Konkursu w Klingenthal nie było, ale zapiski w "Notatniku statystyka" są. Tym razem będzie o udanych i nieudanych kwalifikacjach, pojawi się też kolejna cegiełka do rozważań na temat najlepszego skoczka...

1.

Klingenthal to w tej chwili jedyny niemiecki gospodarz Pucharu Świata z terenów dawnej NRD. Biegacze mają w PŚ swój Oberhof, a skoczkowie właśnie Klingenthal. Tegoroczny konkurs miał być dopiero szóstym w historii tej skoczni, przy czym - poza jednym, wygranym przez Nykaenena konkursem w sezonie 1985/86 - resztę rozgrywano w ostatnich latach.

Dwukrotnie zwyciężył tu Schlierenzauer (raz był jeszcze trzeci), a po razie Ammann (stał też, po razie, na niższych stopniach podium) i przed rokiem, we wspaniałym stylu, Kamil Stoch. Srebrno-brązowymi zgłoskami wpisane jest w tutejszych kronikach nazwisko Adama Małysza, który raz był w tym saksońskim miasteczku drugi, a raz trzeci.

2.

Zacznijmy od zaległości. Oto tabela najwybitniejszych punktowo uczestników cyrku zwanego Pucharem Świata. Ograniczyłem się do skoczków rzeczywiście znaczących czyli trzydziestu najlepszych w historii. Na dzisiaj oczywiście. Oto oni:


Romoeren dopiero po Willingen wyprzedził mistrza olimpijskiego z Nagano Soininena, który jest ostatnim mającym na koncie ponad 4500 pkt. Ma ich 4505. Jeszcze jednego gościa muszę wymienić, bo bym spokoju nie zaznał. Jednego jedynego punktu do tej granicznej liczby brakło Horstowi Bulauowi, najwybitniejszemu w historii tej dyscypliny reprezentantowi kontynentu amerykańskiego.

3.

Jakub Janda ma od wtorku na koncie tę samą ilość nieudanych kwalifikacji, co miejsc na podium. Tyle, że dwudzieste eliminacje oblał we wtorek, a dwudzieste podium zaliczył sześć lat temu. Mała rzecz, a martwi. Przynajmniej Jandę, myślę.

4.

Same nieprzyjemne jubileusze są ostatnio udziałem Antona Kaliniczenki. Najnowszy obchodził we wtorek. W swoim trzydziestym kontakcie z Pucharem po raz czwarty nie przebrnął kwalifikacji. Z prezentowaną obecnie formą ma szanse na kolejny jubileusz już w Oberstdorfie. Tym razem w zakresie kwalifikacji właśnie. Jeśli go Rosjanie w ogóle wystawią. W co, nawet biorąc pod uwagę, że alternatywą jest będący zupełnie bez formy Ipatow, zaczynam serdecznie wątpić.

5.

Szczęśliwe dla Kamila Stocha w zeszłym sezonie Klingenthal gotowało się też do bycia miejscem, w którym cieszyłby się z setnej obecności w serii finałowej. W swoim 142. konkursie. Nie dane mu było, ale co się odwlecze... Na razie, w ramach rekompensaty, czołówka czynnych skoczków w tym zakresie. Wygląda tak:


Przed Polakiem jest jeszcze Spaeth (140-100).

6.

No to następna tabela. Tym razem tych czynnych skoczków, którzy najczęściej psują kwalifikacje. Okazuje się, że paru wręcz ma wstręt uczestniczenia w konkursach. Oprócz „najlepszych” podaję też osiągi Polaków, w tym naszego niezrównanego tria tuzów P-B-T. Oto oni:


Przy czym należy dodać, że te bezwzględne liczby nie wszystko mówią. Można mieć w CV, tak jak Chedal, 45 niezaliczonych kwalifikacji, ale jednocześnie 174 konkursy. A można mieć na koncie, tak jak Tajner, 26 nieudanych eliminacji i tylko 24 konkursy główne. A pamiętajmy, że nie każdy udział w konkursie głównym był poprzedzony udanymi kwalifikacjami. Przecież spora część zawodów (np. japońskie, ale i dużo innych) odbywała się bez eliminacji.

7.

Na biegunie przeciwległym są ci, którym niemal nie zdarza się odpadać w eliminacjach. Ich nazwiska nie będą pewnie żadnym odkryciem, ale fakty brzmią tak:


Przy czym kryterium było jedno. Klasyfikowałem tylko tych, którzy mają przynajmniej 100 konkursów. Stąd nieobecność np. Freitaga czy Freunda. I uwaga numer dwa. Zawodnicy, którzy skakali wcześniej, niż w sezonie 2000/01, mogą mieć tych nieudanych kwalifikacji więcej. Ja piszę tylko o tych, o których wiem na 100%. Małysza i Ahonena dodałem specjalnie, żeby unaocznić jeszcze bardziej ich wielkość. (Skakali, odpowiednio, w 350-ciu i 370-ciu konkursach).

8.

Ponieważ dzień - z racji braku konkursu - ogórkowy, to jeszcze o tych dwóch genialnych, a stosunkowo świeżych, emerytach. Też tabelarycznie.


Komentarza nie będzie.

9.

Ten i następny punkt dedykuję zwolennikom Austriaków, żeby się nie czuli niedopieszczeni i pokrzywdzeni. Otóż: starty punktowane Thomasa Morgensterna stanowią aż 98,611% wszystkich jego występów w konkursach PŚ. Drugi w tym zakresie jest Gregor Schlierenzauer, który w 97,674% przypadków kończył zawody na punktowanym miejscu. Najlepszym z pozostałych, czynnych obecnie, skoczków jest Anders Jacobsen, który ma do wymienionej dwójki kolosalną stratę (88,785%).

10.

Jeśli weźmiemy pod uwagę takie kategorie, jak częstotliwość znajdowania się w czołowych dziesiątkach, bycia na podium czy też wygrywania poszczególnych zawodów, to prawdziwym i niepodzielnym władcą jest drugi austriacki geniusz skoków - Schlierenzauer. I tak:

a) w czołowej dziesiątce kończył zawody w 82,171% swoich występów w konkursach

b) na podium stawał w 50,388% przypadków

c) konkursowe zwycięstwa to aż 31,008% jego wszystkich udziałów w konkursach (tutaj odjeżdża rywalom jak Ferrari maluchowi)

Na drugim miejscu we wszystkich tych kategoriach jest oczywiście Morgenstern, którego procentowe udziały wynoszą odpowiednio: 73,611%, 32,407% oraz 10,185%. Dopiero potem, i to daleko w tyle, (wyjątkiem jest Schmitt w kategorii zwycięstw) są pozostali.

Na dzisiaj tyle.

więcej statystyk na blogu autora »