Trzecia część cyklu o Pucharze Kontynentalnym poświęcona będzie zawodnikom z miejsc od szesnastego do pięćdziesiątego. Można tu znaleźć już całkiem sporo znanych nazwisk, nie brakuje też Polaków, ani tzw. 'młodych gniewnych', gotowych na podbój świata skoków. Przyjrzyjmy się więc tej malowniczej i zróżnicowanej grupie.

50. Jurij Tepes (Słowenia) – 120 punktów
49. Ole Marius Ingvaldsen (Norwegia) – 122 punkty
48. Severin Freund (Niemcy) – 126 punktów
47. Andreas Strolz (Austria) – 128 punktów
45. Kenneth Gangnes (Norwegia), Jan Mazoch (Czechy) – 131 punktów

Z tej grupy punkty PŚ w sezonie minionym zdobywali Freund i Tepes, w przeszłości oczywiście Jan Mazoch, który wrócił po strasznym wypadku na skocznie zaskakująco szybko. Rzadko skaczący wcale nie już taki młodziutki (23 lata) Norweg Ingvaldsen potrafił jako jedyny z tej grupy stanąć na podium (drugi w Sapporo), na co przymierzany do PŚ Kenneth Gangnes musi jeszcze poczekać (w sumie to duży talent, ale na razie ciężko powiedzieć, żeby to udowadniał). Powrót Mazocha cieszy, bo pamiętamy chyba wszyscy wypadek z Zakopanego. Nie pozostało chyba już z niego wiele w psychice Czecha.

44. Erik Simon (Niemcy) – 135 punktów
43. Jan Matura (Czechy) – 137 punktów
42. Sami Niemi (Finlandia) – 141 punktów
41. Borek Sedlak (Czechy) – 146 punktów

Grupa zawodników znanych, choć raczej jeszcze niespełnionych. Poza Simonem – też zresztą przymierzanym do najważniejszych zawodów – wszyscy zdobywali punkty w poprzednim sezonie w PŚ. Matura i Sedlak niewątpliwie prezentują co najmniej średnią klasę. Matura w CoC zresztą skakał tylko na początku – w Pragelato i Rovaniemi, gdzie raz stanął na najniższym stopniu podium. Niemi i Sedlak pojawiali się też raczej rzadko w CoC – ten pierwszy był drugi w Rovaniemi.

40. Martin Schmitt (Niemcy) – 150 punktów
39. Piotr Żyła (Polska) – 157 punktów
38. Stefan Hula (Polska) – 158 punktów
37. Yuta Watase (Japonia) – 159 punktów
36. Roar Ljoekelsoey (Norwegia) – 160 punktów

A to już bardzo doborowa grupa. Z dwoma zawodnikami z najwyższej światowej półki, choć mającymi już najlepsze lata za sobą. Ale cała piątka punktowała w PŚ, a prawie wszyscy (oprócz Żyły) też w sezonie ostatnim. Schmitt w CoC skakał tylko treningowo w Ga-Pa w grudniu, gdzie był pierwszy i czwarty. Żyła zanotował kilka dobrych wyników w Rovaniemi i Sapporo, choć bez podium. Hula raczej powoli ciułał punkty skacząc głównie w CoC. Watase w ogóle niewiele pokazywał się w sezonie, ale w CoC stanął raz na środkowym stopniu podium (Sapporo). Zaś Ljoekelsoey skakał tam niejako 'za karę' – i stanął dwa razy na podium za trzecie i pierwsze miejsce w Trondheim.

35. Marcin Bachleda (Polska) – 161 punktów
34. Antoine Guignard (Szwajcaria) – 178 punktów
33. Wolfgang Loitzl (Austria) – 180 punktów
32. Andreas Wank (Niemcy) – 186 punktów
31. Łukasz Rutkowski (Polska) – 209 punktów

Diabełek z Zakopanego choć zdobył symboliczne punkty PŚ, dobre wyniki notuje praktycznie tylko w CoC i chyba wielkim skoczkiem nie będzie. Guignard pełni rolę w drużynie szwajcarskiej koła ratunkowego pod nieobecność Moellingera, ale też nic wielkiego jeszcze nie pokazał (właściwie kariera Bachledy to przy Guignardzie pasmo sukcesów). Co innego Loitzl – jeden z najlepszych skoczków świata potrenował sobie w CoC w Ramsau od niechcenia zdobywając miejsca pierwsze i trzecie. Wank to mistrz świata juniorów – ciekawym jak jego kariera się rozwinie (czy w ogóle). Łukasz Rutkowski mógł spokojnie zostać mistrzem zamiast Wanka, ale jak pamiętamy upadł. Talent to jednak wielki, a o wiele bardziej po sportowemu się prowadzi, niż brat Mateusz.

