Druga dziesiątka to jak najbardziej czołówka światowa. Tu już nie ma mowy o przypadku i - choć historycznie czasem zdarzało się tam znaleźć zawodników, którzy niby wiele nie osiągnęli (np. Akseli Kokkonen, Vegard-Haukoe Sklett, David Zauner czy nawet Maciej Kot) - to musieli cały sezon skakać równo, na pewnym stałym poziomie, by w ogóle tam się znaleźć.

Zapraszam przeto tradycyjnie do lektury.

20. Joachim Hauer (Norwegia; 02.02.1991; 356; 2/+47) - 28/22+0+3 - 24’303 - 25’39

Lillehammer 1 - DSQ, Lillehammer 2 - 15 (4/21), NIŻNY TAGIŁ 1 - 3 (5/3), Niżny Tagił 2 - 20 (6/27), Engelberg 1 - 12 (8/17), Engelberg 2 - 33, Oberstdorf - 11 (10/13), Ga-Pa - 40, Innsbruck - 25 (15/26), Bischofshofen - 19 (11/25), Willingen - 16 (21/15), Zakopane - 42, Sapporo 1 - 14 (17/15), Sapporo 2 - 10 (10/18), Trondheim - 11 (6/18), Vikersund 1 - 16 (15/16), Vikersund 2 - 11 (13/10), Vikersund 3 - 16 (16/16), Lahti 1 - 15 (17/16), Lahti 2 - 36, Kuopio - 21 (26/20), Ałmaty 1 - 21 (25/14), Ałmaty 2 - 26 (21/26), Wisła 1 - 37, Titisee-Neustadt 1 - 24 (15/24), Planica 1 - 27 (27/28), Planica 2 - 18 (22/12), Planica 3 - 28 (27/29); Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - kwalifikacje; Turniej 4 Skoczni - 19

Norwegowie mają niesamowitą ekipę. Hauer to dopiero nr 6 w ich hierarchii (i ani razu nie wystąpił w konkursie drużynowym, o MŚ w lotach też mógł tylko pomarzyć) - rzeczywiście od wielkich rodaków dzieli go powtarzalność i fakt, iż Hauer nie daje jeszcze gwarancji dwóch dobrych skoków. Parę razy pokazał jednak, że ma zadatek na wielkiego skoczka (w Niżnym Tagile stanął nawet na podium!); jest też w optymalnym wieku - właśnie ok. 25 roku życia Norwegowie wystrzelają z formą.

19. Andreas Wank (Niemcy; 18.02.1988; 369; 10/+32) - 29/22+0+4 - 27’290 - 28’31

Klingenthal - 40, Lillehammer 1 - 24, Lillehammer 2 - 10 (13/9), Niżny Tagił 1 - 24 (17/25), Niżny Tagił 2 - 35, Engelberg 1 - 16 (19/15), Engelberg 2 - 19 (23/15), Oberstdorf - 13 (22/9), Ga-Pa - 11 (15/9), Innsbruck - 9 (11/10), Bischofshofen - 16 (16/17), Willingen - 14 (20/11), Zakopane - 34, Sapporo 1 - 17 (23/13), Sapporo 2 - 26 (29/23), Trondheim - 9 (13/7), Vikersund 1 - 35, Vikersund 2 - 19 (20/19), Vikersund 3 - 19 (25/18), Lahti 1 - 34, Lahti 2 - 6 (2/16), Kuopio - 11 (12/10), Ałmaty 1 - 18 (24/12), Ałmaty 2 - 27 (22/27), Wisła 1 - 15 (15/16), Titisee-Neustadt 1 - 10 (13/13), Planica 1 - 36, Planica 2 - 37, Planica 3 - 30 (30/27); Kuusamo, Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony; MŚ LOTY - 28 (27/28/26); drużyna Klingenthal - 1(2), drużyna Willingen - 1(1), drużyna Zakopane - 4(1), drużyna Kuopio - 2(1); Turniej 4 Skoczni - 10

