Statystykami można manipulować. Do takiego wniosku jest w stanie ostatnio dojść nawet średnio inteligentny szympans. Wystarczy, że poogląda chwilę TVN, Polsat czy telewizję, Boże uchowaj, publiczną.

Ja, żeby się od podejrzeń o jakiekolwiek manipulowanie ustrzec, dmucham na zimne. To znaczy nie porównuję obecnych gladiatorów skakania z tymi, którzy skakali 80, 60 czy 40 lat temu. To nie jest porównywalne. Co więcej - nie porównuję ich również z tymi, którzy kończyli skakać mniej więcej dwadzieścia kilka lat temu. Oni bowiem też skakali w innych niż obecne warunkach. Inne były regulaminy Pucharu Świata, inne zasady przydzielania punktów, inne ilości zawodników punktujących i inna wreszcie, zdecydowanie, ilość konkursów.

Tak się szczęśliwie złożyło że, mniej więcej, wraz z sezonem 1993/94, kiedy to zmieniono zasady PŚ, zmienił się też styl skakania. Styl V, którego prekursorem był Polak Mirosław Graf, a rozprowadzającym w Pucharze Świata Jan Boekloev, stał się stylem wiodącym. Stylem, na który przeszli wszyscy liczący się w skokach narciarze. Tak się też akurat stało, że znakomita większość najwybitniejszych postaci skoków czasów przed-V-stylowych skończyła skakanie w momencie, gdy nastał nowy. Jedynym naprawdę wybitnym skoczkiem starszej ery, który w nowych warunkach dalej skakał i dalej sobie świetnie radził był Jens Weissflog. I on może mieć pretensje o to, że go w tych zestawieniach nie będzie. Ale, po pierwsze, Weissflog był do 1989 roku NRD-owcem, co już (z definicji) powinno wykluczać go, jako sportowca, z brania pod uwagę przy rozpatrywaniu tytułowego pytania. Bez względu na to, co sądzi o nim Adam Małysz i co uważa na ten temat, tzw. d...kratyczna większość. Po drugie obowiązują przytoczone wcześniej Ustawa i Rozporządzenie, które jasno mówią o tym, kto będzie brany pod uwagę. Goldbergera, z racji tego, że znakomitą większość kariery spędził pod „nowymi” regulaminami, oczywiście wziąłem pod uwagę. O Aho, Ljoeke i Hannawaldzie nawet nie wspominam, bo ich spotkania ze „starym” Pucharem to zupełnie nic nie znaczące epizody. Najwięcej w starym systemie uzbierał chyba Fin. Wszystkiego razem ze 32 punkty. W porywach do 33-ch. Przeliczając już na nowe, jakby się kto pytał.

Sezon 1993/94 rozpoczął w skokach praktycznie nową erę. Erę, w której porównywanie dokonań najwybitniejszych egzemplów tej dyscypliny można zrobić, uważam, na w miarę czytelnych i obiektywnych zasadach. Dlatego zdecydowałem się na to bez większych wątpliwości. Oczywiście w tym zestawieniu pokrzywdzeni są ci, którzy kariery jeszcze nie skończyli, a mają ciągle jeszcze z górki, czyli Morgenstern, Schlierenzauer i Ammann. Ale to nie nasz, tylko ich problem. Było się wcześniej urodzić.

Kilka uwag technicznych. Przytaczane w tabelach punkty to suma oczek z PŚ oraz imprez mistrzowskich, gdzie punkty przydzielałem dokładnie tak, jak się to robi w konkursach pucharowych. Także podawana ilość startów to suma występów w PŚ i imprezach mistrzowskich. Stąd również, jak każdy się domyśla, średnia punktowa dotyczy wszystkich konkursów w rozpatrywanym przedziale czasowym, a nie tylko zawodów rozgrywanych w cyklu Pucharu. I dlatego też, choć to być może moja subiektywna opinia, przytoczone dane są bardziej reprezentatywne. Jeszcze jedna rzecz: do porównań wybierałem zawsze te lata czy sezony, gdzie poszczególny skoczek miał faktycznie najlepsze wyniki w przeliczeniu na start.

W latach 90-tych było tak, że te same zawody były konkursem PŚ i, na przykład, mistrzostw świata w lotach. Ci, którzy w takiej rywalizacji wypadli dobrze, zyskali podwójnie; ci, którzy źle - podwójnie stracili. Policzyłem im bowiem taki konkurs zarówno do PŚ, jak i do imprez mistrzowskich. Każde inne rozwiązanie byłoby, uważam, jeszcze bardziej niesprawiedliwe.

Aha - jako zatwardziały i zagorzały antydemokrata nie przyjmuję żadnych propozycji zmian kryteriów, które przyjąłem, więc wszelkie wnioski w tym zakresie proszę sobie darować. I tak kryteriów nie zmienię. Co oczywiście nie znaczy, że jak ktoś się uprze i napisze na ten temat komentarz to go wnikliwie nie przeczytam i nie odpowiem.

A teraz już fakty, bo jak dalej będę się roztkliwiał, to nie zdążę przed Kuusamo. Po lekturze drugiego odcinka tabelowego serialu zapraszam do dyskusji. Jak ktoś ma, rzecz jasna, ochotę.




* - Schlieri skakał praktycznie tylko w pięciu sezonach; w sezonie 2005/06 miał tylko 1 start w Oslo, więc ilość punktów na sezon, gdyby nie liczyć startu 16-latka w Norwegii, byłyby grubo lepsza i wynosiłaby 1345,8 pkt


część trzecia (ostatnia) - w czwartek

/Marek Zając/