W tej części znajdą się skoczkowie, którzy jakieś tam punkty w PŚ zdobyli. Nie są to może imponujące wyniki – tutaj biorę na warsztat skoczków z miejsc poniżej 60 w PŚ, tak więc raczej z dolnych rejonów, niemniej – punkty zawsze zostaną punktami. Opis zawodnika wygląda w następujący sposób: po nazwisku i kraju w nawiasie porównanie do miejsca z poprzedniego sezonu (np. +15), następnie odnotowanie który to już sezon z punktami, jeśli ktoś wrócił do stawki zaznaczono, w którym sezonie ostatnio punktował, względnie po gwiazdce kursywą, w którym ostatnio startował (np. 2005*2006), debiutantów (w rozumieniu pierwsze punkty w karierze) oznaczono kolorem zielonym (oczywiście mogli już pojawiać się onegdaj w PŚ wówczas u debiutanta ostatni sezon oznaczono kursywą. Najwyższą lokatę w karierze zaznaczam na czerwono wyrównanie osiągnięcia na niebiesko. Dodatkowo zaznaczam w ilu konkursach zawodnik startował/w ilu zdobył punkty/+ ile razy odpadł w kwalifikacjach (np. 14/8/+3). W drugiej linijce wiek, w którym zdobył swoje pierwsze i ostatnie punkty w sezonie (lata’dni - dla poszukiwaczy rekordów). Może to wydawać się nieco mętne, ale sam zapis będzie już bardzo czytelny. Pierwsza część to końcówka stawki, tj. zawodnicy z drugiej 50.

THERE MUST ME SOME KIND OF WAY OUT OF HERE – MIEJSCA 62-90

90. Hiroki Yamada (JPN) – 1 punkt / 19.05.1982 (2006; 5; 1/1) / 26`257

Hiroki Yamada dawno temu zapowiadał się na niezłego skoczka. Z tego jednak już wiele nie zostało. 30 miejsce w jedynym swym starcie w Sapporo nie zachwyca raczej nikogo, ani nie satysfakcjonuje skoczka, który potrafił być i 4 w zawodach o PŚ (dwa razy dawno temu w sezonie 2001/02).

90. Nicolas Mayer (FRA) – 1 punkt / 06.10.1990 (2008; 1; 2/1/+4) / 18’69

Bardzo młody Francuz to raczej skoczek słaby, ale potrafił w Pragelato w zawodach nr 2 zdobyć punkty, gdy łatwiej było mu się zakwalifikować do konkursu głównego (nie było bowiem kwalifikacji). Był też w 50 w pierwszym Engelbergu, ale na słabiutkim, 49 miejscu. Nie stawiam raczej na niego w przyszłych sezonach.

90. Andreas Aren (SWE) – 1 punkt / 28.11.1985 (-16; 3; 10/1/+7) / 23’51

Cóż, Aren zdecydowanie poniżej swoich możliwości. Z 17 konkursów, do których był zgłoszony, wystartował w 10, w których zdobył 1 punkt – słabiutko. Niemniej, wiadomo nie od dziś, iż szwedzkie skoki przeżywają kryzys, który jest aż nadto widoczny. Wyliczmy tylko rezultaty Szweda w konkursach głównych – w Pragelato był 45 i 49, w Engelbergu – 48 w konkursie pierwszym, w Ga-Pa – 44, w Innsbrucku – 49, w Zakopanem – 39 i 30, w Vancouver 36 i 47, w Lillehammer – 49. Wystąpił też na K90 podczas MŚ i był tam 49. W sumie tyle razy startował, że nie dziwota, że jakaś „30” się trafiła.


87. Erik Simon (GER) – 2 punkty / 21.08.1987 (2008; 1; 7/2/+5) / 20’201 – 20’206

Nawet wśród gorszej jak do tej pory formy skoczków niemieckich Simon jest po prostu słabym zawodnikiem. Niemniej – trzeba stawiać na młodych. Zresztą nie ma się co przyczepiać – Erik startował 7 razy, czasem słabiutko – 50 w pierwszym Trondheim i drugim Pragelato, 49 w Lahti, 41 w Lillehammer, 35 w Planicy, a dwa razy z punktami – 30 w Kuopio i Vikersund. Nie wróżę mu jednak kariery.

