Wszystko co dobre szybko się kończy. Podobno. Oto doszliśmy do ostatniej już części pierwszej edycji Waszego wywiadu z członkami zespołu Kroisos. Pytania tym razem bardziej 'zawodowe', więc i odpowiedzi chłopców już całkiem poważne. Wszystkim osobom, które brały aktywny udział w tej niecodziennej 'rozmowie', zadając swoje pytania, bardzo dziękujemy, gdyż bez nich ten wywiad by się po prostu nie odbył.

Nagrodę w postaci płyty zespołu pt. 'Crap Collection vol.1' opatrzonej autografami wylosowały: Magia :D oraz Dona z Loquissimas. Serdecznie gratulujemy i prosimy o kontakt z redakcją pod adresem: m.kobus@skokinarciarskie.pl. Kolejna edycja już wczesną jesienią. Natomiast w najbliższym czasie poinformujemy wszystkich zainteresowanych kupnem 'Crap Collection vol.1' o możliwościach zaopatrzenia się w ten jakże wyjątkowy krążek chłopaków z Kroisos.


Olcia: Jarkko, co sądzisz o dyspozycji austriackich skoczków. Czego brakuje Finom w ich wyszkoleniu, że są słabsi od chłopaków z Austrii?

Jake: Bardzo dobre pytanie. Osobiście nie porównywałbym treningów, by na tej podstawie ocenić w czym są lepsi. Generalnie metody są podobne wszędzie, natomiast każdy team wprowadza ewentualnie jakieś drobne urozmaicenia w zależności od inwencji trenera. Austriacy świetnie sobie radzą i to nie od dziś. Jest to rezultat całego systemu jaki został wprowadzony w tym kraju. Każdego roku szkoła w Stams wypluwa kolejną porcję utalentowanych juniorów, ponadto trenerzy, poprzez bardzo dogodne warunki pracy jakie są im oferowane, mają niesamowicie wysoką motywację, po prostu pracują na sukces tych chłopaków, wiedząc, że splendor spadnie również i na nich. Nasz system w Finlandii jest zgoła odmienny. Tutaj każdy pracuje na siebie. Każdy zawodnik przygotowuje się indywidualnie i do drużyny może wnieść ewentualnie swój entuzjazm czy jakieś elementy treningu, które w jego przypadku się sprawdziły. Poziom szkoleniowców jest też bardzo zróżnicowany. Bardzo dobrze pamiętam lata 1998-2002, kiedy to trenowałem fińską drużynę juniorów. Cały czas byliśmy w stanie ostrej rywalizacji z Austriakami, ale to nam najczęściej ostatecznie udawało się sięgać po najwyższe laury. W tamtych latach, mimo mojego młodego wieku, byłem wykwalifikowanym trenerem, po szkole, z papierami i już pewnym doświadczeniem i pomysłami. Dostawałem bardzo dobre wynagrodzenie i po prostu chciałem pracować. Kilku z moich kolegów miało bardzo podobne podejście: wysoka motywacja, chęć ciężkiej pracy, osiągnięcia wspólnego sukcesu. Aktualnie wszystko wygląda zupełnie inaczej. Mamy zdolnych juniorów, ale system praktycznie nie istnieje. Związek nie wspiera drużyn jak to bywało przed laty, natomiast kluby bardzo się uniezależniły i faktycznie każdy dobry trener ma teraz, na poziomie czołowych klubów oczywiście, całkiem niezłe warunki pracy. Ale to nie sprzyja tworzeniu drużyn, jest nadto zindywidualizowane. W moim przekonaniu istotna jest współpraca i jakaś wzajemna komunikacja między klubami, tak żeby mieć silną reprezentację, a nie skupiać się wyłącznie na rywalizacji, o to ile konkursów PŚ wygrał klub z Lahti, a ile z Kuopio. Austria też ostatnio traci swoich czołowych trenerów. Pozdrowienia dla Mr Schustera, który przeszedł do Szwajcarów, jak również dla wszystkich świetnych szkoleniowców zatrudnionych w Niemczech... myślę, że za 2-3 lata obecna sytuacja się dalece zmieni..

Myszka55.sabcia: Czy to prawda, że mówisz w sześciu językach, Jarkko?

Jake: Hmm, znam w miarę fiński, ponadto udaję, że znam również angielski. Szwedzki i norweski musiał się pojawić na etapie zawodowym, ale to praktycznie jeden język. Ponadto znam na poziomie podstawowym japoński, i to wszystko. Tak więc twierdzenie, że znam sześć języków, to lekka przesada. Chciałbym natomiast nauczyć się niemieckiego i zdecydowanie polskiego, kto wie, może ktoś kiedyś zaoferuje mi pracę w waszym kraju… hahaha

Klaudia: panie Jarkko mam pytanko do pana jako osobistego trenera Arttu Lappiego, którego bardzo lubię i podziwiam jako skoczka i człowieka. W czym tkwi jego problem, jest młodym skoczkiem ale czy da się u niego wyrobić powtarzalność dwóch dobrych skoków, bo nie ukrywam chciałabym jako jego fanka móc oglądać go w doskonałej formie.
pozdrowienia od fanki Finów dla całego zespołu oraz drużynki skoczków z tego pięknego kraju..

