„Był kwiecień 1992 roku. Janne Ahonen, mierzący 160 centymetrów wygimnastykowany skoczek narciarski, zgrabnie leci łukiem i wpada w arktycznie zimną wodę jeziora Särkinen. Z tyłu, z pomostu przed sauną ośrodka sportowego w Vuokatti, dobiega okropny rechot. Chłopak wlał sobie właśnie do gardła „napój energetyczny” z sosu tabasco, którego spróbować musi każdy nowy członek grupy przygotowującej się do mistrzostw świata juniorów, zanim pofrunie nad taflą wody. Wiosną jej temperatura wynosi pięć stopni. Janne Väätäinen, Tommi Nikunen, Risto Jussilainen, Riku Äyri, Jani Salo i inni starsi chłopcy nie ubawili się lepiej chyba nigdy w życiu.

Ahonen wygrzebał się na pomost siny z zimna. Swoje do zabawy dołożyłby i Toni Nieminen, ale bohater igrzysk minionej zimy, który potem zostanie wybrany najlepszym sportowcem bieżącego roku w kraju, nie musiał już brać udziału w takiej dziecinadzie. Jussilainen za to został później jednym z najlepszych przyjaciół Jannego ze skoczni, a Nikunen i Väätäinen jego trenerami. Tradycja kocenia nowych członków i dokuczania im istniała w drużynie juniorów już od długiego czasu.

„Zimą 1992 roku skakałem dobrze i domyślałem się, że – niestety – trafię do grupy przygotowującej się do mistrzostw świata juniorów. Niestety, bo rytuał kocenia cieszył się straszną sławą”, wspomina Ahonen ze śmiechem okres, gdy dołączył do zespołu trenowanego przez Mikę Kojonkoskiego.

Uważa jednak, że skorzystał z tych doświadczeń, ponieważ był lepiej przygotowany na dołączenie do kadry A i jej rytuały związane z przyjmowaniem nowych członków. Chrzest w założeniu ma także czegoś młodego człowieka nauczyć, zawsze od czegoś się zaczyna i zawsze na czymś kończy – w najlepszym wypadku w granicach rozsądku. Skoki narciarskie to brutalny sport dla twardych facetów, a nowicjusz nie może trafić od razu za zastawiony stół, o co dbają weterani. Janne przekonał się o tym wiele razy nawet podczas zwyczajnych sesji treningowych w Lahti.

„Nie raz i nie dwa się zdarzyło, że Nikunen, Mantila albo ktoś inny ze starszych, większych i silniejszych powiedział: »Zjeżdżaj, smarku, z belki, teraz skaczę ja«”.

Gołowąs zawsze szybko i bez protestu zwalniał miejsce. W ciągu kariery Ahonena przez kadrę narodową przewinęły się dziesiątki skoczków, ale jedna rzecz w tym czasie się zmieniła – przekazywane z pokolenia na pokolenie prawo do gnębienia nowicjuszy skończyło się na nim. Jako duchowy przywódca drużyny nie pozwolił, by ta tradycja była kontynuowana, chociaż miał taką pozycję, że mógłby zachowywać się jak kapral Legii Cudzoziemskiej wśród rekrutów.”