87. Jon Aaraas (NOR) – 2 punkty / 10.03.1986 (-36; 4; 5/1) / 23’

Słabo, upadł nieco sportowo dobrze zapowiadający się skoczek. Ale tak to czasem bywa. Na 5 startów raz był 29, uskrzydlony dniem swoich 23 urodzin w Kuopio. A tak to 47 w pierwszym Trondheim, 48 w Lahti, 31 w Lillehammer, 38 w Vikersund.

87. Anders Johnson (USA) – 2 punkty / 23.04.1989 (-; 1; 7/1/+8) / 19’277

Niby podobna statystyka jak Aren, ale akurat tutaj ciężko mówić o kompromitacji. Ot, po prostu początkujący Amerykanin, który może kiedyś do czegoś dojdzie. Oprócz miejsc: 50 w Bischofshofen, 37 i 31 w Kulm, 41 i 29 w Vancouver, 56 w Klingenthal i 45 w Lillehammer startował 2 razy w konkursach głównych MŚ, gdzie był 48 na K90 i 40 na K120. Warto zauważyć, że skakał też w drużynie na IO 2006 w wieku bardzo młodym.

82. Juha-Matti Ruuskanen (FIN) – 3 punkty / 24.07.1984 (2004*2008; 2; 1/1/+2) / 24`205

Kiedyś dawno temu zapowiadał się na dobrego skoczka. Było to w sezonie 2003/04, kiedy był 44 w PŚ. Dość powiedzieć, że od tamtego czasu następne punkty zdobył dopiero 5 lat później – podczas lotów w Oberstdorfie, gdzie był 28. Nie jest to rekord, ale daje do myślenia.

82. Marcin Bachleda (POL) – 3 punkty / 04.09.1982 (-4; 6; 7/2/+5) / 26`86 – 26`135

Cóż, z Bachledy to też już nigdy wielki skoczek nie będzie. Sympatyczny jest bardzo, ale jakoś pogubił się (mimo, iż zapowiadał się całkiem nieźle). Jego rezultaty to 29 miejsce na wstępie w Kuusamo, potem 37 w drugim Trondheim, 45 i 48 w Engelbergu, 30 w drugim Zakopanem, 45 w drugim Vancouver i 40 w Sapporo. A, że w Sapporo startowało 40 zawodników… cóż – Marcin nawet nie doskoczył do 80 metrów… Absencja na MŚ w pełni uzasadniona.

82. Veli-Matti Lindstroem (FIN) – 3 punkty / 15.11.1983 (-24; 8; 3/1/+2) / 25`64

Widać skoczkowie, nie powinni grać w piłkę nożną, bo paskudna kontuzja, którą Vellu odniósł w Polsce na meczu pokazowym przekreśliła jego karierę, bo jego aktualne wyniki ciężko nazwać dobrymi. Miejsce 36 i 28 w Zakopanem oraz 33 w Sapporo, to tak mało, że prawie nic.

82. Oleksandr Lazarovych (UKR) – 3 punkty / 30.08.1984 (2008; 1; 3/1/+3) / 24`161

Ukraińcy sztormują PŚ. Dość powiedzieć, że Lazarovych to w sumie najgorszy z nich, a i tak zdobył 3 razy więcej punktów, niż cały dorobek Ukrainy w dotychczasowej historii. No – i to on zdobył punkty jako pierwszy od 13 lat! Jego dorobek to 32 miejsce w drugim Zakopanem, 28 w Willingen i 45 w Klingenthal, a także – co ważne, 38 na K90 i 49 na K120 podczas MŚ.

