Robert Kranjec to najbardziej utytułowany zawodnik, jaki pojawił się na starcie Pucharu Kontynentalnego w Zakopanem. Słoweniec stara się powrócić do dawnej formy - i między innymi o tym porozmawialiśmy...

Andrzej Mysiak (Skokinarciarskie.pl): Miło znów widzieć Cię w Zakopanem. Atmosfera jest co prawda "trochę" inna niż podczas Pucharu Świata, ale myślę, że dobrze się tu czujesz?

Robert Kranjec: Owszem, lubię Zakopane. I rzeczywiście jest inaczej - nie tylko ze względu na atmosferę, ale też skocznia się zmieniła. Podoba mi się, ale muszę oddać tu jeszcze trochę skoków, aby złapać dobre czucie.

Minęły już prawie dwa lata, odkąd zdobyłeś swoje ostatnie punkty Pucharu Świata - później, jak wiemy, borykałeś się z kontuzją. Co dało Ci siłę, żeby jeszcze raz spróbować, żeby powrócić do treningów i startów? Wielu sportowców w Twoim wieku pewnie by już odpuściło, Ty jednak cały czas walczysz.

Właściwie to nie wiem. Myślę, że motywacja ma duże znaczenie. OK, kontuzję już wyleczyłem i myślę, że jestem w stanie skakać na tym samym poziomie, co kiedyś. Potrzebuję jednak więcej czasu, aby wykonywać właściwy trening fizyczny. Latem popełniłem trochę błędów w tym zakresie...

Ostatnio nie jest łatwo być skoczkiem narciarskim - w minionych latach wielu zawodników z czołówki ma albo miało poważne problemy zdrowotne. Dotyczy to choćby Ciebie, Severina Freunda czy Kennetha Gangnesa. Co, Twoim zdaniem, jest tego przyczyną? Nowe regulacje, coraz wyższy poziom i skakanie na limicie czy może coś zupełnie innego?

Zdecydowanie kombinezony. Kiedyś była tolerancja sześciu centymetrów, teraz trzech, chwilę wcześniej były nawet dwa. To sprawia, że teraz nie latamy, a spadamy.




Twój powrót po kontuzji nie był tak dobry jak byśmy oczekiwali - tylko cztery razy w tym sezonie pojawiłeś się w Pucharze Świata i nie zdobyłeś żadnych punktów. Z drugiej strony nie było wcale tak źle - zanotowałeś kilka dobrych rezultatów w Pucharze Kontynentalnym, w tym dwa zwycięstwa w Sapporo. Jak podsumowałbyś tę zimę?

To był ciężki sezon, zwłaszcza jego pierwsza część - straciłem całe swoje czucie na skoczni. Z tego powodu powróciłem do Pucharu Kontynentalnego. Fakt - oddałem kilka dobrych skoków, ale generalnie forma jest na coraz to innym poziomie. Brakuje mi stabilności - i głównie na tym polega mój problem.

Jedno ze zwycięstw w Sapporo odniosłeś na skoczni normalnej - a nie jesteśmy przecież przyzwyczajeni do tego, że wygrywasz na tak małych obiektach. Powszechnie wiadomo, że najlepiej spisujesz się na skoczniach mamucich. Czy wielkość naprawdę ma znaczenie? Jak sądzisz, co sprawia, że niektórzy zawodnicy szczególnie dobrze spisują się na obiektach do lotów?

Wydaje mi się, że szczególne znaczenie ma czucie powietrza. I odwaga - bo wielu chłopaków czuje się trochę przestraszonych, gdy lecą na odległość dwustu metrów. A na tak dużych obiektach to milimetry decydują o tym, czy będziesz piętnasty, dwudziesty, czy znajdziesz się w czołowej trójce.

Na mamuciej skoczni w Planicy zdołałeś wygrać dwukrotnie. Jak słoweńska publiczność reaguje, gdy ich sportowiec zwycięża na własnej ziemi? Traktują Cię jak bohatera, szaleją na Twoim punkcie, tak jak to jest w Polsce?

Nie, myślę, że polska publiczność jest bardziej zwariowana. Ale oczywiście w Słowenii również czuć wsparcie, kibice mówią ci, że jesteś dobry. To bardzo ważne dla pewności siebie, zwłaszcza wtedy, gdy wygrywasz przed dwudziestotysięczną publicznością ze Słowenii, ale także Polski, Niemiec czy Austrii.




Jesteś obecnie jednym z najbardziej doświadczonych skoczków. Co, Twoim zdaniem, najbardziej się zmieniło w dyscyplinie od czasów, kiedy zaczynałeś skakać w najbardziej prestiżowych zawodach? Co jest teraz lepsze, co gorsze?