Jakoś się złożyło, że tak doświadczony zawodnik jak Andreas Wank nigdy nie był w czołowej dwudziestce klasyfikacji generalnej PŚ. W przeszłości stawał na podium, skacze wiele lat, ale tak wysoko nie był. Bo też nigdy nie miał całego równego sezonu. Mimo to można mówić o pewnym niedosycie - żaden z niego lotnik, więc po słabszym konkursie indywidualnym nie załapał się do drużyny w lotach; obył się więc bez medalu, nie stanął też na podium (zawalił drugą serię w Lahti). Ogólnie jednak wrażenie dobre, ale tak patrząc na jego karierę, to - podobnie jak Manuel Fettner - mam wrażenie, że osiągnął mniej niż powinien.

18. Taku Takeuchi (Japonia; 20.05.1987; 398; 10/+2) - 25/19+0+4 - 28’186 - 28’305

Klingenthal - 16 (19/17), Lillehammer - 33, Lillehammer 2 - 18 (14/17), Engelberg 1 - 46, Engelberg 2 - 22 (22/19), Oberstdorf - 18 (16/22), Ga-Pa - 41, Innsbruck - 18 (22/14), Bischofshofen - 32, Sapporo 1 - 8 (16/7), Sapporo 2 - 33, Trondheim - 23 (5/29), Vikersund 1 - 39, Vikersund 2 - 18 (18/15), Vikersund 3 - 11 (17/9), Lahti 1 - 13 (18/9), LAHTI 2 - 3 (3/8), Kuopio - 9 (19/6), Ałmaty 1 - 7 (5/16), Ałmaty 2 - 8 (8/6), Wisła 1 - 14 (14/14), Titisee-Neustadt 1 - 14 (26/7), Planica 1 - 20 (25/19), Planica 2 - 13 (13/14), Planica 3 - 17 (12/19); drużyna Klingenthal - 4(3), drużyna Oslo - 3(1), drużyna Planica - 3(1); Turniej 4 Skoczni - 26

Dzielny Japończyk, od lat zmagający się z chorobą, od lat też skacze naprawdę dobrze. O ile na początku sezonu nie błyszczał, to od konkursów fińskich pokazywał się ze świetnej strony - w Lahti stanął na podium, ale później nie raz w dziesiątce. Takeuchi to typowy skoczek na drugą-trzecią dziesiątkę PŚ.

17. Andreas Wellinger (Niemcy; 28.08.1995; 408; 4/+18) - 24/20+2+4 - 20’86 - 20’189

Klingenthal - 6 (6/7), Lillehammer 1 - 20, Lillehammer 2 - 7 (7/14), Niżny Tagił 1 - 13 (20/9), Niżny Tagił 2 - 10 (2/20), Engelberg 1 - 34, Engelberg 2 - 9 (13/10), Oberstdorf - 15 (23/12), Ga-Pa - 14 (19/12), Innsbruck - 6 (5/12), Bischofshofen - 15 (17/14), Willingen - 5 (5/6), Zakopane - 19 (16/24), Sapporo 1 - 11 (13/12), Sapporo 2 - 27 (24/27), Trondheim - 27 (26/26), Vikersund 1 - 45, Lahti 1 - 33, Lahti 2 - 13 (15/11), Kuopio - 29 (24/27), Ałmaty 1 - 20 (13/26), Ałmaty 2 - 10 (10/9), Wisła 1 - 23 (23/20), Titisee-Neustadt 1 - 33; Vikersund 2&3 - kwalifikacje; Kuusamo, Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony; MŚ LOTY - 14 (14/10/14), MŚ LOTY DRUŻYNA - 2(1); drużyna Klingenthal - 1(1), drużyna Willingen - 1(2), drużyna Zakopane - 4(3), drużyna Oslo - 2(2), drużyna Kuopio - 2(3); Turniej 4 Skoczni - 12

Wellinger odwrotnie niż Taku Takeuchi. Świetny miał początek, ale od Skandynawii już dużo, dużo słabiej. Do Planicy nawet nie pojechał. Nie udało się Niemcowi stanąć na podium, ale zdobył drużynowy medal MŚ w lotach. Nie można powiedzieć, by jakoś wyjątkowo błyszczał, ale prezentuje taki poziom, że przyzwyczaił nas po prostu do takich rezultatów. Po kontuzji sprzed roku raczej już nie zostało ani śladu.

