Janne Ahonen urodził się 11 maja 1977 roku w pięknej, malowniczej miejscowości Lahti (Finlandia), gdzie mieszka do tej pory. 184 cm wzrostu i 66 kg wagi dają mu bardzo dobre warunki do uprawiania tej dyscypliny sportu i Janne zalicza się do najlepszych skoczków na świecie. Znany jest z powiedzenia, że "jesteśmy tu po to, aby skakać, a nie by się uśmiechać" (nie robi tego zresztą zbyt często, stąd pseudonim Maska). Jest żonaty (małżonka ma na imię Tiia) i ma syna Mico. Młodszy brat Pasi jest również skoczkiem i ma na koncie sukcesy w COC, jednak nie skacze już zawodowo. Janne interesuje się motorami, jego ulubione danie to spaghetti bolognese, ulubiony napój - piwo. Lubi filmy akcji, o muzyce się nie wypowiada. Bardzo lubi rysować, zaprojektował między innymi własny dom oraz logo Turnieju Nordyckiego. Edukację zakończył egzaminem maturalnym. Z języków obcych zna angielski. Latem ściga się w dragsterach, zajmując w zawodach wysokie pozycje. Skacze dla klubu Lahden Hiihtoseura. Jego osobistym trenerem jest Ari Saukko.

Jako skoczek Janne Ahonen debiutował w 1984 roku, jednak jego pierwszy start w barwach reprezentacji Finlandii notuje się na 1993, w Ruhpolding, w którym to roku zdobył pierwsze punkty Pucharu Świata - na skoczni w rodzinnym Lahti. Na podium stanął po raz pierwszy w 1993 roku w Engelbergu. Jest zawodnikiem, który wygrał już wiele w swoim życiu m.in.: pięć razy Turniej Czterech Skoczni (1998/99 - 2002/03 - 2004/05 - 2005/06 - 2007/08). Występy olimpijskie Janne pozostawiają niedosyt: debiutanckie miejsca 25 i 37 w Lilliehammer (1994), 4 i 37 w Nagano (1998), 4 i 9 w Salt Lake City (2002) oraz 6 i 9 w Turynie (2006). Znacznie lepiej radził sobie w Mistrzostwach Świata, skąd indywidualnie przywiózł 2 złote medale (pierwszy zdobył na skoczni średniej w Trondheim w roku 1997, mając zaledwie 19 lat) oraz brązowy, a także kilka drużynowych. Najsłabszym sezonem można nazwać rok 2001/02, kiedy Janne wracał do formy po kontuzji pleców i w PŚ uplasował się dopiero na 15 miejscu (jedyny raz poza debiutanckim sezonem 1993/93, kiedy wypadł z czołowej dziesiątki), a potem było już tylko lepiej.
Zimą 2002/03 wygrał Turniej Czterech Skoczni i był 4. w Pucharze Świata. W sezonie 2003/2004, po latach starań, udało mu się w końcu zdobyć upragnioną Kryształową Kulę. Swoją wysoką formę, po przerwie letniej, potwierdził czterema zwycięstwami na inaugurację w Kuusamo i Trondheim w sezonie 2004/05. Pobił swoisty rekord i w 10 pierwszych zawodach wygrał 9-krotnie, a tylko raz zajął 2 miejsce (za Adamem Małyszem). Dodatkowo jako pierwszy w historii wygrał 6 konkursów z rzędu i wpisał się w kolejne statystyki. Bezapelacyjnie wygrał swój trzeci Turniej Czterech Skoczni. W tym samym sezonie triumfował 12 razy, co było kolejnym rekordem. Między innymi dzięki tym triumfom już na trzy konkursy przed końcem sezonu zapewnił sobie Puchar Świata. Podczas MŚ w Oberstdorfie zajął 3. miejsce na skoczni normalnej, zaś na dużej skoczni zdobył złoto. W sezonie 2005/06 rozpoczął od miejsc w czołówce, by wreszcie wygrać konkurs TCS w Oberstdorfie. Dzielnie rywalizował z Jakubem Jandą w Pucharze Świata i Turnieju Czterech Skoczni. 54. edycję TCS wygrał wspólnie z Jandą (wygrywając 2 konkursy), broniąc zatem tytuł sprzed roku i zostając drugim skoczkiem (obok Jensa Weissfloga) w historii, który wygrał tę prestiżową imprezę 4 razy. Potem wspólnie z kolegami z drużyny wywalczył srebro na MŚ w lotach narciarskich na Kulm. 6 miejsce na IO w Turynie na K-95 było poniżej jego oczekiwań, tym bardziej, że po pierwszej serii był drugi. Na K-125 był dopiero 9-ty... Jedyny medal wywiózł z konkursu drużynowego - srebro. 33 zwycięstwo w Pucharze Świata odniósł w Bischofshofen podczas Turnieju Czterech Skoczni 2007/08 i został liderem klasyfikacji. Dzień później ponownie triumfował i po raz piąty został zwycięzcą Turnieju!
W marcu 2008 roku Ahonen ogłosił przejście na sportową emeryturę. Wielki pożegnalny konkurs odbył się niespełna cztery miesiące później w jego rodzinnym Lahti. Fin nie wytrzymał jednak długo bez skoków narciarskich, bowiem 8 marca 2009 zapowiedział swój powrót.
Sezon 2009/2010 rozpoczął średnio by osiągnąć znakomitą formę w Turnieju Czterech Skoczni, gdzie zajął 2 lokatę i powiększył swój bogaty dorobek stopni na podium. W 2011 ostatecznie odwiesił narty na kołek, by ponownie wrócić. Słabe wyniki nie dawały mu większych perspektyw i w 2018 roku ostatecznie odszedł na emeryturę.