W ostatnią sobotę Norweski Związek Narciarski (Norges Skiforbund, NSF) miał podjąć decyzję w sprawie lokalizacji "narodowego obiektu do lotów narciarskich" - czy obiektem tym ma pozostać skocznia w Vikersund, czy też planowany nowy mamut w Roedkleivie koło Oslo. Miała to być ostatnia szansa dla Vikersundu - wiadomo było już wcześniej, że w regionalnych związkach narciarskich zwolennicy pozostawienia "centrum lotów" w Vikersundzie mają przewagę. Jednak ostatecznie stosunkiem głosów 53:36 (jedno z członków 90-osobowego gremium wstrzymało się od głosu) wybrana została Roedkleiva.

Przypomnijmy raz jeszcze zalety i mankamenty obu wariantów. Vikersund to klub z dużą tradycją, dysponujący zespołem w pełni zaangażowanym we wszelkie prace na skoczniach - przygotowywanie do skoków na początku sezonu zimowego i letniego, wszystko, co potrzebne jest przy organizowaniu zawodów... Ma też tę niebagatelną przewagę nad konkurentką, że modernizacja tutejszej skoczni mamuciej kosztowałaby ok. 3 razy taniej... Vikersund Hoppsenter ma jednak swoje wady: niezbyt korzystne położenie (wprawdzie względnie blisko Oslo, ale wśród gór i odnóg fiordu, z niedobrymi drogami dojazdowymi) i opinię skoczni bardzo narażonej na warunki pogodowe. Symulacje wskazują wprawdzie, że Nowy Vikersund, jako niemal skocznia naturalna, od jednej strony w znacznej części osłonięta skałami, miałby dużo lepsze warunki, jednak trudno być tego pewnym przed zbudowaniem obiektu. Pogoda w Roedkleivie również nie jest pewna - wzgórze leży na tyle blisko Holmenkollen, że trudno wykluczyć obecność stałego gościa "świętej góry Norwegii" - mgły. Oprócz tego podstawową wadą skoczni w Roedkleivie jest położenie za granicą tzw. Oslomarki, czyli terenów zielonych otaczających stolicę. W Norwegii ciągle silny jest kult zdrowego trybu życia, dużo ludzi uprawia sport, na terenie "marki" nietrudno spotkać wycieczkowiczów czy biegaczy... Budowa kompleksu złożonego ze skoczni normalnej i mamuciej z dodatkiem parkingów, dróg dojazdowych i reszty infrastruktury oznaczałaby bardzo dużą ingerencję w środowisko naturalne.

Właśnie z tego powodu ostateczna porażka Vikersundu nie jest jeszcze przesądzona. Budowa giganta w Roedkleivie ma licznych przeciwnikow, począwszy od organizacji zajmujących się ochroną środowiska, a kończąc na radzie miejskiej Oslo. NSF czeka więc długa batalia o wydanie pozwolenia na budowę i nie jest wcale pewne, że federacja tę walkę wygra.

Oprócz tego negatywna decyzja NSF nie oznacza końca Vikersund Hoppsenter ani nawet samego mamuta. Oznacza konieczność utrzymywania tej skoczni bez wsparcia ze związku - samodzielnego zbierania pieniędzy na ewentualne przebudowy, pogodzenia się z niewielkimi szansami na organizację zawodów w lotach... Vikersund odpowiada na to, że do tej pory NSF i tak nie wywiązywał się ze zobowiązań - nie próbował nawet walczyć z FIS-em o przyznanie klubowi organizacji PŚ co dwa lub trzy lata. Od czasu Mistrzostw Świata w Lotach w 2000 r., które odbyły się z przeszkodami i najwyraźniej zniechęciły i NSF, i FIS do tego obiektu, na vikersundzkim mamucie odbyły się tylko jedyne w historii konkursy Pucharu Kontynentalnego w lotach.

Najnowsza historia Vikersund Hoppsenter powinna stanowić memento dla polskich, fińskich i japońskich grupek chętnych do budowy mamuta - pokazuje, że w tym momencie nie potrzeba więcej ośrodków lotów. Poza uprzywilejowaną Planicą, całkowicie nieczynnym mamutem w Copper Peak i poszkodowanym Vikersundem pozostałe trzy skocznie tych rozmiarów są używane przez niespełna tydzień raz na 2-3 lata. Jednak być może za kilka lat ta sytuacja się zmieni. Rozegrano już pierwsze konkursy COC w lotach i choć nie jestem ich zwolenniczką, widzę w tych zawodach zwiastun nowego kierunku. Z kalendarza Pucharu Świata w kombinacji norweskiej w ślad za sytuacją w skokach specjalnych wycofywane są skocznie normalne, najlepsi zawodnicy zaczynają zaś domagać się prawa latania nie tylko w roli przedskoczków. Kolejny problem to loty kobiet, w których na razie dałoby się rozegrać tylko maleńki konkurs - jednak jestem przekonana, że za 5 lat na świecie będzie już kilkanaście zawodniczek sportowo i psychicznie przygotowanych do startu na mamucie. Pamiętajmy, że 5 lat kobiece konkursy na skoczniach normalnych - nawet w ramach Ladies GP - rzadko liczyły więcej niż 25 zawodniczek. Być może w ciągu 10 lat FIS pozwoli na loty kobiet, kombinację norweską ze skokami na mamucie (problemem jest oczywiście to, że jedno i drugie byłoby zapewne organizowane razem z PŚ skoczków-specjalistów), letnie loty, trening na skoczni mamuciej nie tylko bezpośrednio przed zawodami... Wtedy szansę może mieć nawet obiekt pozbawiony wsparcia macierzystego związku narciarskiego.

Vikersund nie poddaje się i zamierza obecnie skoncentrować się na walce o możliwość zorganizowania PŚ przynajmniej przed hipotetycznym momentem przejęcia funkcji narodowego obiektu do lotów przez Roedkleivę, a więc w 2007 i 2009 r. Skocznia ma stać się nowoczesnym obiektem, a więc prawdopodobnie przeprowadzona zostanie planowana modernizacja. Vikersund w całości uzbierał już swój wkład, reszta należy do NSF. Federacja zobowiązała się już do złożenia podania o organizację PŚ w lotach w 2007 r. Oprócz tego kontynuowane będą badania nad warunkami pogodowymi w punkcie usytuowania nowej skoczni (wieża przesunięta kilkadziesiąt metrów w stronę skoczni K-90, profil lekko zagłębiony w zboczu - projekt opiera się na pomyśle "obrócenia" skoczni wokół osi i umieszczenia pod niewielkim kątem do mniejszych skoczni) oraz dyskusje z politycznymi sojusznikami.