Jake: Szczerze powiedziawszy jestem zaskoczony, tym że tak szybko zdołał powrócić na skocznię po tylu perypetiach życiowych, jakie stały się jego udziałem. Jest prawdziwym zawodowcem. Należy też pamiętać, że zaraz przed sezonem u Arttu odnowił się stary uraz kostki, co trochę nam skomplikowało proces przygotowawczy. Nie był w stanie wykonać swojego planu ćwiczeń w okresie listopad-grudzień, co oczywiście sprawiło, że jego forma była tak zmienna i coraz słabsza po Turnieju Czterech Skoczni. Potem, dopiero przed samymi mistrzostwami, był w stanie przeprowadzić cały program przygotowawczy i ostatecznie jego 11-ste miejsce na dużej skoczni, to był całkiem niezły wynik, jak na pierwszy ważniejszy sezon po długiej przerwie w zmaganiach tej skali.

gumis: Jussi, czy po konkursie, w którym nie poszło Ci najlepiej Twój brat mówi Ci co zrobiłeś nie tak lub udziela Ci jakiś rad bądź wskazówek?

Jussi: Nie.

Ania: Jussi, jak byś miał wybierać to co byś wolał skoki czy muzyka?

Jussi: Muzykę.

anuśka: Jussi czemu w wywiadach często mówisz o Uranie? To jakieś hobby?

Jussi: Uran.

OwcaKlaudia: Jussi, czy Matti miał kiedyś chęć wstąpienia do zespołu? Czy zostałeś już tatą? (termin podajże minął w marcu)

Jussi: Miliony lat temu były pewne rozmowy na temat tego, by Matti grał u nas na gitarze, ale byliśmy wtedy bardzo pijani. Jestem tatą już od 10 tygodni.

OwcaKlaudia: Jussi, czy między Tobą a Mattim jest rywalizacja?

Jussi: Nie.

OwcaKlaudia: Ville, czy fakt, iż byłeś skoczkiem pomaga ci w byciu servismanem?

Ville: Tak, bardzo mi to pomogło. Znam bardzo dobrze sprzęt i wiem czego skoczek może w danym momencie potrzebować. Orientuję się nieźle w całym tym cyrku, więc jestem w stanie pomóc chłopakom w różnych nieoczekiwanych sytuacjach.

Dona z Loquissimas: Pytanie do Ville: czy podczas gdy kręciliście teledysk do ''Every day is ...'' i siedziałeś na belce, nie marzyło ci się żeby jeszcze raz wrócić do sportu jako skoczek. Strasznie szkoda, ze już nie skaczesz, ale mamy nedzieję spotkać cię w lecie w Zakopanem:)

Ville: Powodem mojej rezygnacji z kariery sportowca były poważne problemy z plecami. Byłem w stanie dalej skakać i nadal jestem, tyle że nie miałbym szans na to żeby znaleźć się w czołówce, a ogony to nie dla mnie. Natomiast cieszę się, że nadal jestem związany ze skokami.

Aune: Ville, zostałeś servicemanem 'bo tak się złożyło' czy zależało Ci na tym, aby uczestniczyć w tym co się dzieje na światowych skoczniach?

Ville: Kocham skoki narciarskie i po prostu nie mogłem odwrócić się plecami do tego wszystkiego i zacząć nowe życie. Szczerze powiedziawszy to moja praca jest dla mnie czystą przyjemnością, więc czasem myślę sobie, że jednak mam w życiu dużo szczęścia, nie każdy może robić to co sprawia mu największą frajdę i jeszcze otrzymywać za to wynagrodzenie. Planuję pozostać przy serwisowaniu przez kilka lat, a potem zostanę trenerem. Moja aktualna praca oraz wcześniejsze doświadczenia w sporcie, dają mi bardzo dobre podstawy do przyszłej trenerskiej pracy. Mam zamiar oczywiście poprzeć je odpowiednimi studiami. Jestem w stanie pracować i studiować.. myślę.. ehhh niezłe plany, prawda?

Kroisos: Pozdrawiamy wszystkich fanów skoków narciarskich, a zwłaszcza czytelników portalu Skokinarciarskie.pl oraz tych nielicznych śmiałków, którzy lubią naszą muzykę!!! Udanego Lata!!!