Na pierwszy rzut oka wydaje się, że największą stratę odrobił Norweg Ingolf Mork, który w sezonie 1971/1972 po pierwszych zawodach tracił do liderującego Yukio Kasayi 33,6 punktu. To jednak tylko złudzenie. Japończyk, który wygrał pierwsze trzy konkursy turnieju, nie pojawił się bowiem w Bischofshofen - zamiast tego powrócił do Japonii, by tam trenować przed igrzyskami olimpijskimi w Sapporo. Gdyby nie to, najpewniej wygrałby TCS. W związku z tym właściwie można by wziąć pod uwagę stratę Ingolfa Morka do Rainera Schmidta, który zajął drugie miejsce w pierwszym konkursie. Wynosiła ona 23,9 pkt, zaś po zakończeniu turnieju Mork miał nad Schmidtem 59,5 pkt przewagi. I tak byłaby to druga największa strata, jaką udało się odrobić po lidera po pierwszych zawodach.
W takim układzie największą zniwelowaną stratą byłoby 26,4 punktu, które w sezonie 1963/1964 odrobił Fin Veikko Kankkonen do Norwega Torbjoerna Yggesetha. Przewagi większe niż piętnastopunktowe udało się odrobić łącznie tylko siedmiu zawodnikom. Oprócz Morka i Kankkonena byli to Primoż Peterka (19,3 pkt straty po pierwszym konkursie w sezonie 1996/1997), Jens Weissflog (18,7 pkt w sezonie 1984/1985), Janne Ahonen (16,9 pkt w sezonie 2007/2008), Anders Jacobsen (16,3 pkt straty rok wcześniej) i Andreas Widhoelzl (15,5 pkt straty w sezonie 1999/2000).
Najczęściej skuteczny pościg stawał się udziałem Janne Ahonena i Jensa Weissfloga. Obaj dokonali podobnej sztuki trzykrotnie. Prócz sezonu 1984/1985 Weissflog dokonał tego w latach 1983/1984 oraz 1995/1996. Warto jednak zauważyć, że w ostatnim przypadku ścigany przez niego Mika Latinen, który wygrał pierwszy konkurs w Oberstdorfie, upadł na treningu przed konkursem w Ga-Pa, doznał złamania obojczyka oraz pięciu żeber i zmuszony był do wycofania się z dalszej części turnieju. Drugie miejsce w konkursie w Oberstdorfie zajął właśnie późniejszy triumfator Weissflog.
Fin największą stratę odrobił we wspomnianym sezonie 2007/2008, gdy prześcignął Thomasa Morgensterna. W sezonie 2002/2003 odrobił 5,6 pkt straty po pierwszym konkursie do Svena Hannawalda, zaś w sezonie 1998/1999 6,2 pkt straty do Martina Schmitta. Wtedy Janne wygrał turniej, choć nie wygrał żadnego konkursu.
To właśnie Schmitt jest niechlubnym rekordzistą odwrotnej kategorii. Jako jedyny aż trzykrotnie (i to z rzędu) wygrywał pierwszy konkurs turnieju, by ostatecznie przegrać całą imprezę. Prócz wspomnianych lat, w których przegrywał z Widhoelzlem i Ahonenem, miało to miejsce w pamiętnym dla nas sezonie 2000/2001, kiedy stratę 10,9 pkt po pierwszych zawodach odrobił do Niemca Adam Małysz. Orzeł z Wisły jest oczywiście jedynym Polakiem, któremu udało się wygrać TCS, mimo porażki w pierwszym konkursie.
Czy Kamil Stoch ma szansę na powtórzenie tego wyczynu? Statystyki nie stoją po jego stronie. Gdyby mu się udało, pobiłby rekord turnieju (jeśli nie uwzględnimy straty Morka do Kasayi). Ale kto wie, może to właśnie Polak zapisze kolejną piękną kartę w historii, odrabiając 29,9 pkt do Simona Ammanna?