Z pewnością najlepszym, co się zmieniło, jest możliwość przesuwania belki startowej w trakcie trwania serii i system rekompensat za wiatr. Dziesięć lat temu pogoda była dużo bardziej stabilna niż teraz, obecnie z tymi zasadami jest o wiele łatwiej. Co do innych reguł - ciężko powiedzieć. Moglibyśmy dyskutować o kombinezonach i ich pomiarach w przypadku różnych reprezentacji.

A co byś najchętniej zmienił w tym zakresie?

Wszystko! Wprowadziłbym większe kombinezony i stałe pomiary wszystkich skoczków.




Podczas gdy w tym roku startujesz głównie w zawodach Pucharu Kontynentalnego, znajdujesz czas na śledzenie konkursów Pucharu Świata w telewizji?

Tak, staram się śledzić każde zawody.

I co sądzisz o występach słoweńskiego zespołu tej zimy? Jak pamiętamy, były świetne momenty, ale też kompletnie nieudane konkursy...

Wiem, że nasi zawodnicy nie są tak szczęśliwi jak jeszcze trzy-cztery lata temu. Ale to jest sport - jeden rok jest naprawdę świetny i skaczesz rewelacyjnie, a w kolejnym plasujesz się poza czołową trzydziestką. Skoki narciarskie to szalony sport!

Nawet gdy Słoweńcy nie wygrywają w Pucharze Świata, to wciąż świetnie sobie radzicie w Pucharze Kontynentalnym czy FIS Cup - i nie mówię tylko o doświadczonych zawodnikach jak Ty czy Jurij, ale również o młodych chłopakach (jak Timi Zajc, Anze Lanisek, Bor Pavlovcic) czy tych w średnim wieku (Nejc Dezman czy Andraz Pograjc). Co sprawia, że słoweńskie zaplecze jest takie silne?

Mamy kilka zespołów na różnym poziomie - kadra A, kadra B, kadra młodzieżowa... Wszyscy podążają prawie tą samą ścieżką, mają podobny program treningowy, takie same kombinezony, mogą trenować każdego dnia, każdy ma swojego trenera osobistego. Wsparcie zawodników jest jednakowe na każdym poziomie.




W Norwegii trwa druga edycja turnieju Raw Air. Co myślisz o tej imprezie i jakich rezultatów spodziewasz się w tym roku? [rozmowa była przeprowadzona na początku turnieju - red.]

Myślę, że Kamil jest faworytem, oprócz niego powinno się liczyć ze dwóch Norwegów. Sama impreza jest ciężka, bo oprócz startów trzeba się przemieszczać pomiędzy poszczególnymi miejscowościami. Nie jest łatwo podróżować, a chwilę później iść na skocznię. Jednak gdy jesteś w formie, masz dobry humor i dodatkową dawkę energii - dla czołowych skoczków nie jest to więc problemem. Gorzej to wygląda w przypadku pozostałej czterdziestki...

Po Raw Air czeka nas już tylko Planica. Jakie są Twoje osobiste cele na te konkursy - bo myślę, że tam zobaczymy Ciebie na starcie?

Owszem, taki jest plan. Chciałbym zdobyć tam punkty, a gdyby mi się udało zająć miejsce w czołowej dziesiątce czy piętnastce, uznałbym to za bardzo dobry wynik.

A co po Planicy? Wielu kibiców zastanawia się, czy pozostaniesz aktywnym skoczkiem...

Dużo o tym ostatnio myślę. Muszę usiąść i przeanalizować swoje występy tej zimy - co robiłem dobrze, co źle. Zobaczymy też, co wydarzy się w naszej federacji narciarskiej. Wtedy podejmę decyzję. Sądzę jednak, że pozostanę przy skokach jeszcze przynajmniej przez rok.




A co chciałbyś zmienić w swoich przygotowaniach do następnego sezonu? Czy jeszcze za wcześnie, by o tym mówić?

Przede wszystkim muszę dowiedzieć się, kto zostanie moim trenerem. Wtedy usiądziemy i wszystko omówimy. Tak jak wcześniej mówiłem, najważniejszy jest dla mnie trening fizyczny - w tym roku jestem zbyt powolny, ponieważ rehabilitacja po kontuzji była długa i trudna.

A gdy już kiedyś zakończysz karierę, co chciałbyś robić? Masz jakieś pomysły? Chciałbyś pozostać przy skokach czy zająć się czymś zupełnie innym?

Mam kilka różnych opcji, zobaczymy. Teraz nie jestem w stanie powiedzieć, czy będę robić to, czy coś innego. Niewykluczone, że zostanę przy skokach - chciałbym, żeby tak było. Jednak wszystko może się zdarzyć.

Liczę zatem, że jeszcze spotkamy się pod skocznią! Dziękuję za rozmowę i życzę powodzenia w powrocie do najwyższej formy!