W kolejnej części mojego subiektywnego podsumowania sezonu w Pucharze Kontynentalnym uwagę moją poświęcę drugiej czterdziestce tychże drugoligowych zawodów. Sporo tu zawodników znanych – nie brakuje zarówno 'emerytów', jak i 'zesłańców', a także 'młodych wilczków'. Co rusz napotykamy też polskie nazwiska (choć to na ogół zesłańcy).

80. Michael Moellinger (Szwajcaria) – 40 punktów
78. Kazuya Yoshioka (Japonia), Joonas Ikonen (Finlandia) – 46 punktów
77. Antoine Guignard (Szwajcaria) – 48 punktów
76. Primoz Pikl (Słowenia) – 50 punktów

Z tej piątki Moellinger i Pikl punktowali w PŚ – zwłaszcza Słoweniec pokazywał się z dobrej strony. Obaj też pojawili się w CoC raczej okazyjnie w Engelbergu, gdzie Słoweniec startował dwa razy, z czego raz puntkował, Szwajcar jeden raz. Kazuya Yoshioka najlepsze lata ma już na pewno za sobą, głównie skakał w FIS Cup, w CoC – tylko cztery starty w Rovaniemi. Ikonen nieco zawiódł – po sukcesie w MŚ Juniorów 2006 spuścił z tonu. Widzieliśmy go w Rovaniemi, gdzie rozpoczął nieźle, by potem skakać coraz gorzej. Szwajcar Guignard zdobył 48 punktów dzięki szóstemu miejscu w Zakopanem na koniec sezonu, a tam jednak była loteria.

75. Yong-Jik Choi (Korea Południowa) – 56 punktów
74. Markus Eggenhofer (Austria) – 59 punktów
73. Hiroki Yamada (Japonia) – 62 punkty
72. Pavel Karelin (Rosja) – 63 punkty
71. Andreas Wank (Niemcy) – 64 punkty

Yong-Jik Choi to najlepszy skoczek obecnie ze swego kraju. W CoC dwa starty w Engelbergu. Eggenhofer dopiero zbiera doświadczenie. Po dobrych startach w FIS Cup, w Kontynentalu pokazał się za Oceanem i w Zakopanem. 25 letni Yamada to talent, który nigdy nie zrobił takiej kariery, jaka wydawało się, że stanie się jego udziałem. Skacze już tylko w Japonii. Karelin to olbrzymi talent – pisałem to przy okazji FIS Cup, zresztą Ameryki nie odkryłem w ten sposób. Na początku sezonu w CoC skakał bardzo słabo (na siedem startów, raptem trzy punkty!), pod koniec jednak w Oberhofie w dwóch zawodach zdobył punktów 60. Wank na razie nie ma co marzyć o przebiciu się do kadry A (choć z Rohweinem nigdy nic nie wiadomo). W CoC skacze często, ale nie osiąga spektakularnych rezlutatów. Obok Choia – jedyny z tej piątki, klasyfikowany w PŚ 2006/07.

70. Georg Spaeth (Niemcy) – 65 punktów
68. Eirik Kjelstrup (Norwegia), Anze Obreza (Słowenia) – 66 punktów
67. Anze Damjan(Słowenia) – 73 punkty
66. Kimmo Yliriesto (Finlandia) – 76 punktów

Spaeth to jeden z najbardziej znanych 'zesłańców'. Jeszcze niedawno – ścisła czołówka PŚ, a  dziś, po miernych rezultatach w najważniejszych zawodach, ledwie kontynentalowiec. A i tam powyżej szóstego miejsca w czterech startach nie był klasyfikowany. Co innego Kjelstrup i Obreza. To młodzi zawodnicy, więc CoC to dla nich dobry początek. Norweg raczej ciułał punkty (w 10 startach najlepsze miejsce to 11 – Westby), Obreza za to skakał nierówno – na 11 startów, aż 8 razy poza '30', raz w trzeciej dziesiątce, za to u siebie w Planicy – dwa razy pierwsza dziesiątka. Damjan Drugi podobnie jak Kjelstrup… Na jedenaście startów był trzy razy trzynasty. Zaś Yliriesto znacząco obniżył loty – powyżej dwóch miejsc w dziesiątce w Oberhofie nie wyszedł, a przecież zdarzały mu się udany starty w PŚ w przeszłości.