16. Daiki Ito (Japonia; 27.12.1985; 476; 13/0) - 25/24+0+4 - 29’330 - 30’84

Klingenthal - 12 (18/9), Lillehammer 1 - 26, Lillehammer 2 - 22 (16/23), Engelberg 1 - 18 (22/16), Engelberg 2 - 45, Oberstdorf - 24 (14/27), Ga-Pa - 10 (10/11), Innsbruck - 8 (13/7), Bischofshofen - 10 (8/16), Sapporo 1 - 5 (7/3), Sapporo 2 - 7 (1/17), Trondheim - 5 (7/8), Vikersund 1 - 19 (28/13), Vikersund 2 - 13 (14/14), Vikersund 3 - 21 (28/17), Lahti 1 - 10 (13/6), Lahti 2 - 20 (23/20), Kuopio - 22 (22/24), Ałmaty 1 - 19 (19/20), Ałmaty 2 - 14 (18/14), Wisła 1 - 17 (21/13), Titisee-Neustadt 1 - 18 (12/18), Planica 1 - 14 (14/11), Planica 2 - 9 (12/8), Planica 3 - 14 (19/8); Kuusamo, Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony; drużyna Klingenthal - 4(2), drużyna Oslo - 3(3), drużyna Kuopio - 3(3), drużyna Planica - 3(4); Turniej 4 Skoczni - 12

Bardzo równa forma Ito, który tylko raz nie sforsował pierwszej serii wśród swoich tegorocznych startów. Zasługuje to na szacunek. Zabrakło jakiegoś wielkiego startu - niby u siebie w Sapporo w obydwu konkursach był w ścisłej czołówce, ale niewątpliwie w drugim, prowadząc po pierwszej serii, zepsuł drugi skok (choć i tak dobrze, że nie poleciał po rozbiegu, jak to drzewiej bywało). Mimo wszystko lata mijają, a Ito skacze ciągle na świetnym poziomie - jeszcze pewnie z dziesięć lat poskacze, znając praktykę, i pokaże jeszcze, co umie - a umie wiele.

15. Simon Ammann (Szwajcaria; 25.06.1981; 480; 17/-4) - 28/28+1+4 - 34’150 - 34’269

Klingenthal - 14 (13/16), Lillehammer 1 - 21, Lillehammer 2 - 16 (12/16), Niżny Tagił 1 - 10 (10/17), Niżny Tagił 2 - 13 (13/11), Engelberg 1 - 21 (18/23), Engelberg 2 - 14 (29/9), Oberstdorf - 12 (11/14), Ga-Pa - 13 (14/16), Innsbruck - 22 (14/25), Bischofshofen - 8 (7/13), Willingen - 24 (29/21), Zakopane - 13 (17/13), Sapporo 1 - 13 (10/17), Sapporo 2 - 12 (12/16), Trondheim - 25 (24/24), Vikersund 1 - 15 (12/17), Vikersund 2 - 14 (17/11), Vikersund 3 - 13 (11/13), Lahti 1 - 16 (20/12), Lahti 2 - 17 (19/22), Kuopio - 19 (25/17), Ałmaty 1 - 22 (9/28), Ałmaty 2 - 16 (13/18), Wisła 1 - 28 (27/27), Titisee-Neustadt 1 - 7 (16/9), Planica 1 - 16 (17/16), Planica 3 - 8 (8/9); Planica 2 - kwalifikacje; MŚ LOTY - 16 (17/14/12); drużyna Klingenthal - 7(4), drużyna Willingen - 8(4), drużyna Zakopane - 7(4); Turniej 4 Skoczni - 11