82. Sami Niemi (FIN) – 3 punkty / 16.02.1991 (-10; 2; 8/1/+4) / 17`287

Młodziutki Fin, który też nie do końca jeszcze spełnia nadzieje w nim pokładane. Pierwsze punkty zdobywał jeszcze przed 17 urodzinami w sezonie 2007/08, ale nie udało mu się jakoś zabłysnąć. Punkty zdobył już na starcie w Kuusamo (28 pozycja), a potem już tylko: 52 w drugim Pragelato, 38 i 44 w Engelbergu, 39 w Oberstdorfie, 40 w Ga-Pa i po przerwie – 35 w Kuopio i 34 w Lillehammer. Tak sobie póki co.

81. Piotr Żyła (POL) – 4 punkty / 16.01.1987 (2007*2008; 3; 8/2/+2) / 22’ – 22’1

Skądinąd zdolny skoczek, podobnie jak Bachleda nie umie się odnaleźć. Dwa razy był 29 w Zakopanem i to cały jego dorobek punktowy (podobnie jak Aaraas zrobił sobie urodzinowy prezent), ponadto był 44 w pierwszym Engelbergu, 34 w Oberstdorfie, 41 w Ga-Pa, 46 w Innsbrucku, 36 w Bischofshofen (warto zwrócić uwagę – w każdym konkursie T4S brał udział, ale bez rezultatu – w łącznej klasyfikacji był 40) oraz 38 w Sapporo. W Polsce konkurencja pojawia się szybko, tak więc Żyła musi się za siebie wziąć, by coś jeszcze osiągnąć.

80. Daniel Lackner (AUT) – 5 punkty / 26.05.1987 (2006; 2; 4/1/+2) / 21`223

Niby najwyżej w swej karierze w PŚ, ale jego wyniki z zawodów niższej rangi zapowiadały lepsze rezultaty. Skakał we wszystkich konkursach Turnieju 4 Skoczni – zajmując kolejno miejsca 45, 35, 26 i 40 – łącznie był 35. Trzyletnia przerwa w PŚ okazała się chyba za krótka.

79. Vitaliy Shumbarets (UKR) – 6 punktów / 14.07.1983 (2008; 1; 3/1/+5) / 25`249

Ukraińskich szturmów ciąg dalszy. Shumbarets punkty zdobył rzutem na taśmę – w Planicy był 25, poza tym 48 w pierwszym Zakopanem, 33 w lotach w Oberstdorfie, zaś podczas MŚ był 35 na K120. Zaiste – dobre to rezultaty.

76. Lukas Mueller (AUT) – 7 punktów / 14.03.1992 (-; 1; 3/2) / 16`361 – 16`364

A to nowa nadzieja. W pięknym stylu wygrał MŚ Juniorów indywidualnie i w drużynie, dobrze skakał teraz w Grand Prix. A co z PŚ? Otóż po sukcesie na MŚJ najpierw wystartował w Lahti, gdzie był 44, potem dwa razy zapunktował – 28 w Kuopio i 27 w Lillehammer. I to tuż przed 17 urodzinami.

76. Volodymyr Boshchuk (UKR) – 7 punktów / 03.08.1982 (2008; 1; 2/2/+7) 26`182 – 26`222

Zasłużenie najlepszy z Ukraińców. Jak na pierwsze punkty w karierze to dość późno je zdobył, ale należało mu się. Obok miejsc 29 w Klingenthal i 26 w Lillehammer jeszcze był 44 na K90 i 120 na K120 podczas MŚ. A tak na marginesie. Podaję nazwiska Ukraińskie (podobnie jak rosyjskie) w transkrypcji angielskiej, ale chyba powinno być: Aleksandr Lazarowicz, Witalij Szumbarec i Wołodimir Boszczuk, by pozostać w zgodzie z językiem polskim.

76. Christian Ulmer (GER) – 7 punktów / 19.08.1984 (2007*2008; 2; 5/2) / 24`173 – 24`208

Ulmer nie zachwycił niczym szczególnym w tym sezonie, ale przecież nie jest to jakiś klasowy skoczek. Zapunktował dwa razy – w Willingen był 26, w Vikersund 29, poza tym: 34 w Klingenthal, 31 podczas lotów w Oberstdorfie i 37 w Planicy. Niemniej wiadomo, że Ulmer to drugi, albo nawet trzeci garnitur drużyny niemieckiej.

