić się z przegraną. Ta odległość dała mu "zaledwie" drugie miejsce.

klasyfikacja Pucharu Świata »
klasyfikacja Pucharu Świata w lotach »
wirtualna klasyfikacja Światowej Listy Rankingowej (WRL) »