(A) - strata do lidera po pierwszym konkursie
(B) - przewaga końcowa nad drugim zawodnikiem
(C) - przewaga końcowa nad liderem po pierwszym konkursie
Turniej Czterech Skoczni
sezon
zwycięzca TCS
kraj
(A)
lider po 1. konkursie
kraj
(B)
(C)
1971/1972
Ingolf Mork
33.6
Yukio Kasaya
21.0
178.6
1963/1964
Veikko Kankkonen
26.4
Torbjoern Yggeseth
15.6
15.6
1996/1997
Primoz Peterka
19.3
Dieter Thoma
28.3
28.4
1984/1985
Jens Weissflog
18.7
Ernst Vettori
14.7
36.0
2007/2008
Janne Ahonen
16.9
Thomas Morgenstern
19.8
19.8
2006/2007
Anders Jacobsen
16.3
Gregor Schlierenzauer
17.3
17.3
1999/2000
Andreas Widhoelzl
15.5
Martin Schmitt
24.3
27.3
1955/1956
Nikolai Kamenski
15.0
Kallakorpi / Kirjonen
22.5
b.d.
2012/2013
G. Schlierenzauer
11.6
Anders Jacobsen
13.0
13.0
2000/2001
Adam Małysz
10.9
Martin Schmitt
104.4
125.8
1960/1961
Helmut Recknagel
10.0
Juhani Kaerkkinen
7.7
31.0
1977/1978
Kari Ylianttila
8.9
Mathias Buse
38.6
38.6
1970/1971
Jiri Raska
8.3
Ingolf Mork
7.1
7.1
2005/2006
J. Ahonen / J. Janda
8.3
Janne Ahonen
24.4
0.0
1993/1994
Espen Bredesen
8.1
Jens Weissflog
8.0
8.0
1985/1986
Ernst Vettori
8.0
Pekka Suorsa
25.3
144.8
1983/1984
Jens Weissflog
7.2
Klaus Ostwald
55.6
55.6
1986/1987
Ernst Vettori
7.2
Vegard Opaas
6.9
6.9
1988/1989
Risto Laakonen
7.0
Dieter Thoma
2.5
5.0
1998/1999
Janne Ahonen
6.2
Martin Schmitt
7.6
45.0
2002/2003
Janne Ahonen
5.6
Sven Hannawald
23.6
23.6
1979/1980
Hubert Neuper
4.7
Jochen Danneberg
27.2
46.7
1987/1988
Matti Nykaenen
4.6
Pavel Ploc
99.0
185.6
1954/1955
Hemmo Silvenoinen
4.0
Aulis Kallakorpi
2.8
26.9
1995/1996
Jens Weissflog
3.7
Mika Laitinen
42.6
704.6
1982/1983
Matti Nykaenen
3.1
Horst Bulau
17.6
28.9
1978/1979
Pentti Kokkonen
3.0
Yuri Ivanov
33.0
130.3
1975/1976
Jochen Danneberg
2.4
Anton Innauer
9.3
19.0
1981/1982
Manfred Deckert
2.1
Matti Nykaenen
36.0
72.2
1969/1970
Horst Queck
1.9
Gari Napalkov
2.8
21.9
1976/1977
Jochen Danneberg
1.9
Anton Innauer
6.8
42.5
1966/1967
Bjoern Wirkola
1.6
Dieter Neuendorf
62.3
63.5
1952/1953
Josef Bradl
1.5
Asgeir Doelplads
1.1
10.8
1994/1995
Andreas Goldberger
1.2
R. Schwarzenberger
23.4
182.6
2008/2009
Wolfgang Loitzl
1.2
Simon Ammann
32.6
32.6
1967/1968
Bjoern Wirkola
1.1
Dieter Neuendorf
25.0
28.4
1957/1958
Helmut Recknagel
0.5
Nikolai Kamenski
1.8
2.8
1992/1993
Andreas Goldberger
0.3
Christof Duffner
22.1
101.9
Uwagi do tabeli:
1. W sezonie 1971/1972 Yukio Kasaya wycofał się z turnieju po trzech pierwszych konkursach.
2. W sezonie 1995/1996 Mika Latinen, który wygrał pierwszy konkurs w Oberstdorfie, wycofał się przed konkursem w Ga-Pa z powodu obrażeń odniesionych przy upadku na treningu.
3. Ponieważ w sezonie 2005/2006 TCS miał dwóch triumfatorów, w zestawieniu bierzemy pod uwagę stratę, którą Jakub Janda odrobił do Janne Ahonena liderującego po konkursie w Oberstdorfie. W kolumnie „Przewaga końcowa nad drugim zawodnikiem” podajemy przewagę obydwu zwycięzców nad trzecim w klasyfikacji Roarem Ljoekelsoeyem.
