I co dalej?

Ten wpis miał być o wczorajszym konkursie, o klasie Schlierenzauera, który w niby to słabszym sezonie sięgnął po złoto, co jest powodem do szacunku (choć nie kibicuję temu zawodnikowi). O pechu i spaleniu się Kamila, po niezrozumiałym dla mnie drugim skoku Morgensterna, o spalonej nadziei Norwegów. Miało być, ale nie będzie, bowiem - choć pewnie pierwszy by zaprzeczył z właściwą sobie skromnością - głównym bohaterem dnia był Adam Małysz.
Tak, słyszeliśmy bardzo wiarygodne informacje o tej decyzji w Zakopanem, ale jako, iż nasza redakcja do żądnych sensacji nie należy uszanowaliśmy Adama, który mówił, że chce poczekać z ogłoszeniem decyzji do Oslo i nie podkręcaliśmy atmosfery. W Zakopanem Adam symbolicznie (choć mimowolnie) przekazał pałeczkę Stochowi w trzecim konkursie, niemniej na MŚ i w Vikersund pokazał, że ciągle jest w Polsce najlepszy. Mógł jeszcze skakać - może rok, może dwa, może trzy. Myślałem w sumie, że jednak do PŚ w Wiśle poczeka i zawalczy o medal w lotach, ale jednak wolał się wycofać.
Adam wycofał się będąc w wielkiej formie. Niewielu było to dane. Ahonen był temu bliski, ale sam sobie zaszkodził niepotrzebnym powrotem - a na pewno błędem jest fakt, iż ciągle w tym sezonie skacze, bo aż przykro patrzeć na cień legendy. Nie udało się to Nykaenenowi, który pod koniec wielkiej kariery był wyniszczonym przez alkohol cieniem człowieka, nie udał się to Goldbergerowi, Sakali, Bredesenowi (dwa ostatnie sezony to zdobycie po... jednym punkcie PŚ), nie udaje się to Kuettelowi (bardzo chciał, ale nie wyszło), Uhrmannowi (stał się jednym z mocnych średniaków)...
Udało się to nielicznym - na pewno do nich należą Dieter Thoma, Andreas Felder i Jens Weissflog - nieprzypadkowo nawiązuje tu do owej wielkiej trójki.
Bowiem zastanawiam się, co będzie z popularnością tej pięknej dyscypliny w naszym kraju. Nie ma co się oszukiwać - większość kibiców swoje zainteresowanie datuje na rok 2001 - rok pierwszych sukcesów Adama Małysza. Adama Małysza, który ujął kibiców swoimi zwycięstwami, ale i bezpretensjonalnością i godną naśladowania postawą życiową - sport, rodzina, praca - to wartości, które dla każdego powinny być na pierwszym miejscu. Niemniej historia Adama Małysza nie zaczęła się w 2001 roku, o czym chciałbym wspomnieć.
Ja bowiem interesuję się skokami co najmniej od sezonu 1989/1990 - co zważywszy na mój rok urodzenia (1984) plasuje mnie chyba jednak w awangardzie miłośników tej dyscypliny. Dieter Thoma to był mój pierwszy idol ze skoczni, potem pojawił się Weissflog i jego wielki rywal Felder. Ten drugi wcześniej skończył karierę, ten pierwszy potrafił jak feniks z popiołów odnaleźć się w rzeczywistości stylu V (Thoma zresztą podobnie). Polacy... umówmy się, że wtedy nie istniali. Jan Kowal nigdy nie był wielkim zawodnikiem, a wtedy już w ogóle przestał się liczyć na światowych skoczniach, to samo Zbigniew Klimowski (bardzo wcześnie zresztą zakończył swoją karierę), Bogdan Papież - nie byli to wielcy tamtych czasów.
Dopiero w połowie lat 90 coś drgnęło, wielką nadzieją skoków był Wojciech Skupień, ale szybko okazało się, że w kraju jest ktoś zdolniejszy - Adam Małysz. Sezon 1995/96 oglądany na Eurosporcie jeszcze w wersji angielskiej pamiętam dobrze. Nadzieję skoków Adama Małysza komentator przedstawiał jako "Adam Malisz from Zakopane" (sic!), pamiętam radość z pierwszego zwycięstwa, potem sezon następny - dwa zwycięstwa i załamanie formy. Potem regres. Nawet w Polsce lepszy był wtedy Robert Mateja. Sezony 1997/98 i 1998/99 miał Adam bowiem zupełnie stracone.
Potem był sezon 1999/00 i początek mozolny powrotu - pamiętam grudniowy konkurs w Zakopanem, w pierwszym dniu Adam był trzynasty, przed konkursem nr 2 spiker zapowiedział, że Adam powalczy z najlepszymi. Wśród nielicznych wtedy kibiców pojawił się głos niedowierzania połączonego z rozbawieniem - i w sumie słusznie, Adam bowiem nie wszedł do serii nr 2. Niemniej ciągle w niego wierzyłem i końcówkę sezonu przyjąłem z radością - Adam zanotował kilka wartościowych wyników. Następnie przyszedł sezon 2000/01 słaby listopad, potem przerwa na brak śniegu w grudniu i... reszta jest historią...

I jeszcze osobiste wspomnienie. W 1996 roku podczas świąt wielkanocnych pierwszy raz oglądałem skoki narciarskie - zwołany ad hoc konkurs wielkanocny. Wygrał wtedy młodziutki Małysz, a dla mnie została ta oto pamiątka:

KLIKNIJ

« wszystkie wpisy