Następna część to miejsca 21-68, czyli 50 panów, którzy byli za czołówką Letniego Pucharu Kontynentalnego. Skondensowani w około 150 punktach (taka jest różnica między nimi) i podobnie jak w poprzednim artykule można natknąć się na (tym razem dwa) prawdziwie wielkie nazwiska oraz dwa nazwiska bardzo znaczące (i jeszcze dodam jedno nazwisko, które powoli zaczyna być znaczące). Zapraszam więc do lektury.

68. Diego Dellasega (Włochy) / 05.12.1990 – 35 punktów (3/3/13 – Kranj 1) – wc, COC, FIS, lgp – nie umie Diego zapunktować w zawodach najważniejszych, zostają mu podrzędne

68. Johan Remen Evensen (Norwegia) / 16.09.1985 – 35 punktów (2/2/13 – Oslo 1) – WC, LGP – to właśnie ów skoczek, który powoli staje się znaczący na mapie światowych skoków. Nie jest już „młodziutki” wiekiem, za to stażem jak najbardziej

68. Pavel Karelin (Rosja) / 27.04.1990 / 27.04.1990 – 35 punktów (4/3/10 – Oslo 2) – WC, LGP – zaś Karelin nie potrafi stać się znaczącym nazwiskiem. Regres, jak u większości Rosjan

67. Stanislav Oshepkov (Rosja) / 21.03.1989 – 36 punktów (9(6)/1/7 – Ałmaty 1) – wc, COC, FIS – jeden dobry start na wiele słabych dał mu tą pozycję

66. Tom Hilde (Norwegia) / 22.09.1987 – 37 punktów (2/2/7 – Oslo 1) – WC, LGP – w drugim konkursie w Oslo został zdyskwalifikowany w drugiej serii, w innym przypadku dorobek byłby większy, zaś Hilde chyba odzyskuje powoli formę.


64. Markus Schiffner (Austria) / 05.06.1992 – 43 punkty (7/5/15 – Ałmaty 1) – coc, FIS, FIS’11

64. Thomas Thurnbichler (Austria) / 19.06.1989 – 43 punkty (7/5/17 – Wisła 1) – coc, FIS, FIS’11 – następny zawodnik, który niestety należy do grona przeciętnianków

61. Mario Innauer (Austria) / 10.01.1990 – 45 punktów (2/1/5 – Ałmaty 2) – WC, COC, FIS, FIS’11 – o kilka dni młodszy od Schlierenzauera i z bardziej zasłużonym nazwiskiem na razie jednak nie ma do kolegi startu

61. Mitja Meznar (Słowenia) / 30.06.1988 – 45 punktów (2/1/5 – Velenje) – WC, LGP

61. Andrea Morassi (Włochy) / 30.08.1988 – 45 punktów (1/1/5 – Kranj 2) – WC, FIS, LGP – treningowo potraktował ten puchar. To jednak nie jego działka


60. Matic Kramarsic (Słowenia) / 02.02.1990 – 47 punktów (6/4/11 – Wisła 2) – COC – to skoczek po prostu typowy dla tego pucharu

59. Stefan Hayboeck (Austria) / 27.08.1989 – 49 punktów (11/4/14 – Kranj 2) – COC, FIS, FIS’11 – a obaj Hayboeckowie to wręcz legendy tych zawodów

58. Jernej Damjan (Słowenia) / 28.05.1983 – 51 punktów (2/2/7 – Kranj 2) – WC, COC, LGP – obok Hildego zalicznam go do nazwisk znaczących. Wiadomo, że tego pucharu nie traktował poważnie

56. Florian Horst (Niemcy) / 03.05.1990 – 53 punkty (15/4/11 – Ałmaty 2) – COC, fis – pisząc o kontynentalowcach nie mogę nie wspomnieć o Horście. Jako jedyny latem 2010 startował we wszystkich dokładnie konkursach, co jak widać nie przełożyło się w żaden sposób na wynik

56. Rune Velta (Norwegia) / 09.07.1989 – 53 punkty (4/2/9 – Lillehammer 2) – wc, COC, LGP


55. Tobias Bogner (Niemcy) / 28.05.1990 – 55 punktów (11/5/12 – Kranj 1) – WC, COC, FIS, lgp – to zawodnik „środkowy”, bowiem przy nim zrównuje się ilość punktów z zajmowanym miejscem

54. Radik Zhaparov (Kazachstan) / 29.02.1984 – 62 punkty (7/2/6 – Ałmaty 2) – wc, COC, LGP – słabo skacze w ostatnich latach Zhaparov, ale w Ałmatach zawieść nie mógł