Wielki mistrz sprzed lat miał sezon bardzo równy, choć nie był on tym razem jednym z głównych rozgrywających. Bliski był zdobycia punktów w 100% zawodów rozgrywanych w minionym sezonie, ale zgoła niespodziewanie wysypał się podczas ostatnich kwalifikacji. Ciekawe, że od pewnego czasu (pamiętny upadek w Bischofshofen) ma styl zbliżony raczej do Michaela Neumayera niż do siebie sprzed lat (tak, wiem, jego antyfani wypomną, że nigdy ładnie nie skakał, ale sędziowie pomagali). Wydaje się, że jeszcze trochę poskacze, choć zapewne jego jedyny niezdobyty tytuł - wygrana w Turnieju Czterech Skoczni - pozostanie niezdobyty.

14. Domen Prevc (Słowenia; 04.06.1999; 486; 1/-) - 17/16+0+3 - 16’171 - 16’282

Klingenthal - 8 (10/4), Lillehammer 1 - 8, Lillehammer 2 - 12 (19/7), ENGELBERG 1 - 2 (3/3), Engelberg 2 - 5 (5/6), Oberstdorf - 27 (15/30), Ga-Pa - 18 (25/15), Innsbruck - 23 (29/10), Bischofshofen - 6 (9/6), Willingen - 38, Zakopane - 9 (5/12), SAPPORO 1 - 2 (3/4), Sapporo 2 - 10 (14/9), Lahti 1 - 29 (30/29), Lahti 2 - 15 (10/15), Wisła 1 - 26 (29/26), Titisee-Neustadt 1 - 4 (4/12); Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony; drużyna Klingenthal - 2(1), drużyna Willingen - 4(3), drużyna Zakopane - 2(2), drużyna Oslo - 1(2); Turniej 4 Skoczni - 17

Najmłodszy z zawodników zdobywających punkty, najwyżej notowany wśród zawodników pierwszy raz punktujących w PŚ, najmłodszy ze słynnych braci (choć średni Cene zdecydowanie odstaje) miał mocne wejście w Puchar Świata. Dwa razy drugi (za każdym razem przegrywał tylko ze swoim bratem Petrem, którego w sezonie pokonał raptem jeden raz - w pierwszym konkursie w Lillehammer), aż dziewięć razy w dziesiątce. Pewnie byłby wyżej w PŚ, ale Słoweńcy mają dość rozsądne podejście i nie chcą chłopaka wyeksploatować za młodu niepotrzebnie - np. w ogóle nie startował w lotach narciarskich - ogółem zabrakło go w dwunastu konkursach. Kilka słabszych startów (choć tylko raz bez punktów) nie może zatrzeć wrażenia - świetny debiut w niezbyt dobrych dla szesnastolatków czasach. Warto zauważyć, że na podium PŚ stanął jako najmłodszy zawodnik od czasów Thomasa Morgensterna (sezon 2002/2003) i piąty najmłodszy zawodnik.

