Posiadający już całkiem spore doświadczenie pucharowe Wolgang Loitzl po pięciu sezonach posuchy znów w pierwszej "15" PŚ. Osiągnął to równą i dobrą formą, którą utrzymywał przez cały sezon. Nie można, więc mówić o przypadku. I choć ani razu nie udało mu się stanąć na podium to z drugiej strony nigdy nie kończył zawodów bez punktów.

13. Wolfgang Loitzl (Austria) – 476 punktów (10/+16) / 13.01.1980

Na starcie sezonu w Kuusamo oglądaliśmy istną rzeź niewiniątek. Niemniej Austriak, jako zawodnik nr 29 sezonu 2005/06 nie skakał w warunkach najgorszych (te dostała czołówka). 124 metry zapewniły mu siódme miejsce. O ile tam można było mówić o przypadku, to dziewiąte miejsce (124 i 134 metry) w Lillehammer w pierwszym konkursie zasygnalizowały wysoką formę Wolfganga. Dzień później znów pierwsza dziesiątka stała się jego udziałem: tym razem po skoku 126,5 metra w pierwszej serii był ledwie osiemnasty. W drugiej jednak mimo skoku krótszego o 1,5 metra przesunął się o osiem miejsc. W Engelbergu dalej trzymał poziom. Był tam dziewiąty (znowu duży awans, bo po pierwszej serii był piętnasty) i trzynasty (osiągnął w obu seriach trzynasty rezultat, co jest dość ciekawym zbiegiem okoliczności). Przed Turniejem 4 Skoczni Loitzl zajmował w PŚ ósme miejsce.

Turniej zdecydowanie mu nie wyszedł. Niby zawsze był w "30", ale… nie zaimponował. W Oberstdorfie wygrał parę z Ollim (który również wszedł do drugiej serii) i po skoku 126,5 metra był szesnasty. W drugiej pogorszył się o dwa metry i… poprawił o dwie pozycje. W Garmisch-Partenkirchen tylko fakt rywalizacji, z co tu dużo mówić, słabym tego dnia Śliżem dał Loitzlowi punkty – skok 110 metrów pozwolił mu zająć w jedynej serii tego dnia dwudzieste dziewiąte miejsce. W Innsbrucku wyrównał osiągnięcie z Oberstdorfu – ale tu akurat należy się większe wyjaśnienie. Znów awansował do drugiej serii tylko przez słaby skok przeciwnika (Schneidera). 115 metrów dawało mu dwudziestą ósmą lokatę. 120 w drugiej serii oznaczało awans o czternaście miejsc. W Bischofschofen trzeci raz w Turnieju ratował mu skórę system KO. Tym razem słabo skaczącym przeciwnikiem okazał się doświadczony Okabe. Loitzl po skoku 121,5 metra był dwudziesty dziewiąty, ale awansował na koniec drugiej dziesiątki (129). Cały Turniej to dla naszego bohatera przeciętne, szesnaste miejsce, zaś w PŚ spadł na miejsce dwunaste.

Nie oglądaliśmy Wolfganga w Vikersund. W Zakopanem w feralnym konkursie, na Wielkiej Krokwi (na której jak wiemy Loitzl kiedyś sunął w dół rozbiegu bynajmniej nie na nartach) 118 metrów dało Austriakowi miejsce dwudzieste pierwsze. Kolejną absencję Loitzl zanotował w Oberstdorfie, zaś w Titisee znów było bardzo dobrze. W pierwszy dzień 129,5 metra w pierwszej i 137,5 w drugiej dały mu lokatę siódmą (zanotował awans o osiem miejsc), zaś w drugi dzień równe skoki 125 i 127 metra – ósmą (choć po pierwszej serii był aż piąty). W Klingenthal było ciut gorzej (130,5 metra w pierwszym skoku dawało miejsce w "10" – konkretnie dziewiąte, ale pogorszył się w skoku drugim – 129 metrów zrzuciło go na miejsce dwunaste). Bardzo dobrze zaprezentował się w Willingen. Piąta pozycja dzięki skokom 137 i 136,5 metra. W drużynie – zwycięstwo.