53. Tomaz Naglic (Słowenia) / 18.07.1989 – 68 punktów (11/5/9 – Velnje) – COC, FIS

52. Lukas Mueller (Austria) / 14.03.1992 – 70 punktów (6/3/8 – Garmisch-Partenkirchen 2) – WC, COC, LGP, FIS’11 – coś mi się widzi, iż Mueller podzieli los Ikonena, czy Rutkowskiego, jako mistrz świata juniorów bez sukcesów seniorskich

51. Daniel Lackner (Austria) / 26.05.1987 – 74 punkty (2/2/5 – Wisła 2) – COC, FIS – odpuścił sobie zawody oficjalne w lecie, pojawił się w Wiśle, gdzie pokazał dobrą formę


50. Roman-Sergeevich Trofimov (Rosja) / 19.11.1989 – 75 punktów (6/4/6 – Lillehammer 2) – wc, COC, FIS, LGP – Trofimov powoli staje się pewnym członkiem kadry rosyjskiej wypierając powoli Ipatova

49. Anssi Koivuranta (Finlandia) / 03.07.1988 – 76 punktów (2/2/3 – Wisła 2) – FIS’11 – najbardziej spektakularny transfer z kombinacji do skoków narciarskich okazał się faktem. Życzymy powodzenia Finowi na „nowej drodze życia”. A ze statystyk tylko suche info, że z tych co stali na podium Anssi został sklasyfikowany najniżej

48. Kevin Horlacher (Niemcy) / 24.09.1989 – 78 punktów (13/8/11 – Ałmaty 1) – COC, FIS

47. Jan Matura (Czechy) / 29.01.1980 – 80 punktów (5/4/6 – Garmisch-Partenkirchen 1) – WC, COC, LGP – następny z tych, co to za dobrzy są na Puchar Kontyentalny, a za słabi na najważniejsze zawody. Przekroczył już trzydziestkę, a sukcesów jak nie było, tak nie ma


45. Robert Kranjec (Słowenia) / 16.07.1981 – 82 punkty (2/2/4 – Kranj 2) – WC, LGP – jedno z dwóch największych nazwisk w tym artykule (choć to drugie jest jednak jeszcze większe). Oczywiście do szufladki „starty treningowe”

45. Atle Pedersen Roensen (Norwegia) / 13.08.1988 – 82 punkty (6/5/8 – Lillehammer 1) – WC, COC, fis, LGP

43. Michael Hayboeck (Austria) / 05.03.1991 – 84 punkty (4/2/2 – Oslo 2) – WC, COC, lgp – to niewątpliwie wielki talent, ale brakuje mu tego, co u sportowca wysokiej klasy zawsze jest pożądane – równej formy

43. Ondrej Vaculik (Czechy) / 12.05.1986 – 84 punkty (7/4/8 – Ałmaty 1) – wc, COC, FIS, lgp, FIS’11 – trochę podciągnął się startami w Kazachstanie

42. Heung-Chul Choi (Korea Południowa) / 03.12.1981 – 90 punktów (4/4/10 – Courchevel 2 & Ałmaty 1) – wc, COC, FIS, LGP – od wielu już lat najlepszy z Koreańczyków. Niebawem kończy 30 lat. Ciekawe co się ze skokami w Korei stanie, jak skakać przestanie „wielka czwórka” – obaj Choiowie (niespokrewnieni, za to obchodzący tego samego dnia urodziny), Kim i Kang

41. Felix Brodauf (Niemcy) / 22.09.1989 / 22.09.1989 – 96 punktów (13(12)/8/8 – Garmisch-Partenkirchen 1) – COC, FIS – przerzucił się z FIS Cup do Pucharu Kontynentalnego, ze skutkiem średnim


40. Julian Musiol (Niemcy) / 04.04.1986 – 101 punktów (13/9/9 – Ałmaty 2) – wc, COC, fis, lgp

39. Borek Sedlak (Czechy) / 15.06.1981 – 104 punkty (5/4/4 – Garmisch-Partenkirchen 2) – WC, COC, LGP – też zawodnik znany z większych zawodów. Słabo zaczął COC, potem było na tyle dobrze, że awansował do LGP