13. Robert Kranjec (Słowenia; 16.07.1981; 603; 15/+13) - 25/17+4+4 - 34’143 - 34’248

Lillehammer 1 - 66, Lillehammer 2 - 30 (27/30), Niżny Tagił 1 - 36, Niżny Tagił 2 - 16 (24/13), Engelberg 1 - 37, Engelberg 2 - 21 (19/21), Oberstdorf - 30 (29/28), Ga-Pa - 35, Willingen - 47, Zakopane - 25 (20/29), SAPPORO 1 - 3 (2/8), Trondheim - 40, VIKERSUND 1 - 1 (2/1), VIKERSUND 2 - 3 (6/2), Vikersund 3 - 35, Lahti 1 - 19 (21/17), Lahti 2 - 49, Kuopio - 15 (10/18), Ałmaty 1 - 5 (8/5), Ałmaty 2 - 15 (17/15), Wisła 1 - 13 (7/15), Titisee-Neustadt 1 - 30 (7/30), PLANICA 1 - 3 (4/3), PLANICA 2 - 1 (1/2), PLANICA 3 - 2 (2/3); Klingenthal (dsq), Innsbruck, Bischofshofen, Sapporo 2 - kwalifikacje; Kuusamo, Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - kwalifikacje; MŚ LOTY - 10 (16/7/11), MŚ LOTY DRUŻYNA - 4(1); drużyna Willingen - 4(2), drużyna Zakopane - 5(1), drużyna Oslo - 4(3), drużyna Kuopio - 5(2), drużyna Planica - 2(3); Turniej 4 Skoczni - 42

Kolega z drużyny Prevca, który jednak bez większych kombinacji mógłby być w zasadzie jego ojcem. Skacze w PŚ od sezonu 1997/1998 - czyli wystartował w PŚ, kiedy Domena Prevca jeszcze na świecie nie było - choć pierwsze punkty zdobył dopiero w sezonie 2001/2002. Lata mijają, ale jedno pozostaje bez zmian. Robert Kranjec to zawodnik wręcz perfekcyjnie chimeryczny, zdolny do rzeczy bardzo wielkich, a także do zupełnego partactwa - najlepiej dzień po dniu. Sześć razy na podium, w tym dwa razy na wygranej pozycji, i niska - jak na takie osiągnięcia - pozycja w PŚ. Cztery razy odpadł w kwalifikacjach - w tym dzień po pierwszym w tym sezonie podium w Sapporo (gdzie przegrał tylko z braćmi Prevc - nie pierwsze to słoweńskie podium w historii). Osiem razy nie zakwalifikował się do drugiej serii, aż trzy razy zdobył w niej raptem jeden punkt. Ale ciągle potrafi wygrywać i ciągle potrafi się przypodobać swojej publiczności (w Planicy nie schodził z podium). Ciągle też wspaniale lata - choć akurat MŚ w lotach przypadły na słabszą część sezonu Kranjca, dlatego był „tylko” dziesiąty. Dodam tylko, iż dzięki tegorocznym wynikom stał się najstarszym wśród Europejczyków, a trzecim w ogóle zwycięzcą zawodów PŚ w skokach oraz podiumowiczem - wyprzedzają go tylko Noriaki Kasai i Takanobu Okabe. Mimo wszystko fakt powrotu do czołówki 34-latka cieszy. Choć wcale nie dziwi.

12. Andreas Stjernen (Norwegia; 30.07.1988; 607; 7/+22) - 29/27+0+4 - 27’115 - 27’234

Klingenthal - 15 (17/13), LILLEHAMMER 1 - 3, Lillehammer 2 - DSQ, Niżny Tagił1 - 4 (11/1), Niżny Tagił 2 - 11 (12/10), Engelberg 1 - 15 (20/12), Engelberg 2 - 29 (11/30), Oberstdorf - 21 (25/18), Ga-Pa - 15 (18/13), Innsbruck - 19 (12/22), Bischofshofen - 13 (12/19), Willingen - 8 (18/4), Zakopane - 14 (12/15), Sapporo 1 - 22 (22/22), Sapporo 2 - 23 (28/19), Trondheim - 12 (16/10), Vikersund 1 - 7 (7/10), Vikersund 2 - 10 (9/13), VIKERSUND 3 - 3 (3/6), Lahti 1 - 17 (12/20), Lahti 2 - 35, Kuopio - 12 (8/12), Ałmaty 1 - 24 (22/25), Ałmaty 2 - 13 (12/12), Wisła 1 - 12 (11/10), Titisee-Neustadt 1 - 9 (24/4), Planica 1 - 11 (12/9), Planica 2 - 15 (10/25), Planica 3 - 16 (13/14); Kuusamo, Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony; drużyna Klingenthal - 9(4), drużyna Willingen - 2(1), drużyna Zakopane - 1(2); Turniej 4 Skoczni - 15