Na MŚ (gdzie jechał już jako zawodnik nr 13 PŚ) nie wystąpił na K120, ale Pointner podjął decyzję o wystawieniu jego, a nie Kocha do drużyny. Austria odniosła pewne zwycięstwo, a Loitzl obok Koflera skakał najlepiej z ekipy (fakt, że pewnie i Koch zapewniłby zwycięstwo – najsłabszym ogniwem Austrii był o dziwo Schlierenzauer w owym konkursie). Na K90 Loitzl nie odegrał największej roli, ale dwunaste miejsce hańby mu nie przyniosło.

Po MŚ w Finlandii dostał pewnej zadyszki. W Lahti po pierwszej serii był ledwie dwudziesty szósty (111,5 metra), ostatecznie jednak, po skoku 119 metrów uplasował się na miejscu osiemnastym. W Kuopio nasz bohater skakał równo (111,5 i 112 metrów) i był dwunasty. Na Holmenkollen znów dwa razy zanotował rezultaty w pierwszej dziesiątce. Spektakularnym osiągnięciem popisał się zwłaszcza w pierwszym z nich. Już w poprzednich konkursach pokazywał, że jest specjalistą od awansów w drugiej serii. Niemniej w Oslo pobił sam siebie. Pierwsza seria to skok 110 metrów i dwudzieste szóste miejsce. W drugiej może na pierwszy rzut oka nie skoczył aż tak fenomenalnie (120,5 metra), ale wystarczyło to na awans na ósmą pozycję. Chwilowo awansował na dwunaste miejsce w PŚ, z którego jednak rychło spadł pomimo wyrównania najlepszego wyniku sezonu w Oslo (piąta pozycja za skok 111 metrów w złych warunkach).
W Planicy nie było już tak dobrze jak w poprzednich konkursach. W pierwszy dzień dwa skoki 193,5 metra wystarczyły na szesnaste miejsce. W drugi – 199 i 196,5 na dwudzieste (choć w pierwszej serii Loitzl był piętnasty). Przed ostatnim konkursem Wolfgang w PŚ był dwunasty, ale słaby skok 192 metry i dwudzieste siódme miejsce w finale sezonu sprawiły, iż wyprzedził go nomen omen jego rodak Koch.

Jak będzie w przyszłym sezonie. Lato pokazuje, że Austriak jest w wybornej formie. Z drugiej strony on zawsze wypadał znakomicie w LGP. Niemniej stawiam, iż zimą nie zabraknie dla niego miejsce w "15” najlepszych.

PS. Chciałbym podzielić się jeszcze jedną refleksją – otóż przy okazji awansu Loitzla w drugiej serii o osiemnaście pozycji przypomina mi się dość niesamowity konkurs w Harrachovie w sezonie 1998/99. Tam solidarnie pierwsza "15” (poza ówczesnym liderem Ahonenem, który wygrał zawody bez większego trudu) zbojkotowała zawody, a w drugiej serii działy się rzeczy niezwykłe. Duffner awansował z 30 miejsca na szóste, a Zonta z 28 – na siódme (pamiętam jego złość po skoku, iż nie będzie liderem). Punkty zdobyli wtedy zawodnicy, którzy nigdy wcześniej i nigdy później nie skakali w zawodach PŚ – jak Norweg Oddgeir Heimdal (był dwunasty) i Czech Tomas Plny (siedemnasty). Jakby któryś z fanów dysponował jakąś większą wiedzą na temat tej dwójki proszę o komentarz.
PS 2. Zapraszam też na tabelę PŚ 2006/07 na stronie oficjalnej FIS. Takich błędów jak zaliczenie razem lata i zimy jeszcze nie widziałem.