75. Maximilian Mechler (GER) – 8 punktów / 03.01.1984 (2005*2007; 4; 1/1/+2) / 25`28

Kiedyś była to nadzieja niemieckich skoków. W sezonie 2003/04 stanął nawet na podium (fakt, że 5 lat po debiucie w wieku 15 lat). Jednak teraz to już margines – 23 miejsce w Sapporo, po 3 sezonach, w których nawet nie było go w klasyfikacji PŚ nie zachwyci nikogo.

71. Krzysztof Miętus (POL) – 9 punktów / 08.03.1991 (2008, 1, 2/1) / 17`314

Sprawa prosta – młodziutki Miętus wystąpił tylko w Zakopanem, gdzie był 22 i 35. Trochę szkoda, że Lepistoe nie dał mu więcej szans (bo wypadł lepiej od takich np. braci Kotów).

71. Jussi Hautamaeki (FIN) – 9 punktów / 20.04.1979 (-3; 13; 7/1/+2) / 29`223

Jeden z najbardziej doświadczonych skoczków fińskich zawsze już chyba pozostanie w cieniu młodszego brata. Zaczął sezonu lepiej – od 22 miejsca w Kuusamo, a potem już było gorzej – 34 i 38 w Trondheim, 41 i 44 w Zakopanem, 31 w Kuopio – cóż Jussi ponad przeciętność chyba się już nie wzbije.

71. Rok Urbanc (SLO) – 9 punktów / 28.02.1985 (2007; 4; 5/1/+3) / 23`323

Już zawsze zostanie szczęściarzem z Zakopanego. Zresztą, leży mu chyba ta skocznie, bo właśnie na niej w drugim konkursie zdobył swoje jedyne punkty. Ponadto był w Kulm 39 i 36, w pierwszym Zakopanem – 33, a w Sapporo – 32. Pozostanie najsłabszym zawodnikiem, który kiedykolwiek wygrał konkurs PŚ.

71. Julian Musiol (GER) – 9 punktów / 04.04.1986 (2006*2007; 2; 2/1/+2) / 22`302

Młody, acz nie młodziutki Niemec świata skoków też raczej nie zwojuje. 47 podczas Turnieju 4 Skoczni w Oberstdorfie i 22 w Sapporo – co najmniej niezbyt satysfakcjonujące wyniki. A mógłby skakać sobie w Polsce – sądząc po nazwisku korzenie ma, chociaż – jak nie poradził sobie u siebie, nie poradzi sobie i u nas.

66. Yukio Sakano (JPN) – 10 punktów / 03.02.1976 (2006*2008; 3; 1/1) / 32`363

Japoński weteran nigdy nie prezentował takiej klasy jak Kasai, czy Okabe, ale pojawia się w PŚ u siebie, gdzie raz na jakiś czas punktuje. Teraz wypadł całkiem nieźle – był 21.

66. Anze Damjan (SLO) – 10 punktów / 11.09.1987 (2006, -1, 1/1) / 21`190

Damjan nie dostaje za wiele szans w PŚ – w sezonie 2008/09 dopiero dostał ją pod koniec i można mówić o sukcesie – w Sapporo był 21 w jedynym starcie.

66. Jan Matura (CZE) – 10 punktów / 29.01.1980 (-22; 7; 8/2/+2) / 28`325 – 28`347

Doświadczony Czech jakoś nie umie wyjść z kryzysu. Skacze w sporej ilości konkursów, ale bez dobrych rezultatów. Zaczął od 42 miejsca w Trondheim, potem był 35 i 45 w Pragelato, 23 i 43 w Engelbergu, 35 i 29 na Kulm oraz 35 podczas lotów w Oberstdorfie. Słabo, jak na skoczka, który zapowiadał się zaiste nieźle.

66. Manuel Fettner (AUT) – 10 punktów / 17.06.1985 (-37; 6; 5/2/+1) / 23`186 – 23`213

Fettner zwykle brylował w zawodach niższej rangi, ale wydawało się, że teraz pokaże na co go stać w PŚ (po dobrym sezonie 2007-08), ale tak się niestety nie stało. W Engelbergu był 24 i 34, w Innsbrucku – 43, w Zakopanem – 28 i 48. Nie tylko ja (chyba) spodziewałem się po nim więcej.

