Sven Hannawald
Triumf. Upadek. Powrót do życia

Sukces ma swoją cenę.
Czasami zbyt wysoką.

Kilkadziesiąt milionów osób wstrzymało oddech.

6 sekund rozbiegu, kluczowe 0,3 sekundy na wybicie, 6 sekund lotu.

131,5 metra. Czwarte zwycięstwo w czwartym konkursie Turnieju Czterech Skoczni.

Przepustka do nieśmiertelności.

Zaledwie dwa lata później jego wspaniale rozwijająca się kariera została nagle przerwana. Psychiczna presja okazała się nie do udźwignięcia. Napady szału i agresji, anoreksja, lęk przed opuszczeniem domu. Diagnoza: system wypalenia. Powrót do normalnego życia zajął mu długie pięć lat.

Apel Adama Małysza przywrócił mu w Polsce należny szacunek, a z czasem również sympatię. Teraz możemy zobaczyć w nim nie tylko sportowego herosa, ale przede wszystkim wrażliwego człowieka, któremu udało się wyrwać ze szponów depresji i uratować własne życie.

Później, gdy triumf się dopełnił, siedziałem ponownie na konferencji prasowej i zmęczony uśmiechałem się do zebranych.
– Co pan zrobił przed ostatnim skokiem, by opanować zdenerwowanie, panie Hannawald?
– Zdenerwowanie było ekstremalne. Ale kiedy się patrzy w dół, ilu fanów stoi i zagrzewa do walki, automatycznie rośnie motywacja.
– Czy kiedykolwiek wątpił pan w swoje zwycięstwo w klasyfikacji generalnej turnieju?
– Nigdy nie wątpiłem, bo miałem świadomość, że jestem w doskonałej formie. Ale napięcie jest potężne. Podczas turnieju docierało do mnie, że moje nazwisko łączone jest z możliwym cudem czterech zwycięstw. Trudno to sobie wybić z głowy, nieważne, ile się próbuje.
– Czy przed turniejem marzył pan o tym, że zostawi rywali w tyle?
– Jeszcze przed Oberstdorfem faworytem był Adam Małysz. W Garmisch-Partenkirchen czułem się wykończony, w Innsbrucku kompletnie rozjechany, a w Bischofshofen tornado zerwało mi dach nad głową. W turnieju wszystko optymalnie się dla mnie ułożyło. Podczas wszystkich skoków warunki były dość podobne, a w Insbrucku doszła do tego nowa, nowoczesna skocznia. Za starą nie przepadałem. Piątego konkursu już bym nie przeżył.
– Przed którym rywalem czuje pan największy respekt?
– Jeśli mam być szczery, to przed sobą samym. Jestem swoim największym rywalem i sam siebie doprowadzam do szału. Ale w całym tym zamęcie jakoś dałem sobie radę.
W ciągu następnych godzin i dni stałem jakby obok siebie. Nie, nie wątpiłem, że mogę to osiągnąć. Wiedziałem, że jestem w świetnej formie. Ale napięcie było gigantyczne. Gdyby to trwało jeszcze jeden dzień dłużej, chybabym się wykończył. Dokonałem jednak czegoś, co nie udało się jeszcze żadnemu skoczkowi. Byłem w dziwnym stanie: z jednej strony pozbawiony sił i totalnie wyczerpany, a z drugiej raz po raz ze szczęścia pojawiała mi się gęsia skórka. I w pewnym sensie traktowałem te wiwaty i zachwyt moją osobą jako swoistą zapłatę – przecież tyle zainwestowałem w sport. Czy to nie było fair, że teraz tyle dostałem w zamian? Sprzyjały mi też okoliczności zewnętrzne. Podczas wszystkich czterech konkursów mieliśmy doskonałe warunki – jak nigdy wcześniej. Prawie żadnego przeszkadzającego wiatru, stale zbliżone temperatury, naprawdę życzliwa publiczność. Co byłoby, gdyby na przykład na sam koniec w Bischofshofen zaczął padać śnieg i tor rozbiegu zacząłby spowalniać skoczków? Mogłem w pełni wykorzystać swoją siłę. Miałem jazdę. Jazdę? Tak się dzieje, gdy wszystko odbywa się jak na autopilocie. Nieważne, leciałem zawsze daleko i prawie zawsze najdalej ze wszystkich. Zanurzałem się w czymś w rodzaju tunelu, nie pozwalałem się zdekoncentrować, nie rozmyślałem, robiłem, co do mnie należało, i czułem się przy tym wspaniale. Mój triumf opisywany był w mediach jako nadzwyczajny wyczyn. Mówiono o mnie „człowiek ptak” i „żywy dowód na lekkość bytu”. Późnym popołudniem zaskoczyła mnie Rosi Kenzler występem kapeli z Hinterzarten. Wieczorem w dniu tego niebiańskiego zwycięstwa byłem prawie zbyt słaby, by świętować. Mimo to, jak w poprzednich latach, udaliśmy się z całym teamem do St Johann i bawiliśmy się w towarzystwie skoczków z innych krajów aż do 03.00. Całe napięcie wreszcie ustąpiło. Nie marzyłem o niczym innym, jak tylko o tym, żeby się wreszcie wyspać. Od dziesięciu dni jeszcze mi się to nie udało.