Na niespełna miesiąc przed igrzyskami olimpijskimi w Pjongczangu, przy okazji konferencji prasowej inaugurującej kampanię "Podążaj za marzeniami, bez względu na wszystko", zapytaliśmy Macieja Kota o to, jak sam podążał za swoimi marzeniami, zainspirowany sukcesami swojego idola.

Martyna Szydłowska (Skokinarciarskie.pl): Jesteś ambasadorem kampanii "Podążaj za marzeniami, bez względu na wszystko". Zazwyczaj takiej pogoni za marzeniem towarzyszy idol, kto jest nim dla Ciebie?

Maciej Kot: Od początku kariery moim idolem był Adam Małysz, był też powodem, dla którego zacząłem skakać. Oglądając Adama w telewizji zapragnąłem być taki jak on, wygrywać tak jak on. Od początku był wielką motywacją i - jak pokazał czas - miałem to szczęście być z nim w jednej drużynie i uczyć się od niego.

Kto miał największy wpływ na Twoją karierę?

Szczerze mówiąc, ciężko wybrać jedną osobę, bo to tak, jakby pominąć wiele innych. Miałem to szczęście, że wokół mnie od początku było wielu przychylnych ludzi, którzy uwierzyli we mnie. Muszę zacząć od swojej rodziny - mamy, taty oraz brata, ponieważ to z bratem zaczynałem. Trzymaliśmy się razem, wzajemnie się motywowaliśmy i do pewnego momentu prowadziliśmy taką bardzo pozytywną rywalizację pomiędzy nami - i to na pewno sporo mi dało. Do tej pory mam wielkie wsparcie w osobie brata. Do tego rodzice - tato, który był fizjoterapeutą kadry i wprowadził mnie w świat profesjonalnego sportu, pomógł zaaklimatyzować się w drużynie. I mama, która była gdzieś taką cichą bohaterką, ponieważ nie lubi kamer, nie pokazuje się publicznie, ale każdego dnia mnie wspiera i często odciąża mnie od codziennych obowiązków.

Do tego oczywiście trenerzy, których spotykałem na swojej drodze, bez których nie byłoby sukcesu. Ten pierwszy, czyli Kazimierz Długopolski, który stwierdził, że mam talent, i pomógł mi go rozwijać. Później kolejno trenerzy kadr. Myślę, że takim wielkim przeskokiem było dla mnie przyjście do kadry, kiedy trenerem był Hannu Lepistö, bo to on mnie zauważył. Stwierdził, że drzemie we mnie potencjał, mimo że miałem dopiero piętnaście lat - więc to on spowodował wielki przeskok w mojej karierze. Później Łukasz Kruczek, z którym trenowaliśmy chyba siedem lat i doszliśmy do brązowego medalu w konkursach drużynowych i wielu innych wspaniałych wyników, oraz Stefan Horngacher, z którym trenuję teraz i z którym osiągnąłem naprawdę wiele, ale wciąż uważam, że najlepsze dopiero przede mną. Być może spotkam więc na swojej drodze osoby, które wiele wniosą.

Wracając do tematu rodziny, obecnie masz w domu dwóch ekspertów - Twój tato od lat udziela się w TVP, a teraz Twój brat Jakub został ekspertem Eurosportu. Miałeś już okazję zobaczyć brata na antenie?

Miałem już okazję słyszeć wypowiedzi Kuby, co prawda nie te ostatnie z Austrii, bo tam nie mieliśmy dostępu do polskiego Eurosportu, ale oglądałem powtórkę studia podczas konkursu w Wiśle i słyszałem bardzo wiele pochlebnych i pozytywnych opinii na temat Kuby. Cieszę się, że realizuje się w tej dziedzinie. Kuba ma ogromną wiedzę, jeśli chodzi o skoki narciarskie, a przez wiele lat nie mógł jej wykorzystać. Fajnie, że ktoś to dostrzegł. Myślę, że ze swoimi kolegami w studiu tworzą naprawdę fajną drużynę, która ciekawie opowiada o skokach narciarskich. Trzymam za niego kciuki, żeby rozwijał się w tym temacie.




Czy masz jakiś rytuał przed zawodami czy samym skokiem?

Jeśli chodzi o rytuał przed zawodami, to właściwie go nie mam. Muszę czuć się w 100% przygotowany, więc ważne jest dla mnie odżywanie - aby zjeść dobre śniadanie czy obiad, zależnie od pory zawodów. Muszę mieć świadomość, że zrobiłem wszystko w 100%, żeby jak najlepiej przygotować się do zawodów, bo to daje mi spokój i pewność siebie.

A jeśli chodzi o same zawody, to są takie podstawowe rzeczy, czyli np. najpierw wkładam prawą skarpetkę, prawą rękawiczkę jako pierwsze - nie jest to związane z przesądami, ale po prostu gdzieś tak wyszło z przyzwyczajenia, a powtarzanie pewnych czynności automatycznie tak samo powoduje wejście w odpowiedni stan, można powiedzieć "tryb startowy", i też na górze przed belką każdy skoczek wykonuje jakieś czynności, jakie mają go wprowadzić w ten tryb. Samo nawet zakładanie kombinezonu, wiązanie nart, zakładanie gogli, poprawianie numerka - to wszystko wchodzi w skład tego rytuału startowego, koncentracja i później już do boju.

Ubiegły sezon był dla Ciebie niezwykle udany i przełomowy - najpierw wywalczyłeś swoje pierwsze podium w Pucharze Świata, potem pierwsze zwycięstwo, zdobyłeś złoty medal w Lahti z drużyną. Co uznajesz za swoje największe czy najbardziej przełomowe osiągnięcie?

Myślę, że najbardziej przełomowym momentem do tej pory było zwycięstwo w Pucharze Świata, na które bardzo długo czekałem i które pokazało mi, że jestem w stanie wygrywać. Ale oczywiście jeśli chodzi o największe osiągnięcie, to nie można pominąć złotego medalu na mistrzostwach świata w Lahti, ponieważ to była historyczna chwila dla nas wszystkich. Oczywiście każdy z drużyny ma jednakowy udział w tym sukcesie i cieszę się, że byłem częścią tego zespołu. I mimo że był to konkurs drużynowy, uważam, że było to dla mnie wielkie osiągnięcie.

Ten sezon olimpijski różni się od poprzednich tym, że mistrzostwa świata w lotach rozgrywane są przed igrzyskami. Teraz mamy dwa tygodnie lotów, a za niecały miesiąc czeka Was walka o medale na obiekcie normalnym. Nie obawiacie się tych ciągłych zmian skoczni?

Rzeczywiście, to jest pewna nowość, bo w poprzednich sezonach te loty były po igrzyskach lub po prostu dopiero na koniec sezonu. Stara prawda mówi, że będąc w dobrej formie skacze się daleko na każdej skoczni - i my musimy skoncentrować się na tej sferze technicznej. Każdy skok jest w tej chwili na wagę złota, pełna koncentracja i te skoki na mamutach też możemy wykorzystać do tego, aby poprawić pewne elementy techniczne. Po lotach w Oberstdorfie mamy zaplanowane treningi na mniejszych obiektach, później możemy jeszcze wrócić na dużą skocznię w Zakopanem i Willingen, więc będzie czas, żeby znów skakać na mniejszych obiektach.

Serdecznie dziękuję za rozmowę i życzę powodzenia w kolejnych startach.