Turniej Skandynawski rozgrywany był w latach 1997-2010 w ramach Pucharu Świata w skokach narciarskich. Zwykle odbywał się w pierwszej połowie marca i łączył pod wspólnym szyldem konkursy Pucharu Świata organizowane w Norwegii (Oslo, Trondheim, Lillehammer), Finlandii (Lahti, Kuopio) i - nieco rzadziej - w Szwecji (Falun). Stałym punktem tej imprezy był rozgrywany w norweskiej stolicy słynny Holmenkollen Skifestival.

Turniej Skandynawski (Nordycki) miał być konkurencją dla austriacko-niemieckiego Turnieju Czterech Skoczni. Tradycja jednak była dużo mniejsza, a zatem prestiż wygranej również nie był tak wysoki jak w TCS. Dla Skandynawów jednak miał on nieraz cenniejsze znaczenie niż inne rozgrywki.

Na zwycięzców turnieju czekały nie tylko przewidziane przez FIS nagrody, ale również specjalna pula nagród przygotowana przez organizatorów (w sezonie 2003/2004 wynosiła ona 50 000 euro). Triumfatorem Turnieju Nordyckiego zostawał skoczek, który zgromadził największą liczbę punktów. Klasyfikację ustalało się, podobnie jak w przypadku Turnieju Czterech Skoczni, na podstawie punktów zdobytych przez zawodnika, a nie jego pozycji. Taka zasada nie obowiązywała jedynie w 2000 roku - wtedy punktowano go tak jak zawody Pucharu Świata.

Lider turnieju występował w niebieskiej koszulce.

W pierwszej edycji turnieju najlepszy był Japończyk Kazuyoshi Funaki. Skandynawia była szczęśliwa również dla Adama Małysza, który triumfował w klasyfikacji generalnej trzy razy: w 2001, 2003 i 2007 roku. Nieco skromniejszy bilans (dwa zwycięstwa) ma Matti Hautamaeki. Fin jednak w 2005 roku, jako pierwszy w historii, wygrał wszystkie cztery konkursy edycji.

Ciekawostką jest, że powyższe logo Turnieju, zaprojektował Janne Ahonen.