30. Antonin Hajek (Czechy) – 215 punktów
29. Felix Schoft (Niemcy) – 218 punktów
28. Ondrej Vaculik (Czechy) – 264 punkty
27. Rok Urbanc (Słowenia) – 269 punktów
26. Jure Bogataj (Słowenia) – 277 punktów

Hajek w CoC skakał raczej przypadkowo, w Kranju był pierwszy i trzeci. Odwrotnie Schoft, bez sukcesów próbowany w PŚ, tu punkty ciuła, choć zdarzyło mu się trzecie miejsce w Hinterzarten. Ondrej Vaculik jest może najlepszy, ale… wśród Vaculików. W CoC jeden godny uwagi rezultat (trzeci w Brotterode). Pomyśleć, że zdobywał kiedyś punkty PŚ. Urbanc – znany fuksiarz z Zakopanego – w PŚ praktycznie w ogóle już nie skacze. W CoC zdobywa mozolnie punkty (nawet nie stanął ani razu na podium). O wiele bardziej utalentowany Bogataj powoli wraca do formy. Potrafił stanąć na najniższym stopniu podium w Kranju i zanotować kilka rezultatów w '10'.

25. Vegard Sklett (Norwegia) – 285 punktów
24. Stephan Hocke (Niemcy) – 291 punktów
23. Martin Cikl (Czechy) – 296 punktów
22. Markus Eggenhofer (Austria) – 300 punktów
21. Mitja Meznar (Słowenia) – 319 punktów

Wchodzimy w strefę typowych kontynentalowców. Vegard Sklett to skoczek szerzej nieznany. W PŚ nie próbowany. W CoC pod koniec radzący sobie bardzo dobrze (z kulminacją w postaci trzeciego miejsca w Vikersund). Hocke to skoczek bezskutecznie próbujący odzyskać dawną formę. Wygrał kiedyś zawody w PŚ, teraz potrafi wygrywać najwyżej w zawodach drugoligowych (jak Sapporo). Cikl to skoczek obiecujący. Czesi wiążą z nim spore nadzieje. W PŚ zanotował kilka niezłych rezultatów. W CoC wygrał w Vancouver, trzeci w Vikersund. Eggenhofer to wręcz archetyp skoczka z Austrii z drugiego sortu. W CoC potrafił być drugi i pierwszy w Vancouver, na PŚ to jednak o wiele za mało. Dwudziestoletni Meznar też ma o wiele lepszych konkurentów w kraju. Zadowala się więc startami w drugiej lidze. Był tu raz drugi (Rovaniemi).


20. Henning Stensrud (Norwegia) – 331 punktów
19. Jon Aaraas (Norwegia) – 363 punkty
18. Mario Innauer (Austria) – 373 punkty
17. Nicolas Fettner (Austria) – 386 punktów
16. Lukas Hlava (Czechy) – 388 punktów

Stensrud to jeden z najbardziej niespełnionych zawodników. Za dobry by marnować się w CoC, za słaby by przebić się do silnej drużyny Norwegów. Tu skakał rzadko, na podium stając trzy razy (drugi w Iron Mountain i pierwszym Trondheim, trzeci w drugim Trondheim). To samo można powiedzieć o Aaraasie, który jednak zaczął całkiem nieźle skakać. Na podium w CoC w Engelbergu (trzeci) i Kranju (drugi). Innauer całkiem sporą część sezonu walczył z kontuzją. Wygrał w Rovaniemi, drugi w Brotterode. Nicolas Fettner, tak jak Eggenhofer nie daje rady się przebić, ciekawe to jedyny z tej grupy bez punktów PŚ w życiu. Co ciekawe mimo wysokiego miejsca w CoC ani razu na podium. Podobnie jak Lukas Hlava. Kolejny z tych skoczków drugiego sortu, bez którego nie byłoby tych najlepszych.


CDN