W zeszłym roku, o tej mniej więcej porze, obiecywałem, że za rok, to znaczy teraz, przygotuję materiał związany z całą historią Turnieju Czterech Skoczni. Niestety, materiały, które mi wówczas wcięło, dalej leżą gdzieś na dnie oceanu. Sieciowego :)

Wobec powyższego postanowiłem napisać parę słów dotyczących danych, którymi nadal dysponuję. Nie zgubiłem, na przykład, w miarę dokładnych statystyk sporej liczby czynnych skoczków. To pozwala mi ich ze sobą porównywać. Wykorzystując przerwę w konkursach, zobaczmy - na spokojnie - jak te porównania wypadają. Ale nie w kontekście TCS (to zrobiłem w zeszłym sezonie), tylko w ogóle.

Pominę kategorię skuteczności w dostawaniu się do konkursów z eliminacji. Mam po prostu zbyt duże luki, jeżeli chodzi o zawodników skaczących jeszcze w XX wieku. Nie mam pewności co do kompletności danych w tym zakresie wobec aż jedenastu skoczków z szeroko rozumianej czołówki obecnego peletonu - praktycznie wszystkich urodzonych przed rokiem 1983, może za wyjątkiem Romoerena. Mogę więc w tej mierze porównywać Stocha z Morgensternem, ale z Ammannem już nie. Źle napisałem, nie tyle nie mam pewności, co raczej mam pewność. Pewność, że moje dane są niekompletne, a tym samym nieprawdziwe. Dlatego więc, świadomie, z tego rezygnuję.

Natomiast pozostałe kategorie - proszę bardzo. Zastrzegam, że te statystyki będą przynudne, bo w każdej kategorii prowadzi ten sam facet, co najwyżej ex aequo z jeszcze jednym. Żeby więc nikt nie zasnął, w drugiej części będzie tylko o Polakach. Ale zacznijmy od początku.

1. Skuteczność punktowania, czyli stosunek liczby konkursów punktowanych do liczby konkursów, w których się brało udział.

Trzeba na wstępie napisać oczywistą oczywistość - dwóch Austriaków przerasta w wielu kategoriach resztę czynnych skoczków o głowę. Ale co ja się będę rozpisywał, niech mówią liczby.


Oczywiście nie należy zapominać, że łatwiej jest być wysoko w takiej tabeli Jacobsenowi (100 odbytych zawodów) niż Kasaiemu (prawie 430 zawodów za sobą).

2. Skuteczność "dziesiątkowania" (ale nie przeciwników), czyli stosunek konkursów ukończonych w czołowej dziesiątce do liczby konkursów, w których się brało udział.


Tutaj już widać przewagę Schlierenzauera. Przewagę jakościową. 10% różnicy to jest, na tym poziomie, sporo. Łagodnie pisząc. Zwraca uwagę znaczny spadek Loitzla, który po prostu bardzo często kończył zawody w drugiej czy nawet trzeciej dziesiątce. Do TOP10 awansował za to Funaki, który w poprzedniej klasyfikacji zajmuje dopiero czternastą pozycję. W wypadku Japończyka istotnym jest fakt, że mimo niezakończonej kariery od praktycznie sześciu lat nie skacze w PŚ. Gdyby skakał, nie byłoby go na pewno nawet w szerokiej czołówce ani jednego z przytoczonych zestawień.

3. Skuteczność "pudłowania", czyli stosunek liczby konkursów ukończonych na podium do liczby konkursów, w których się brało udział.


Jeżeli ktoś miał do tej pory jakiekolwiek wątpliwości, który z czynnych skoczków jest - całościowo rzecz biorąc - najlepszy, to teraz, myślę, ich już nie ma. Można Schlierenzauera nie lubić, ale fakt, że niemal połowę swoich startów, a było ich w końcu ponad 140, kończył na podium, trzeba docenić.