64. Jure Sinkovec(Słowenia), Krystian Długopolski(Polska) – 78 punktów
63. Tomisław Tajner(Polska) – 79 punktów
62. Johan Remen Evensen(Norwegia) – 80 punktów
61. Marcin Bachleda (Polska) – 81 punktów

Aż trzech Polaków w tej grupie. Wszyscy w przeszłości zawiedli nas srodze w PŚ. A już najbardziej 'Diabeł' Bachleda, który zapowiadał się najlepiej. W CoC skakał aż piętanście razy i – nigdy nie wszedł do '10' (najlepsze miejsce, to jedenaste w Oberhofie)! Długopolski jeszcze gorzej – szesnaście startów i najlepszy wynik to miejsce dwunaste (Westby). Na tym tle najlepiej prezentuje się Tonio, który startował 'tylko' dwanaście razy i był raz 'aż' siódmy (Oberhof). Nasi zawodnicy w przeszłości punktowali w PŚ, w tym sezonie z tej grupy udało się to Sinkovecowi – choć generalnie, co pokazują wyniki w CoC, nie ustępuje on… polskiej trójce, na dwanaście startów nie wchodząc powyżej jedenastego miejsca (Vikersund) Za to Evensen to absolutne przeciwieństwo tej czwórki! Cztery starty w zawodach oficjalnych międzynarodowych w życiu i zawsze na podium. Po trzech świetnych startach w FIS Cup, trener kadry B wziął go do Zakopanego, gdzie był drugi! Czyżby następca Jacobsena? Strach pomyśleć, co się stanie jak będzie startował w PŚ. Typuję go jako gwiazdę w przyszłości.

59. Jakob Grimholm(Szwecja), Kalle Keituri(Finlandia) – 83 punkty
58. Mitja Meznar(Słowenia) – 85 punktów
57. Kamil Stoch(Polska) – 86 punktów
56. Stephan Hocke(Niemcy) – 87 punków

Jeden z dwóch Szwedów o tym nazwisku, w przeciwieństwie do Isaka nie zdobył nigdy punktów w PŚ, zaś w CoC to typ bachledowato-długopolski. Siedemnaście razy stawał w szranki, najlepiej wypadając w Iron Mountain (dwunasta lokata). Keituri świetnie zaczął w PŚ, ale konkursu w Kuusamo poważnie brać nie można było, wrócił więc do CoC (sporadycznie skacząc w zawodach najwyższej rangi), gdzie pokazał się siedem razy, dwa razy – na ósmym i szóstym miejscu w Sapporo – będąc w '10'. Bardzo młody Meznar, świetnie skakał na MŚ Juniorów, będąc czwarty indywidualnie i pierwszy w drużynie. W CoC jeszcze bez sukcesów – na czternaście startów najwyżej trzynasty (Oberhof), ale do niego pretensji o to mieć nie można – do Bachledy, Tajnera czy Długopolskiego tak. Kamil Stoch w przeciwieństwie do wspomnianej trójki, czy choćby do takiego M. Rutkowskiego na razie nie trwoni swego talentu na drobne. Udane starty w PŚ i na MŚ to pokazują. W CoC tylko przecierał się przed Turniejem 4 Skoczni w Engelbergu, był tam dziesiąty i trzeci. Hocke w sezonie 2001/02 miał swój moment chwały, niewiele z tego zostało. Jasne, punktował w PŚ, startował na MŚ, ale to nie ta klasa co kiedyś. Pięć startów w CoC, zawsze z punktami, najlepiej w Sapporo (siódme i dziewiąte miejsce), to bilans jego osiągnięć.