38. Matjaz Pungertar (Słowenia) / 14.08.1990 – 106 punktów (6/5/5 – Lillehammer 2) – coc, FIS

37. Andreas Stjernen (Norwegia) / 30.07.1988 – 113 punktów (4/4/4 – Oslo 2) – WC, COC, LGP

36. Grzegorz Miętus (Polska) / 20.02.1993 – 114 punktów (8/4/4 – Wisła 1) – WC, COC, FIS, lgp – jeden z naszych najzdolniejszych zawodników młodego pokolenia latem słabiej niż zimą, ale nie to jest najważniejsze


34. Bjoern Einar Romoeren (Norwegia) / 01.04.1981 – 116 punktów (2/2/1 – OSLO 2) – WC, LGP – w Oslo zadziwił... wynikiem w pierwszym konkursie. Oczywiście to jest to największe nazwisko, które się w tym artykule pojawiło

34. Ilja Rosliakov (Rosja) / 18.02.1983 – 116 punktów (6/4/4 – Courchevel 2) – WC, FIS

33. Marco Grigoli (Szwajcaria) / 27.04.1991 – 123 punkty (7/4/4 – Lillehammer 1) – wc, COC, FIS, LGP, FIS’11 – w sumie sprawił pewną niespodziankę latem skacząc powyżej oczekiwań

32. Dejan Judez (Słowenia) / 02.08.1990 – 128 punktów (11/9/8 – Wisła 1) – COC, FIS

31. Andrzej Zapotoczny (Polska) / 16.10.1991 – 130 punktów (10/6/6 – Wisła 2) – wc, coc, FIS – zaskoczył w ostatnim konkursie w Wiśle, który zresztą miałem przyjemność na żywo oglądać


30. Richard Freitag (Niemcy) / 14.08.1991 – 142 punkty (11(10)/8/6 – Courchevel 2) – WC, COC, FIS, lgp

29. Jurij Tepes (Słowenia) / 14.02.1989 – 145 punktów (4/4/6 – Garmisch-Partenkirchen 2) – WC, COC, LGP – to taki dobrze urodzony przeciętniak. Mimo wszystko czasem stać go na dobre wyniki

28. Klemens Murańka (Polska) / 31.08.1994 – 154 punkty (10/6/4 – Wisła 2) – wc, COC, FIS – nieco później niż Marek Zając vel Polonus vel HareM, ale nie wiedząc o tym, że ktoś pytał wcześniej zapytałem się w Wiśle Klemensa (świeżo po dobrym, czy będzie walczył o kadrę A), co spotkało się z zaskoczeniem tegoż i pewną dezaprobatą ze strony tych, co słyszeli owo pytanie. A jednak… Powodzenia w Kuusamo!

27. Robert Hrgota (Słowenia) / 02.08.1988 – 163 punkty (7/6/3 – Wisła 1) – WC, COC, LGP

26. David Unterberger (Austria) / 23.09.1988 – 166 punktów (9/6/2 – Velenje) – wc, COC, LGP – zwycięzca z zimy nieco słabiej poczynał sobie latem. Jedno podium w Velenje to wszystko


25. Vincent Descombes Sevoie (Francja) / 09.01.1984 – 167 punktów (6/5/2 – Lillehammer 2 – inne miejsca na podium: Lillehamer 1 – 3) – niewiele startów, za to dwa podia. To jednak za dobry skoczek na ten Puchar.

23. Tomasz Byrt (Polska) / 25.01.1993 – 170 punktów (9/7/3 – Ałmaty 2) – FIS, lgp – na niego warto zwrócić uwagę, bo choć mniej znany od Murańki i młodego Miętusa wyprzedził ich w Pucharze Kontynentalnym przy porównywalnej (większej od Miętusa, mniejszej od Murańki) liczbie startów

23. Dawid Kubacki (Polska) / 12.03.1990 – 170 punktów (5/5/3 – Kranj 1 & Garmisch-Partenkirchen 2) – wc, COC, FIS, LGP – niesłusznie nazywany fuksiarzem z Pucharu Kontynentalnego szybko ewakuował się do LGP, gdzie jak wiemy świetnie wypadł

22. Łukasz Rutkowski (Polska) / 22.01.1988 – 176 punktów (9/6/3 – Ałmaty 2) – WC, COC, LGP – pewny punkt naszej kadry i jedna z nadziei na zimę

21. Rok Urbanc (Słowenia) / 28.02.1985 – 179 punktów (13/11/7 – Wisła 1) – wc, COC – nie mam nic prywatnie do Urbanca, ale sportowo nie potrafię mu wybaczyć zwycięstwa z Zakopanego. A przecież to nie jest jego wina.

CDN