Stjernen to zupełne przeciwieństwo Kranjca. Znacznie rzadziej zdarzały mu się błyski - tylko dwa razy stanął na najniższym stopniu podium (za każdym razem przed własną publicznością), ale przez cały sezon skakał równo i na dobrym poziomie. Tak wysoko w PŚ jeszcze nie był. Mimo wszystko jest pewien niedosyt. Oto zawodnik, który kojarzony był z dobrymi występami w lotach narciarskich, nie wystąpił na MŚ w lotach - po prostu konkurencja okazała się silniejsza (to raptem Norweg nr 5 w hierarchii). I tak Andreas pozostaje zawodnikiem bez jakiegokolwiek medalu wielkiej imprezy - nawet licząc starty w drużynach.

11. Roman Koudelka (Czechy; 09.07.1989; 650; 10/-4) - 29/25+0+4 - 26’136 - 26’255

Klingenthal - 23 (22/19), Lillehammer 1 - 8, Lillehammer 2 - 4 (6/4), Niżny Tagił 1 - 14 (18/11), Niżny Tagił 2 - 32, Engelberg 1 - 11 (10/11), Engelberg 2 - 13 (14/14), Oberstdorf - 25 (17/24), Ga-Pa - 8 (8/6), Innsbruck - 13 (24/6), Bischofshofen - 14 (13/18), Willingen - 10 (8/13), Zakopane - 9 (11/8), Sapporo 1 - 7 (10/6), Sapporo 2 - 18 (5/24), Trondheim - 32, Vikersund 1 - 46, Vikersund 2 - 20 (21/20), Vikersund 3 - 37, Lahti 1 - 9 (6/9), Lahti 2 - 4 (8/5), Kuopio - 20 (23/21), Ałmaty 1 - 9 (10/10), Ałmaty 2 - 12 (14/11), WISŁA 1 - 1 (5/1), Titisee-Neustadt 1 - 17 (16/14), Planica 1 - 17 (15/21), Planica 2 - 11 (21/9), Planica 3 - 18 (16/17); Kuusamo, Oslo, Wisła 2, Titisee-Neustadt 2 - zgłoszony; MŚ LOTY - 20 (26/20/17), MŚ LOTY DRUŻYNA - 6(4); drużyna Klingenthal - 5(4), drużyna Willingen - 5(4), drużyna Zakopane - 6(4), drużyna Oslo - 7(4), drużyna Kuopio - 7(4), drużyna Planica - 7(1); Turniej 4 Skoczni - 14

Ten pan także nie ma żadnego medalu wielkiej imprezy, ale przynajmniej może się tłumaczyć startowaniem w słabej drużynie. Ale ja nie o tym. Sezon 2014/2015 Roman miał wspaniały - dużo lepszy niż miejsce w PŚ - niby dopiero siódmy, ale i tak należał do głównych aktorów sezonu, stając bardzo często na podium, a cztery razy wygrywając. Nic dwa razy się nie zdarza, więc miniony sezon miał gorszy. Ale tragedii nie ma - równo i dobrze skakał bez wielkich wyników - z jednym wyjątkiem. Dość niespodziewanie wygrał w Wiśle, ku uciesze własnej i - jak sądzę - widowni, która na wygraną swoich pupilów raczej tym razem niestety nie mogła liczyć. Widok rozradowanego Koudelki po zwycięstwie pod koniec trudnego, acz jednak udanego sezonu, to jeden z najsympatyczniejszych obrazków, które utkwiły mi w głowie w minionym sezonie.

Ciąg dalszy nastąpi...