A jak ktoś nie lubi procentów, to proszę - wielki skądinąd Morgenstern biorąc udział w 87-miu konkursach więcej stał na pudle tylko o trzy razy więcej. Trzeci w tej klasyfikacji Ammann, któremu dane było startować w prawie dwukrotnie większej liczbie zawodów, niż Schlierenzauer, kończył zawody na podium mniej razy od Austriaka. Jednym słowem - statystyki nie kłamią.

Młodziak bije następnych, także wybitnych, na głowę. Z tabeli widać też, że w stosunku do poprzednich zestawień w górę przesunęli się zawodnicy, którzy mieli w swojej karierze chwile wielkie, jednak nie trwały one dłużej, niż dwa sezony. W czołówce pojawił się Schmitt, do dziesiątki wszedł Okabe, mocno trzyma się w niej Funaki. Daleko poza dziesiątkę wypadł Loitzl, który nawet w apogeum formy za często na podium nie stawał. Kasai przez kilka ostatnich lat "roztrwonił" swój dorobek ujmowany procentowo. Jeśli weźmiemy rzecz od strony czystych liczb, to jego dorobek jest jednak imponujący.

4. Skuteczność zwyciężania, czyli stosunek liczby konkursów wygranych do liczby konkursów, w których się brało udział.


Z każdym przedstawionym porównaniem przewaga Tyrolczyka rośnie. Jej przyrost jest niemal geometryczny. Oglądając skoki w telewizorze nie zdajemy sobie często sprawy z tej przewagi. Ale przytoczone liczby mówią wszystko. Tyrolczyk niemal w co trzecim starcie wygrywa. Martin Schmitt, którego mistrzostwo w sezonach 1999/00 i 1998/99 wychodzi dopiero w tym zestawieniu, wygrywał w pierwszej lidze rzadziej niż w co dziesiątym konkursie. A jest przecież dalej drugi. Przed Morgensternem, Ammanem, o innych nie wspominając. Nawet wielki Adam Małysz, który nam kojarzył się tylko i wyłącznie z wygrywaniem, wygrał w życiu "tylko" 11% wszystkich swoich konkursów.

Oczywiście można mówić, że Schlierenzauer nie będzie całe życie na prostej wznoszącej i te procenty muszą mu się stopniowo pod koniec kariery pogarszać. Pewnie tak, choć byłbym w tej mierze nader ostrożny. Ten facet skacze już siódmy sezon. W ani jednym nie odniósł mniej niż trzy zwycięstwa. Kryzys? Jeśli, to co było dwa lata temu, można tak nazwać, to owszem, miał. Ale również wtedy wygrał trzy razy, jeszcze raz stał na pudle i zdobył w sezonie ponad 760 punktów.

Przestałem go lubić jakieś dwa lata temu. Myślę, że sobie zasłużył. Ale trzeba oddać cesarzowi, co cesarskie. Już teraz jest największym skoczkiem w historii Pucharu Świata. A jeśli w najbliższych trzech latach nie połamie nóg, to poprzebija dotychczasowych liderów we wszystkich możliwych zestawieniach dotyczących Pucharu.

Jak widać na załączonym obrazku, na koniec wkradł się do tabel polski akcent. Nader skromny, choć mający swoje znaczenie. Cóż, po zakończeniu kariery przez Małysza tak właśnie wyglądamy w porównaniu z najlepszymi. I długo jeszcze, co by Kamil do końcu sezonu nie wyczyniał (a na razie wyczynia niewiele) będziemy wyglądać, niestety.


Ponieważ nie ma nas w tabelach najlepszych, to przygotowałem trochę danych dotyczących tylko naszych (czynnych) skoczków. Stan na dzień 27 grudnia 2012 roku. No to po kolei:

5. Liczba punktów zdobytych w Pucharze Świata w całej karierze


6. Liczba startów w konkursach głównych Pucharu Świata


7. Liczba podejść do Pucharu Świata (konkursy + nieudane kwalifikacje)


8. Liczba punktowań w Pucharze Świata


9. Liczba bytności w czołowej dwudziestce


10. Liczba bytności w czołowej dziesiątce


Najbardziej lapidarny komentarz? Jest co poprawiać.
A więc czekamy na Turniej.