66. Nikolay Karpenko (KAZ) – 10 punktów / 10.08.1981 (-8; 3; 14/3/+6) / 27`174 – 27`212

Doświadczony już Kazach (i najlepszy obecnie z drużyny) skacze często i czasem uda mu się uszczknąć jakiś punkt. Nie jest tak dobry jak Zhaparov w najlepszych latach, ale przeoczyć go trudno. Początek sezonu miał słabszy – 38 i 31 w Trondheim, 31 i 35 w Pragelato, 40 i 47 w Engelbergu, 40 w Ga-Pa, podobnie w Bischofshofen, pierwsze punkty zdobył dopiero w Sapporo (był tam 29), następne w Klingenthal (27), zakończył sezon Turniejem Nordyckim – 31 w Lahti, 27 w Kuopio i 48 w Lillehammer. Średniak, ale zasługuje na szacunek, bo ma o wiele gorsze warunki do skakania, niż choćby Fettner.

64. Tami Kiuru (FIN) – 11 punktów / 13.09.1976 (2007*2008; 10; 8/5/+2) / 32`77 – 32`152

Ostatni już sezon w karierze bardzo doświadczonego i utytułowanego Fina. Wypadł on dość blado, ale – w końcu – swoje osiągnął (choć nigdy nie był wyżej niż na 16 miejscu w PŚ). W ostatnim sezonie był 30 w Kuusamo, 43 i 29 w Trondheim, 29 i 26 na Kulm, 46 w Zakopanem nr 2, 41 w Willingen i 30 w Klingenthal. Dziękujemy Kiuru za lata wzruszeń.

64. Johan Erikson (SWE) – 11 punktów / 20.02.1985 (+20; 4; 12/2/+7) / 23`338 – 23`339

Erikson jakoś nie umie się przełamać i stać się kimś więcej niż przeciętnym skoczkiem. W poprzednim sezonie skakał sporo, ale wiele z tego nie wynikało. Zaczął od miejsc 32 i 44 w Pragelato, po czym był 40 i 46 w Engelbergu, 32 w Oberstdorfie, 43 w Ga-Pa, 46 w Bischofshofen, wreszcie zapunktował dwa razy na Kulm – 30 i 21 pozycje, w Oberstdorfie podczas lotów był znów blisko – 32 miejsce. Należy dodać do tego dwie dyskwalifikacje w Vancouver, siedem razy nie przebrnięte kwalifikacje i 39 i 36 miejsca podczas MŚ (odpowiednio skocznie normalna i duża). Przeciętnie…

63. Kazuyoshi Funaki (JPN) – 12 punktów / 27.04.1975 (2005; 12; 1/1) – 33`279

Szykuje się powrót na sporą skalę. Co prawda w był tylko raz 19 w jedynym swoim starcie w Sapporo, ale dobrze skakał też w GP. Po 4 latach przerwy widać, że Kazuyoshi nie powiedział ostatniego słowa. Zresztą – Japończycy jakoś potrafią skakać dłużej od reszty skoczków.

62. Ondrej Vaculik (CZE) – 14 punktów / 12.05.1986 (2006*2008; 2; 14/3/+5) / 22`222 – 22`275

Kolejny wytrwały. Tyle razy startował, że te 14 punktów musiało jakoś wpaść, przy czym to nie czyni z niego jeszcze dobrego skoczka. Początek miał mało imponujący – 50 miejsce w Trondheim, później było 34 i 53 w Pragelato, 28 i 25 w Engelbergu (pierwsze 9 punktów), 36 w Oberstdorfie, 42 w Ga-Pa, 48 w Innsbrucku, 38 i 40 w Zakopanem, 34 w Willingen, 26 w Klingenthal, 41 w Lahti i 37 w Vikersund. Na MŚ był 31 i 38 i pięć razy odpadł w kwalifikacjach. Ufff!!!

CDN