Pięć skoczni, jedną dużą i cztery małe, liczy kompleks narciarski znajdujący się w Leninskich Górach w samym sercu Rosji. W znanym na całym świecie Parku Gorkiego "stara skocznia" straszy swoim wyglądem. W pokrytym igelitem, jeszcze w zamierzchłych czasach swojej świetności, obiekcie, trudno dopatrzyć się jakiejkolwiek funkcjonalności. Uważa się powszechnie, że skocznia powinna zostać wyburzona, a na jej miejscu (gdyż lokalizacja jest wprost wymarzona) można by wybudować nową... tylko skąd wziąć pieniądze?

Małe skocznie kompleksu leninskiego są domeną młodych adeptów skoków narciarskich. Na najmniejszej z nich (bardzo już wysłużonej) trenują początkujący. 13,14-latkowie ćwiczą skoki na K-45. Jednym z nich jest Sasza. Chłopiec trenuje już ponad pięć lat, a jego idolem jest Martin Schmitt. Zapytany czy ma w pokoju plakat swojego mistrza, odpowiada z młodzieńczą szczerością: "Po co mi plakat? Mam kasetę video!", a na niej nagrane najlepsze starty niemieckiego zawodnika.

Największą szansą wykazania się przez tych nastolatków jest udział w zawodach o nagrodę miasta. Te swoiste mini mistrzostwa Moskwy gromadzą sporych rozmiarów grupę chłopców w różnym wieku, którzy marzą o wielkim sukcesie, marzą i nie przerażają ich warunki treningowe... pięknie byłoby dostać się kiedyś do kadry...

Kadrowiczom żyje się już dużo lepiej. Mogą występować na międzynarodowych konkursach, przed wielotysięczną publiką. Kadrowicze ciągle podróżują i mają możliwość trenowania na najlepszych skoczniach Europy. Jest to nie lada awans, uchylenie drzwi do wielkiego świata, szansa na wyszlifowanie formy, może nawet na sukces...

"Tylko lepiej nie porównywać się z Niemcami czy Finami, trzeba znać swoje miejsce" tłumaczy mi podczas jednej z rozmów Alexei Silaev. A na czym polega to akceptowanie swojego położenia? Na zrozumieniu, że oni skaczą lepiej?

"Skaczą lepiej i żyją lepiej. Mają swoich psychologów, fizjologów, dietetyków, sztab ludzi pracujących wspólnie na sukces tak drużyny jak i indywidualnego zawodnika. A ja mam trenera, kolegów z drużyny gdy potrzebuję rady, witaminę C. Sam jestem swoim psychologiem, fizjologiem nie mówiąc o diecie, bo często się zdarza, że na zawodach czy zgrupowaniach gotujemy sobie sami"

Rosjanie (ale przecież i Kazachowie) wynajmują często najtańsze kwatery prywatne. W Hinterzarten w 2002 roku, gdy miałam okazję ich poznać, mieszkali w pokojach po 13 euro, rezygnując z wyżywienia, gdyż to kosztowałyby ich o 5-10 euro drożej. Posiłki przyrządzali sobie sami, a na "czaj z mlekiem" przychodzili do zaprzyjaźnionego kierownika okolicznego Tenniszentrum. To wszystko w porównaniu ze swoistymi luksusami największych drużyn może natchnąć poczuciem niższości.

"Zawsze ciekawiło mnie czy gdybym mieszkał w takich warunkach na konkursach czy zgrupowaniach, gdybym miał do dyspozycji to wszystko co oni, czy skakałbym dużo lepiej. To jest zaklęty krąg, bo żeby mieć lepsze warunki musimy lepiej skakać, a żeby skakać lepiej, moim zdaniem, trzeba by uszczknąć choć trochę z ich możliwości. Ale tak naprawdę to potrzeba nam rosyjskiego Małysza, wtedy na pewno wszystko uległoby zmianie..."

Rosyjski Małysz... może będzie nim Sasza? Może Aljosza, który na razie ćwiczy na najmniejszej skoczni Leninskich Gór, a o którym mówi się, że ma talent, może ktoś inny. Czy dostaną swoją szansę od losu, od miasta i FIS'u? Międzynarodowa Federacja od dawna planuje przebudowę moskiewskiej dużej skoczni, tak aby można było w przyszłości organizować tam zawody. Projekt liczy już sobie dobrych parę lat, pan Walter Hofer (wielki entuzjasta pomysłu) odbył nawet kilka stosownych wizyt w Moskwie w tej sprawie, ale jak dotąd nie osiągnięto zbyt wiele. Pozostaje żywić nadzieję na pozytywny finał tej sprawy. Jeśli nie, trzeba będzie dalej oczekiwać na cud... albo na rosyjskiego Małysza!