filip
@Lisek
Mateja był słabym skoczkiem, ale miewał przebłyski dobrej formy. 2x 9. miejsce w Harrachovie i 6. miejsce w Sapporo (5. miejsce po dyskwalifikacji Wasiliewa) w sezonie 2000/2001. W 1997 roku na MŚ w Trondheim był piąty i to jest jego największy sukces w karierze

Lisek
@stefan
Patrz na Skupnia,wogole prezentowal poziom Bachledy,a Robert w czasach ogromnego kryzysu Adama ciagnal wozek z napisem"Polskie skoki narciarskie"

Adam88
Bardzo kulturalna i kurtuazyjna odpowiedź, bo prawdę mówiąc największym rywalem Harady był jego młodszy kolega, Funaki :) I jak wiadomo, w najważniejszych momentach musiał uznać jego wyższość, choć razem w fantastycznym konkursie zdobyli w Nagano złoto drużynowo. Choć, kto pamięta, ten pamięta, najwyższe noty dołożyli wtedy Okabe i Saitoh :) Ale to było dwa dni po K-120, a i warunki strasznie przeszkadzały.
Harada był nieobliczalny, taki joker, który nie wiadomo, kiedy wypali najdłuższą odległość w konkursie, ale jego bolączką była nieregularność. Chyba nie wytrzymywał presji.
Pozdro zwłaszcza dla tych, którzy z łezką w oku wspominają Nagano. :))

fan skoków85
Haradę zawsze zapamiętam z drugiego skoku na K90 w Nagano. Siedział roześmiany podczas, gdy inni w tym Soininen i Funaki skakali. Jak on usiadł już spoważniał, a skok spartolił :-(
Widać, że bardzo lubi Polaków, bo ciągle o nich mówi jak jest jakieś pytanie nie o Japończyków. Musiał się z Mateją przyjaźnić skoro go wspomina.

Kierownik kotłowni
Gdyby skakał nadal, przynajmniej nie słuchalibyśmy co tydzień o Kubackim wychodzącym nienaturalnie wysoko z progu:)

Szalenie sympatyczny człowiek, chyba najbardziej pozytywny z całej złotej generacji Samurajów końcówki XX w: Funaki, Harada, Okabe, Kasai, Nishikata, Saitoh. Jego drugi skok z drużynówki z Igrzysk w Lillehammer pamiętam jakby był wczoraj. Przeszedł do historii tej dyscypliny.

Cztery lata później w Nagano znowu miał złoto na wyciągnięcie ręki - kończył konkurs na K 90. Wystarczyło skoczyć 88 m. I znowu zawalił. Tylko 84. Szkoda, że nie zapytano go o tamte momenty.

Mało kto z wielkich przegrał tyle życiowych szans, a jednocześnie przez wszystkich uważany był za wzór talentu, klasy sportowej, profesjonalizmu i pracowitości. Miło, że wspomniał Roberta Mateję, ale to jak porównywać kolej japońską z PKP. Adama też lał aż miło - trzeba to przyznać - bo przecież największe sukcesy Harady przypadły na lata 97-99 i pokryły z największym dołem w sportowej karierze naszego mistrza.

Jestem pewien, że jako trener świetnie się sprawdzi i wychowa jeszcze kilku godnych siebie następców. Kasai podobnie, jeśli tylko zechce. Hiroya Saitoh już pracuje jako coach.

W Japonii sport, jak wszystko, ma ręce i nogi. Zawodnicy są na garnuszku firm chcących się promować poprzez sport - i dlatego zależy im, żeby robić wyniki. U nas całe lata punktem kulminacyjnym sezonu dla 90% asów było wyszarpać jakiś medal na Uniwersjadzie czy zapunktować raz w CoC, by wskoczyć do kadry, żeby dostać się do publicznej kasy - stypendium. Dobrze, że pojawił się LOTOS, co poprawiło sytuację, jeszcze 15 lat temu tragiczną.

Sebek99pl
Dziwne, że przy sylwetce Ahonena nadal jako ostatnie zdanie jest "W 2011 roku postanowił ostatecznie powiesić narty na kołek." ;)

Fan
Lubiłem Haradę jako zawodnika

stefan
największy rywal Harady Małysz iMateja. No Małysz to rozumiem a Mateja przecież on jako skoczek nic nie osiągnął.

Ciechu
W trzecim akapicie powinno być "opowiedział nam O swojej karierze".

Adam
Fajny wywiad