Druga część kontynentalnych zmagań to zawodnicy z miejsc 51-99. Nieco lepsi już od tych opisywanych w pierwszej części, a wśród nich znaleźć można też nazwiska zgoła wielkie. Większość to jednak młodzi-gniewni, wciąż na dorobku.

99. Shota Tanaka (Japonia), Christian Ulmer (Niemcy) – 32 punkty
96. Primoz Roglic (Słowenia), Joonas Ikonen (Finlandia), Chil Gu Kang (Korea Południowa) – 33 punkty

Ikonen, Ulmer i Kang zdobywali przed laty punkty PŚ. Przypomnę, że Ikonen w roku 2005 wygrał Mistrzostwa Świata Juniorów, po czym zupełnie rozmienił się na drobne. Szkoda. Roglic zanotował paskudny upadek w roku 2007 podczas kwalifikacji do lotów w Planicy, na szczęście wyszedł z tego bez szwanku. Tanaka to jeden z wielu Japończyków skaczących bez punktów też w PŚ.

94. Atle Pedersen Roensen (Norwegia), Marc Krauspenaar (Niemcy) – 35 punktów
92. Klemens Murańka (Polska), Taro Takayanagi (Japonia) – 36 punktów
91. Matic Kramarsic (Słowenia) – 40 punktów

Z tej grupy żaden z zawodników nie zdobył punktów PŚ, choć większość była próbowana w tych zawodach. Najciekawszym zawodnikiem jest nasz Klimek Murańka, o którym napisano już chyba wszystko. Ja dodam tylko od siebie, że mam nadzieję, że niechęć Związku do jego ojca i zwykła zawiść pewnych małych ludzi nie przeszkodzi mu w karierze, bo talent z niego nieziemski.

89. Erik Leine Wangen (Norwegia), Rafał Śliż (Polska) – 41 punktów
88. Stefan Read (Kanada) – 43 punktów
87. Roman Siergiejewicz Trofimow (Rosja) – 44 punkty
86. Kai Kovaljeff (Finlandia) – 45 punktów

Znów mamy zawodników raczej mniej znanych i mniejszej klasy. Niegdyś ambicje do wielkości zdradzali Read i Śliż, ale obyło się bez sukcesów. Niemniej – i jeden, i drugi mają szanse jeszcze je osiągnąć.

85. Shusaku Hosoyama (Japonia) – 48 punktów
83. Olli Muotka (Finlandia), Cestimir Kozisek (Czechy) - 49 punktów
82. Vegard Swensen (Norwegia) – 53 punkty
81. Anze Damjan (Słowenia) – 54 punkty

Kolejna grupa zawodników raczej na dorobku, niż wielkich z dawnych lat. Dość powiedzieć, że żaden z nich nigdy nie zapunktował w PŚ. Czy któryś z nich kiedyś się wybije ponad przeciętność? Osobiście nie postawiłbym na żadnego z nich.

80. Sebastian Colloredo (Włochy) – 55 punktów
79. Christoph Haenel (Niemcy) – 59 punktów
78. Nikolay Karpenko (Kazachstan) – 60 punktów
77. Jiri Mazoch (Czechy) – 62 punkty
76. Krzysztof Miętus (Polska) – 63 punkty

Ci zawodnicy startowali (poza Haenelem) i punktowali (oprócz Miętusa) w PŚ 2007/08. Najlepiej rokuje z nich Colloredo, warto zwrócić uwagę też na całkiem niezłego Karpenke. W CoC skakali stosunkowo rzadko, ale z niezłych skutkiem, choć żaden z nich nie stanął na podium.

75. Andreas Widhoelzl (Austria) – 64 punkty
74. Jussi Hautamaeki (Finlandia) – 65 punktów
73. Robert Mateja (Polska) – 66 punktów
72. Veli-Matti Lindstroem (Finlandia) – 67 punktów
71. Primoz Pikl (Słowenia) – 68 punktów

Dla odmiany co do jednego to znani zawodnicy. Z Andreasem Widhoelzlem na czele. Jeden z największych skoczków w historii miał pożegnalny sezon o wiele mniej spektakularny, niż zapewne sobie wymarzył. Zero punktów w PŚ i raczej słabe starty w CoC. Jussi Hautamaeki też ongi stawał na podium PŚ, ale zawsze był w cieniu brata. Roberta Mateję na zawsze zapamiętamy jako tego, który się spalał na zawodach, mimo iż na treningach bywał wielki. Veli-Matti Lindstroem po piłkarskiej kontuzji nie umie dojść do siebie i popadł w zupełną przeciętność. Zaś Pikl rozwijał się sukcesywnie, aż przyszedł kryzys właśnie w sezonie 2007/08. Warto dodać, że z tej piątki J.Hautamaeki, Lindstroem i Pikl zdobywali też w minionym sezonie punkty PŚ – niemniej nie był to dorobek imponujący.

