Po treści artykułu Doroty i reakcjach forumowiczów widać, jakie emocje budzi mały Murańka.

Gdyby to, o czym głośno od weekendu, przydarzyło się każdemu innemu dziecku czy skoczkowi, poziom iskrzenia byłby, stawiam dolce przeciw orzechom, nieporównanie niższy.

Świadczy to niewątpliwie o jednym. Klimek to naprawdę postać nietuzinkowa i kandydat na coś niepowtarzalnego w polskich skokach. Tacy ludzie budzą, i z tego trzeba sobie zdać sprawę, wiele emocji negatywnych. Niestety. A i sami nie muszą być święci. Bo święci to idą do klasztoru medytować. Ale bez przesady.

Sam jestem entuzjastą talentu zakopiańczyka i mam przekonanie, że dojdzie do wielkich wyników. Rozumiem jednak ludzi, którzy mają do jego obecnych sukcesów spory dystans i to artykułują. W końcu niczego wielkiego jeszcze tak naprawdę nie dokonał.

Natomiast nie rozumiem tych, z których wypowiedzi ewidentnie bucha co najmniej niechęć do tego chłopca. Moim prywatnym zdaniem jest to podlane niezrozumiałymi dla mnie osobistymi urazami bądź takim, specyficznym dla niektórych, biciem czym się da w ponadprzeciętność. No, jak ta wyjątkowość się już przebije przez gąszcz różnorakich stawianych jej przeszkód to bijemy w jej stronę pokłony, ale do tej pory: huzia na Józia. Czasami jednak nawet dla uznanych geniuszy nie potrafimy być sprawiedliwi.

Przykłady nie z tej dyscypliny i nie z tego przedziału wiekowego, ale: junior Włodzimierz Lubański, jeden z najwybitniejszych i chyba najbardziej popularny powojenny polski piłkarz był, jako nastolatek (grał już wtedy, i to bardzo dobrze w reprezentacji), tak wygwizdywany po powrocie po kontuzji, że zastanawiał się nad szybkim zakończeniem kariery. Na szczęście wygwizdywanie utalentowanego młodziana nie weszło kibicom w krew i później już ten wybitny zawodnik, dając w każdym meczu dowody swojego nieprzeciętnego talentu, był traktowany w całej Polsce (podkreślam) tak, jak na to zasługiwał. Co innego jeszcze lepszy, moim zdaniem, piłkarz Kazimierz Deyna. Ten, mimo ewidentnej przewagi (przez dużą część swojej kariery) nad innymi polskimi piłkarzami był nagminnie wyszydzany i lżony na większości stadionów. Ze szczególnym uwzględnieniem mojego rodzinnego Śląska, niestety. Do historii przejdzie sytuacja, kiedy Deynę, po strzeleniu na Stadionie Śląskim dającej remis bramki w meczu z Portugalią i jednocześnie zapewnieniu w ten sposób drużynie narodowej awansu do puli finałowej MŚ, przy schodzeniu z boiska żegnały niewiarygodne wręcz, nie dające się nijak wytłumaczyć, gwizdy wściekłej tłuszczy.

Czytając niektóre komentarze pod artykułem Doroty trudno się oprzeć wrażeniu, że w wypadku Klimka sytuacja jest zbliżona. Bije z nich bowiem taka specyficzna, niczym sensownym niewytłumaczalna i nieuzasadniona, zawiść.

Powiedzmy, że Klimek zostanie wielkim skoczkiem. Co wtedy, zajadli przeciwnicy? Bo jak nie zostanie to wiadomo. Nie zostawicie na nim suchej nitki. Ale jeśli okaże się skoczkiem, który osiągnął wyniki na miarę talentu, który niewątpliwie posiada? Pójdziecie dalej w zaparte, tak jak niektórzy przy ocenie pracy wielkiego trenera Hannu Lepistoe i dalej będziecie go krytykować i obrażać. Zostanie drugim Deyną? Czy w swojej łaskawości dacie mu wtedy status Lubańskiego? Wyszedł na swoje, można mu odpuścić.

A skrajnym wielbicielom Klimka też zalecałbym trochę więcej spokoju. Podobno napar z ziółek jest dobry na uspokojenie. A tak w ogóle to nie róbmy sztucznych podziałów wśród tych chłopaków. Nie tylko my, kibice. To głównie rola dla trenerów. Jak sobie z tym nie radzą i nie potrafią stworzyć w grupie harmonii to znaczy, że czas ich zweryfikować. Tam nie może dochodzić do takich sytuacji. Za mało mamy wielkich talentów, żeby z idiotycznych powodów móc je tracić.