55. Evgeni Plekhov (Rosja) – 89 punktów
54. Andreas Widhoelzl(Austria) – 100 punktów
53. Clint Jones(USA) – 108 punktów
52. Keita Umezaki(Japonia) – 110 punktów
51. Tom Hilde(Norwegia) – 116 punktów

W tej grupie jest dwóch skoczków, którzy na CoC są po prostu za mocni. Widhoelzl może już zbliża się do końca kariery, niemniej w CoC wystartował tylko, by odbudować się po słabszych startach w PŚ – wygrał bez problemów w Engelbergu. Hilde członek srebrnej drużyny z Sapporo i też w CoC tylko na początku sezonu – w Rovaniemi, gdzie na cztery starty był raz trzeci. Rosjanie idą do góry w światowych rankingach. 25 letni Plekhov też poprawił swoje notowania. Co prawda raczej ciułał punkty, ale na dziewiętnaście startów zdarzyło mu się być raz trzeci (Oberhof). Clint Jones ongi dobrze radził sobie w PŚ i – zwłaszcza – w LGP, na dłuższą metę jednak nie ustabilizował swej formy. W CoC piętnaście startów, najlepiej – na dziewiątej pozycji w Westby. Umezaki dwa razy był wysoko w Sapporo (siódme i czwarte miejsce), w Europie w trzech startach raz był jedenasty (Vikersund).

50. Andreas Vilberg (Norwegia) – 118 punktów
49. Sami Niemi (Finlandia) – 120 punktów
47. Risto Jussilainen (Norwegia), Akira Higashi (Japonia) – 124 punkty
46. Robert Hrgota (Słowenia) – 129 punktów

Na czterdziestym siódmym miejscu widzimy dwóch 'emerytów'. Bardzo chwalebna przeszłość była udziałem 32 letniego Fina i 35 letniego Japończyka (który punktował w PŚ jeszcze w latach osiemdziesiątych). W tym sezonie obaj pokazywali, że jeszcze potrafią pokazać młodziakom jak się skacze. Risto na osiem startów był raz piąty i dziewiąty (w Rovaniemi). Akira zaś skakał tylko dwa razy, zajmując miejsca jedenaste i pierwsze w Sapporo – jak to śpiewał Perfect 'Jeszcze nie umarłem'. Vilberg to raczej ciułacz – siedemnaście startów, najlepsze miejsce ósme w Westby, ale nie takich Kojonkoski wygrzebywał z nicości. Sami Niemi to zawodnik młodziutki (rocznik 1991!) – na osiem startów w CoC, aż trzy razy był w '10' (szóste miejsce w Oberhofie, siódme i ósme w Trondheim). Hrgota to członek złotej, juniorskiej drużyny. Bez powodzenia pokazywał się w PŚ, w CoC, na szesnaście startów, raz w '10', aż na trzeciej pozycji w Westby.

45. Juha-Matti Ruuskanen(Finlandia) – 137 punktów
44. Andreas Aren(Szwecja) – 146 punktów
43. Lars Bystoel(Norwegia) – 150 punktów
42. Veli-Matti Linstroem(Finlandia) – 158 punktów
41. Florian Liegl(Austria) – 159 punktów

Tu nie ma zawodników nieznanych, poza Ruuskanenem wszyscy zdobywali punkty PŚ w minionym sezonie. Wspomniany Fin w przeszłości pojawiał się z dobrej strony w najważniejszych zawodach. Teraz skacze słabiej – na jedenaście startów w CoC najlepsze rezultaty to siódme (Rovaniemi) i ósme (Planica) miejsca. Aren to najmniej utytułowany zawodnik z tego grona, ale Szweda punktującego w PŚ ciężko dziś przeoczyć. Niemniej po dobrym początku wrócił do Kontynentala, gdzie radził sobie ze zmiennym szczęściem. Na piętnaście startów przydarzyły mu się pozycje czwarta (Zakopane) i ósma (Iron Mountain). Bystoel to największy przegrany sezonu. Wyrzucony z kadry A, w CoC w czterech startach radził sobie dobrze (w Vikersund gdzie był trzeci i czwarty nawet bardzo dobrze), ale nie da się ukryć, że mistrz olimpijski zawiódł na całej linii! Lindstroem po piłkarskiej kontuzji nie umie się odbudować, niemniej do PŚ wrócił w niezłym stylu. W Kontynentalu terminował na przełomie lutego i marca, gdzie w sześciu konkursach zdobywał punkty (w Oberhofie raz był piąty, w Vikersund – dwie siódme pozycje). Zmagający się z kontuzjami Liegl już zakończył karierę (fakt, że nie pierwszy raz), całkiem niezły sezon w CoC (okraszony piątym i szóstym miejscem w Iron Mountain) tej decyzji nie zmienił...

CDN