70. Rok Mandl (Słowenia) – 69 punktów
68. Yukio Sakano (Japonia), Sigurd Pettersen (Norwegia) – 72 punkty
67. David Unterberger (Austria) – 73 punkty
66. Akira Higashi (Japonia) – 78 punkty

Mandl i Unterberger to młodzi, niezbyt póki co znaczący skoczkowie (i też raczej kariery im nie wróżę). Sakano to zawodnik 32 letni, który nigdy nie zrobił wielkiej kariery. W sezonie 2007/08 raz stał na podiuM CoC (trzeci w Sapporo), 28 letni Pettersen to zawodnik, którego wciąż stać na wiele, ale na razie jakby w uśpieniu, zaś Higashi – o nim więcej napiszę w części poświęconej PŚ, ale 36 latek zadziwia mnie, jako badacza skoków narciarskich już od wielu lat i nic nie wskazuje na to, by przestał.

64. Eirik Kjelstrup (Norwegia), Maciej Kot (Polska) – 83 punkty
63. Takanobu Okabe (Japonia) – 85 punktów
62. Pascal Bodmer (Niemcy) – 86 punktów
61. Guido Landert (Szwajcaria) – 89 punkty

Ciekawa grupa. Kjelstrup to jeden z tych młodych i bardzo zdolnych Norwegów, których co jakiś czas z reprezentacji B wydobywa Mika Kojonkoski. Maciej Kot w CoC startował rzadko, zwykle z dobrym skutkiem, ale nie umie odnaleźć się w PŚ. Okabe mimo zaawansowanego wieku (ponad 37 lat) wciąż umie odnaleźć się w PŚ (w CoC tylko okazyjnie). Bodmer należy do grona młodych Niemców, którym przewodzi Andreas Wank i –którzy mogą okazać się następcami Schmitta, Hannawalda i Uhrmanna, zaś Landert może wielkim zawodnikiem nie jest, ale pewny numer 3 w drużynie Szwajcarii.

60. Juha-Matti Ruuskanen (Finlandia) – 91 punktów
59. Julian Musiol (Finlandia) – 92 punkty
58. Hyun-Ki Kim (Korea Południowa) – 96 punktów
57. Terje Hilde (Norwegia) – 105 punktów
55. Andrea Morassi (Włochy), Joerg Ritzerfeld (Niemcy) – 110 punktów

Również co do jednego zawodnicy godni uwagi. Ruuskanen to moim zdaniem – obok choćby Ikonena, czy Pekkali zawodnik straconego pokolenia fińskich skoczków, którzy zrobili znacznie mniejszą karierę, niż powinni. Musiol – najmniej znany z nich wszystkich – miał w swej karierze punkty PŚ, podobnie jak Kim, który bardzo długo już skacze w PŚ. Nigdy w PŚ nie punktował Terje Hilde, który – podobnie jak Jussi Hautamaeki – chyba nigdy nie wyjdzie z cienia młodszego brata. Morassi tak znakomicie pokazał się w sezonie 2006/07 w Pucharze Świata, stając na podium, potem jednak zatrzymał się. W CoC raczej z doskoku (tylko w Pragelato, gdzie był trzeci i czwarty). Ritzerfeld zawiódł i to bardzo w minionym sezonie, całkowicie tracąc kontakt z czołówką światową.

54. Ville Larinto (Finlandia) – 113 punktów
53. Tobias Bogner (Niemcy) – 114 punktów
52. Johan Remen Evensen (Norwegia) – 116 punktów
51. Kenshiro Ito (Japonia) – 117 punktów

Talent Ville Larinto rozwija się powoli, acz harmonijnie i zaprowadził go nawet do punktów PŚ. Bogner raczej ciułał punkty, niż błyszczał w CoC, niemniej to faworyt niemieckich trenerów i niebawem możemy i o nim usłyszeć. O młodych Norwegach nie można powiedzieć nic pewnego, większość to wielkie talenty, a Evensen to jeden z talentów największych. Kenshiro Ito zdobywał punkty PŚ, ale nie w zeszłym sezonie. Raczej nie umie się odnaleźć skacząc zgoła przeciętnie.

CDN